Tragedy of Love (Completed)

Chapter 33

ENOCH'S P.O.V.

Several days have passed, but I haven't got out of my room yet. I do not want to talk to anyone. Pakiramdam ko, nawalan ako ng buhay.

Losing my mom was that painful that I barely endured the pain. And now, losing my child whom I never thought existed, was even painful. It hurts like fucking hell.

"Enoch, let's talk", sambit ni Brynn matapos siyang kumatok

I wanted to answer her and tell her to go away, pero wala akong magawa kundi matulala sa may pintuan. Walang ni isang salita ang gustong kumawala sa mga labi ko. Pakiramdam ko ay napipi ako.

"Enoch, please. Don't lock yourself up. I'm here okay? You have me. Please, I'm so worried", sambit ni Brynn

Napatungo ako at dahan-dahang tumulo ulit ang mga luha ko. Wala akong magawa. Gusto kong pigilan pero hindi ko magawa. Ganito pala kasakit mawalan ng anak.

"I'm coming in, okay?", sambit niya

Matapos niyang sabihin iyon ay narinig ko ang pagbukas ng pinto pero hindi ko siya tinapunan ng tingin at nanatiling nakatingin sa sahig.

"Enoch, what the hell....", mahinang bulalas niya

Marahil nakita niya ang mga basag na bote ng alak, magulong kwarto, at sobrang dilim dahil ayokong buksan ang ilaw.

"Twin", sambit ni Brynn

I heard her voice cracked and I bet, she's starting to cry by now.

It was given. I understand. She never saw me this devastated. Even I....I never imagined myself so ruined like this.

"She called me....and told me what happened. Gusto mo bang pag-usapan?", sambit ni Brynn saka siya lumapit sakin at umupo sa tabi ko

Tinapunan ko siya ng tingin at kita ko ang awa sa mga mata niya. Ganon na lang ba ko nakakaawang tignan ngayon?

"Brynn....what did I do wrong in my life? Para maranasan ko yung ganito. Naging mabait naman akong kapatid, anak, kaibigan. Pero bakit ganito?", umiiyak na sabi ko

She started crying and now I'm hearing her sobs that hurts me even more. I don't wanna see her hurting because of me. But now she's crying because I look so damn miserable.

"Mali ba ko ng taong minahal? Mali ba kong inuna ko muna ang pamilya ko bago yung babaeng mahal ko? Mali ba kong nagsakripisyo ako dahil sa tingin ko, iyon ang pinakatamang gawin? Brynn, sabihin mo sakin. Saan ako nagkamali?", umiiyak na sabi ko

Gulong-gulo ko. Gusto kong kwestyunin ang Diyos kung ano bang kasalanan ang nagawa ko para pagdaanan ko ang ganito. Gusto ko siyang sisihin, pero alam kong wala akong karapatan. Pero....ano nga bang mali ang nagawa ko?

Nagmahal lang naman ako. Nagmahal lang naman yung puso ko. Pero bakit kailangan ganito? Bakit kailangang ganito kasakit?

"If loving her meant enduring this tragedy....tell me, how could I unlove her? This is too painful. I couldn't withstand the pain anymore", sambit ko saka ako napatungo ulit at mas lalong napaiyak

Tangina. Lalaki ako. Malakas dapat ako. Hindi dapat ako pinanghihinaan ng ganito. Hindi dapat ako umiiyak ng ganito. Pero, putangina...sobrang sakit.

Ginawa ko naman lahat. Sinubukan kong ipaglaban siya. Oo, nahuli ako ng dating pero....do I deserve this? Dahil lang sa nahuli ako, karapat-dapat ba kong magdusa ng ganito?

"Love, will either make you happy or sad or even both. Enoch, love doesn't only mean happiness. You'll encounter sadness as well", sambit ni Brynn

"Yes, I know. Mom and dad, they were the proof of that fucking love", sagot ko

"And it's either you win or you lose. Either you fight or give up. Either you hold on or you let go", sambit ni Brynn

I fucking fought for her. I fucking held on though it hurts. But why did I still lose in the end?

"May I remind you that what Riona did was mom's doing too. Daddy Blue wasn't aware that we existed Enoch. Ang pinagkaiba lang, we survived. Your child didn't", sambit ni Brynn

I looked at her, but she only gave me a quick smile as tear left her eye again.

"That happened between them because they lacked communication. Mom wasn't able to hear daddy Blue's side and daddy Blue wasn't able to know they had us. Nonetheless, forgiveness within their hearts prevailed", sambit niya

"What are you trying to tell me?", tanong ko sa kanya

Alam kong iba ang pupuntahan nito.

"I know you're not yet ready to talk to her and I am not forcing you to do so. I am just saying that you guys need to talk it out. Alam kong mahirap, masakit. But you guys need to talk...when you're both ready to hear each other's sides", sambit ni Brynn

Napapikit ako at naramdaman kong muli ang pagkirot ng puso ko. Dahil hindi ko alam kung kailan ako magiging handang makita siya o makausap siya. Hindi ko alam.

Sa tuwing makikita ko siya o maririnig ko ang pangalan niya, tanging sakit na lang yung nararamdaman ko. Yung pagmamahal, natabunan na ng sakit at galit.

"I know you're hurt and mad, but hey. Find forgiveness in your heart. That way, you'll be able to be at peace", sambit ni Brynn saka noya ko nginitian

She heaved a deep sigh and tapped my shoulder.

"My deepest condolences, twin. I hope you'll be okay soon. I'm just here, okay?", sambit niya saka na siya tumayo at nagsimulang maglakad palabas ng kwarto ko

Pagkalabas niya, natulala na lang ulit ako.

Naririnig ko ang boses ni Riona. Umuulit sa utak ko iyong mga sinabi niya. Naaalala ko ang itsura niya kung papaano siya umiiyak habang sinasabi sakin iyon. At oo, sobrang sakit. Doble yung sakit na nararamdaman ko.

Napapatanong ako kung sapat ba iyong pagmamahal ko para patawarin ko siya. Hindi ko alam kung sapat ba iyong nararamdaman ko para kalimutan ang kasalanang nagawa niya.

Sapat nga bang mahal ko siya para tanggapin ko ulit siya?

Napapikit na lang ulit ako at nagsimulang umiyak ulit. Hindi ko alam pero hindi ko mapatahan yung sarili ko. Sobrang walang-wala ako sa sarili ko ngayon na halos mismong ako, hindi ko na kilala.

But then again...will my love conquer it all or should I just accept that this is the tragedy of love?