Selam canlarım benim. Sizi fazla beklettiğim için özür dilerim. Bir kaç sorun çıktı o yüzden yazamadım ama telafi edicem. Bir veya iki gün sonra yeni bir bölüm daha gelecek.
Multimedya :kuytu'dan ada var.
Umarım bu bölümü beğenirsiniz. İyi okumalar ^^
Bazen bir nefes kesildiğinde ona bağlı olan nefeslerde kesilir. İşte bende bunu yaşıyordum sanki Aras'ın nefesi kesiliyor ve benimde nefesimde kesiliyor gibi hissediyorum. Kendimi ölü gibi ; ruhsuz ve bitik bir durumdaymışım gibi hissediyorum.
Doktor ve hemşireler Aras 'ın odasına koşmuşlardı ama hala çıkan yoktu. Hüngür hüngür ağlıyordum ve bir yandan da bayılmış olan annemin ellerini ovalıyordum.
Annem yavaş yavaş gözlerini açtığında ağlamaya başladı. " Aras' a ne oldu Sanem, neden kimse bir şey demiyor" dedi annem.
"bilmiyorum anne ama merak etme ona bir şey olmayacak o bizi yalnız bırakmaz, emin ol bırakmayacak." dedim gözyaşları içinde.
"Sanem" dedi bir ses. Arkama baktığımda Aylin kıpkırmızı olmuş gözleriyle bana bakıyordu. "Aylin" dedim ve Aylin koşarak bana sarıldı. Bende kollarımı onun boynuna dolayıp beraber ağlamaya başladık.
" Aylin, Aras kayıp gidiyor elimden, ne yapacağımı bilmiyorum dedim ağlayarak." şişşşş, sakin ol Sanem. Ona bir şey olmayacak . O bizi çok seviyor bizi asla yalnız bırakmaz. Hem o futbolcu olacak. Bizde trübinlerde ona tezahürat yapıcaz. Şampiyonumuz o bizim" dedi Aylin.
" Aylin, Aras sakat kalabilirmiş" dedim ağlamamı bastırarak. Aylin bana şok bir şekilde bakıyordu. " Sanem sen ciddi misin?" diye sordu Aylin.
"evet, ama henüz belli değil uyanınca belli olurmuş dedi doktor" diye yanıt verdim. Aylin bana sıkıca sarılmaya başladı. Bir kaç dakika öyle durduk. Yoğun bakım kapısının açılmasıyla ayrıldık ve doktorun yanına koştuk.
" doktor bey oğlum nasıl, o iyi olacak mı?" diye sordu annem. "merak etmeyin kalp ritmi hızlandı fakat şimdi normale döndürdük. Hastamız da şu an uyandı. Hemşireler onun kontrollerini yapıyorlar." dedi doktor bey. Sizde duydunuz mu? Kardeşim uyandı sonunda uyandı.
Annem ve ben mutluluktan çığlık atarak birbirimize sıkıca sarıldık. Hepimiz ağlıyorduk ama üzgün olduğumuz için değil bizi hayata bağlayan evin küçüğü için mutluluktan ağlıyorduk.
" peki ne zaman görebiliriz?" diye sordu Aylin. " birazdan normal odaya alıcaz o zaman görebilirsiniz. Yalnız sadece bir kişi ve beş dakikadan daha uzun sürmesin. Geçmiş olsun" dedi doktor ve yanımızdan uzaklaştı.
" anneciğim sen Aras'ın yanına gir. Biz seni burda bekleriz" dedim anneme. Annem başını 'tamam' der gibi salladı. Bir kaç dakika sonra Aras'ı normal odaya aldılar. Annemde Aras'ı görmek için içeri girdi.
CEYDA'NIN ANLATIMIYLA
Bu hayatta yaşadığım en büyük acı evlat acısıydı. Bundan daha büyük bir acı yaşıyamazdım. Sanem ve Aras benim için çok önemlilerdi. Sırf onlar üzülmesin diye kendi mutluluğumu kalbime gömdüm ve hep onlara gülümseyerek baktım. Annelik bunu gerektirir çünkü sadece çocukların için yaşarsın.
Şimdi ise kalbimin bir yarısı hastane odasında yatıyordu. Aras evimizin neşe kaynağıydı. O gülünce ben ve Sanem çok mutlu olurduk. Oysa şimdi haraket edecek gücü bile yoktu.
Aras'a baktığımda yüzü bembeyaz olmuştu. Dudakları hafif morarmıştı. Yatağın yanındaki sandalyeye oturdum ve Aras'ımın elini tuttum.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
KAYIP YALANLAR
ChickLit"İstanbul! Sen çok güzel bir şehirsin fakat o senden daha güzel. Sen kalabalığınla güzelken o yalnızlığıyla güzel. Sen hastane! Kaç can aldın, kaç cana canan oldun? O ise benim ruhuma ufakda olsa bir ilaç oldu. Peki ya sen gökyüzü! Bana yardım edece...
