EVERYTHING I WANTED (ON-GOING)

EVI Chapter 14

"Frances, have you seen my phone?"

Si Aluen habang kinakalkal ang gamit niya pagkauwe galing school. Its been na months mula nang makatungtong kami rito sa states.

Sa una masyado pa akong naninibago lalo na hindi ako sanay. Sanay ako na kasama ang family ko na umaalis but this time I need to adjusted my self in  this. Mabilis lang ang two years, I guess.

"Nawawala nanaman?" Tanung ko.

Napakamot siya sa ulo. "Oo, nakakalimutan ko kasi kung saan ko nailagay." pagamin- niya.

Napansin ko itong lately lagi niyang hinahanap ang gamit niya, kung hindi selpon ibang gamit ang nawawala.

Sakit niya na ata ang malilimutin. Wag naman sana.

Magkasama pala kaming dalawa sa isang unit dahil ito ang napagkasunduan namin. Mag kahiwalay naman ang room namin kaya okay lang, and may tiwala naman ako sa kanya kaya pumayag na rin ako.

"Kumain kana?" I asked.

He nodded. "Yeah,  ikaw ba? tulala ka nanaman diyan." aniya.

Magkaiba kasi ang schedule ng pasok namin, may time na parehas kami but lamang ang hindi tugma ang time ng pasok namin.

Umiling ako at pilit ang ngiting tumingin sa kanya. "Wala, namimiss ko lang yung mga naiwan natin sa pilipinas." pag amin ko.

Tumawa siya. "Seriously?"

I nodded. "Why?"

"Nothing, baka kasi si Kaizen lang ang namimiss mo." pang aasar niya.

Mabilis ko naman dinampot ang unan nasa tabi ko, saka binato sa kanya. Dahil magaling siyang catcher agad niya na itong nasalo.

"Shut up." angil ko. "Hanapin mo na lang sa phone mo, Okay?" mataray na tugon ko.

Tumawa lang siya at saka pinagpatuloy ang paghahanap. "Okay.. okay. Pikon ka nanaman diyan."

Kinabukasan wala na si Aluen nang magising ako marahil ay maaga ang pasok niya o di kaya may dadaan siya. Gulat rin akong may nakahanda na nang food sa table at may notes na nakalagay.

Eat your breakfast, Okay.
Take care.

                              Aluen.

Bahayga akong napangisi, hindi dahil kinilig kundi sa note niyang nagbabanta. Seriously? So sweet.

Malambing si Aluen caring at sweet din. Minsan na kaming napagkamalan na mag jowa pero tumatawa lang kami. Wala. Kasi kahit na ganoon. Hindi ako nakakaramdam ang pagka ilang pag mag kasama kami. Parang natural lang samin na ganoon. Kaya naman maski ang nililigawan niya nuon ay pinagseselosan ako.

Lumipas ang maghapon at naabutan ko ang sariling naglalakad sa tabing dagat. Hindi ko maintindihan kung bakit tuwing nakakakita ako ng tubig alat ay tila hinahatak nito ang paa kong lumapit at pagmasdan ang bawat alon nito.

Napaka sarap sa pakiramdam. Idagdag mo pa ang simo'y nang hangin na kahit malagkit sa katawan, masaya naman kung iyong mararamdaman.

Ilang buwan na rin ang lumipas mula nang namalagi ako dito pero ni minsan walang Kaizen ang nagawang tumawag at kumusta sa 'kin. Aaminin ko nalulungkot dahil mula nung araw na umalis ako hanggang sa nakarating dito, ni minsan 'di siya nag abalang tawagan ako. Bakit? Bakit mo ginagawa sa' kin ito.

Ilang oras ang tinagal ko bago naisipang umuwe nasa unit. Nasa bukana pa lang ako ng pinto nang may marinig akong ingay na nanggagaling sa sala nito.

Hindi ko ineexpect na magkakaroon kami ng bisita ngayon gabi.

"Frances." Bungad ni Aluen nang makapasok ako. Mabilis naman siyang lumapit sa 'kin at saka bahagyang pinulupot ang kamay sa beywang ko.

