Ay'ın Karanlık Yüzü

Birinci Bölüm-Başlangıç

Kafamı çizdiğim resimden kaldırıp saate baktım.On ikiye beş var.Derin bir nefes aldım.Bugün benim doğum günüm.Doğduğum ve her şeyimi kaybettiğim gün...Ben Luna.Meral ve Serhat Yücel'in tek çocuğuymuşum.Çocuğuymuşum diyorum çünkü onlar hakkında pek bir şey bilmiyorum.Ailem ikinci yaş günümde öldürülmüş.Rahmetli anneannemin söylediğine göre ölmeden önceki son zamanlarında o kadar çok düşmanları varmış ki aynı şehirde bir aydan fazla duramıyorlarmış.Babam çok başarılı bir iş adamıymış.Dostları bile başarısını kıskanırmış.Annem ise çocuk doktoruymuş.Anneannemin söylediklerine göre her bir çocuğu beni sevdiği gibi sever,benimle ilgilendiği gibi ilgilenirmiş.Anlatılanlara bakılacak olursa ikisi de mükkemmel insanlarmış.Ama kim onları neden öldürmek öldürmek istedi,neden yaşayacağımız hayatı bizden çaldı...Yirmi üç sene geçti ve hala bu sorunun cevabı yok.

Bir kaç dakika sonra yirmi altı yaşıma giriyorum.Yirmi altı yaşındayım ve her şeyim var.Kendime ait bir şirketim,istediğim her şeyi alabilecek kadar param,istediklerimi yaptırabileceğim kadar gücüm...Ama başarılarımı paylaşabileceğim bir ailem yok.Çizdiğim ilk resmi,diktiğim ilk kıyafeti,sunduğum ilk defilemi görebilecek bir ailem yok.

Çalan kapı sesiyle irkildim ve daldığım saatten gözlerimi ayırıp kapıyı açmak üzere yerimden kalktım.Kapıyı açtım ve etrafa bakındım.Kimse yoktu,gördüğüm tek şey sitenin bomboş yoluydu.Yanlışlık olduğunu düşünüp kapıyı kapatmaya yeltendiğimde gözüme yerde duran kutu takıldı.Şirketten gönderildiğini düşündüm ve kutuyu alıp ayağımla kapıyı kapattım.Tekrar koltuğa oturup açmaya başladım.İçinde bir fotoğraf albümü vardı.Başkasına ait olduğunu düşünüp bakıp bakmamak konusunda kararsız kaldım ancak merakıma yenilip yavaşça kapağı kaldırdım.

Hayır...Biri şaka yapıyor olmalı.Kafamı kaldırıp resimlerle dolu duvarıma baktım.Annem ve babamın fotoğrafı...Aynı fotoğraf kapımın önünde bulduğum albümün ilk sayfasındaydı.Sayfaları yavaşça çevirdim.Evlilikleri,tatilleri,doğduğum gün,parka götürdükleri gün...Bilmediğim ve hatırlayamadığım her şey vardı bu albümde.Son sayfaya geldiğimde minik bir not parçası gördüm.Kalbim çok hızlı atmaya başlamıştı.Aceleyle katlandığı belli olan not kağıdını açıp okumaya başladım.

Canım Kızım.Luna'm.Umarım bu notu hiç okumak zorunda kalmazsın.Eğer okuyorsan biz hayatta değilizdir.Babanın söylediğine göre güvende değiliz.Ama seni hayatta tutmak çin her şeyi yapacağız.Soylu'lar bul.Gerçekleri bir tek onlardan öğrenebilirsin.Ama güvenme kızım.Onlara ve onlar gibilere asla güvenme.Ve eğer bir gün gerçekleri öğrenebilirsen,bizden nefret etme.Sen bizim kanımızdansın bunu unutma...Seni çok seviyoruz,yanında olamasak bile seveceğiz... Annen ve Baban

Notu okurken ağlamaya başladığımı,okumayı bitirdikten sonra fark ettim.Fark ettikçe daha çok ağladım.Bağırarak,haykırarak...Annem benimle konumuştu.Yirmi üç sene sonra sesini bile bilmediğim annem benimle konuşmuştu...Neden ağladığımı bilmiyordum.Sevinçten mi,üzüntüden mi,yoksa katillerini bulmak için bir umudum olduğu için mi...Notu göğsüme bastırıp koltuğa uzandım.Hıçkıra hıçkıra ağlıyordum.Gözyaşlarım o kadar hızlı akıyordu ki yastığım ıslanmaya başlamıştı.

"Bizi ayıran kimse bulacağım.Bize yaşattıklarını ona yaşatmadan peşini bırakmayacağım."

...

Güneşin sıcaklığını yüzümde hissettiğinde gözlerimi açıp yüzümü buruşturdum ve yattığım yerde doğruldum.Gece o kadar ağlamıştım ki gözlerimin şiştiğine emindim.Kucağımdaki notu özenle sehpaya koydum ve işe ne kadar gitmek istemediğimi düşünmemeye çalışarak her sabah yaptığım gibi kahvaltı yaptım,hazırlandım ve evden çıktım.

"Günaydın." diye güvenliğe seslendim.

"Günaydın Luna Hanım." dedi ve ayağa kalktı.Benden büyük insanların bana bu şekilde davranmasına hala alışamamıştım ama paranın gücü işte...Saygıyı bile satın alıyor.