Agad akong napasinghap sa ginagawa niya. "Aluen. Anong ginagawa mo?" mahinang tanung ko. Ngumiti lang siya saka ako ginaya papalapit sa mga kasama niya.

Isa-isa niya naman akong pinakilala sa kablockmates niya. Nahihiya at marahan kong tinanggap ang mga kamay nila bilang paggalang na rin.

"She's your girlfriend?" tanung ni Timmy. Half pinoy, half americano.

"No."

"Yes."

Nagkatinginan kami. Bagay na kinunot noo ng kasamahan niya.

"Okay, I see." natatawang sambit ni Timmy.

"Magusap nga tayo." mahinang bulong ko bago naunang maglakad papunta sa kusina, agad naman siyang sumunod.

"Bakit?" inosenteng tanung niya nang makapasok kami.

"Anong bakit?"buntong hininga ko. "Bakit mo sinabi 'yun." sambit ko.

"Masama ba? Para hindi na sila magtanung-tanung pa.  Please. Ngayon. Let's pretend that we are couple."aniya saka ako marahas na niyakap na kinagulat ko.

Hindi naman dapat ako makaramdam nang gulat dahil ganito siya.. dati pa. Pero ano itong nararamdaman ko? May kung anong kiliti ang kumakawala sa tiyan ko bagay na minsan ko nang naramdaman sa taong mahal ko.

After nang usap namin na 'yun ay agad rin siyang bumabalik sa mga kasamahan samantala ako naman ay umakyat na lang sa kwarto at inaantay ang tawag ni Ethel. Nang makapagusap nagkaroon kami ng balitaan, kwentuhan at iba pa. Maging ang balita ay Kaizen sa kanya ko lang nalalaman. Sinabi niya din na mula nang umalis ako ay madalang na niya itong nakikita, at kung makita man ay may kasama. Kundi lalaki minsan ay babae. Bagay na mas lalong nagpakirot ng puso ko. Ayokong magisip ng kung ano-ano lalo na sa mga nalaman ko. Alam ko darating pa rin sa punto na maalala niya ako kahit 'di na ako.

Ngunit sa ilang araw na ang nagdaan, maging ang oras at minutong lumipas walang Kaizen ang nagparamdam. Walang Kaizen ang nagawang tawagan ako, kausapin maski ang magreply sa email ko ay wala. Binalak ko pang magtanung sa magulang maski sa kapatid ko ay wala silang mabigay na sagot sa'kin. Maging si Ethel ay wala nang masabi sa 'kin tuwing nakakapagusap kami. Hanggang sa namalayan ko na lamang sa sarili ko na nasasanay na ako sa ganitong sitwasyon na wala siyang paramdam. Ayoko man isipin na may iba na siyang kinababaliwan, natatakot ako na malaman ang kasagutan—hanggang sa muli kaming magtagpo sa hindi inaasahang pagkakataon.

"Kaizen.." gulat kong sambit. Matapos buksan ang pinto. "Anong ginagawa mo rito?" muling tanung ko at hindi inaalis ang paningin sa kanya.

"Frances.." tugon niya bago lumapit sa'kin at mahigpit akong niyakap.

Agad naman akong yumakap sa kanya pabalik. Kala ko okay na ako, tanggap ko na pero ano itong ginagawa ko, nagiging marupok ako pagdating sa kanya.

"Ang tagal kong inaantay na makita kang muli. Hindi mo man lang magawang tumawag sa'kin. "

Kunot noo naman akong tumingin sa kanya. Anong ibig niyang sabihin ito nga 'yung hindi magawang tawagan ako.

"What do you mean?" I asked. "Araw-araw akong tumatawag sa' yo, maski ang mag email ay ginagawa ko pero ni isa wala kang reply." paliwanag ko.

"Huh? Anong sinasabi mo, wala akong natatanggap." pag amin niya.

Iba ang pakiramdam ko sa mga nalaman ngayon, malakas ang pakiramdam ko na may humaharang sa bawat mensaheng pinadala ko at iyun ang aalamin ko.

——————————
———————
————
A/N: Thanks for waiting, Please support my new story. 'Because, I like you' and don't forget to follow me, vote and also comment if you want. Thank you! Bangers.