The Last Chase (Leon Series #2)

Chapter 30

Nang makabalik sa hotel ay parang nawalan na ako ng gana umattend pa sa event, ngunit kailangan ko mag bigay ng speech doon bilang pasasalamat sa pag pili nila ng hotel namin.

Nakababa ako ng hindi man lang siya nakikita, nakababa ako nang hindi man lang siya nakausap. Umalis na din ang barko at wala akong alam kung nanatili ba siya dito o sumama.

I went upstairs to change my clothes. Any formal will do at hindi ko na inalis ang ayos ng buhok at ang make up ko.

Nang makababa ako don ay abala na ang lahat para sa pag sisimula ng ramp. Nakita ko pa si Cody na kaninang naka ano ko doon sa barko, he waved at me ngumiti naman ako sa kanya.

" president, may reservation po si Captain Mateo kaninang hapon. Naka presidental suite po siya. " sambit ng Pilipinong crew.

Hindi ko pinahalatang nagulat ako. He's gonna check in here! Hindi pa rin ako makapaniwala! Nagsimula nanaman akong kabahan dahil malaki na nag tyansa na mag kita kami.

" where is he? Nakapag check in na ba siya? " tanong ko.

Tumango ito. " nasa room 502 po siya president. Naka check out po siya ngayon pero nandon na ang mga gamit niya. "

Nagpasalamat ako at pilit na kinakalma ang sarili ko. I might see him here! Kita kos a TV kagabi ay halos wala siyang pinagbago! Maliban na lang sa mas lumaki ang katawan niya at naka semi cut na siya!

His seaman attire suites him well, lalo siyang nag mukhang matured sa uniform na yon dagdag mo pa ang seaman cap.

Rinig ko na ang sigawan sa labas at ang pag intro ng MC kaya tumungo na din ako. I prefer to stand and watch it kesa umupo, baka sa ganitong paraan ay mahagip ng tingin ko si Mateo.

" hindi kita nahagilap pag baba sa barko, san ka ba nanggaling? " sulpot ni Rasheed. Naka white long sleeve ito at nakatupi hanggang siko, he's still wearing a same attire. Wala nga lang coat at necktie.

" uh.. i met some friends? You know, may mga kakilala ako dito. " ngisi ko.

Tumaas ang kilay niya pero dahan dahan din ginalaw ang ulo bilang pag tango. Bigla nanaman niya pinulupot ang braso niya sakin. Siguro kung may nararamdaman pa ako dito ay baka mangiti ako.

Pero ngayon habang nakapulupot siya sakin ay hindi ko maiwasan di mangamba. What if Mateo will see us? Magagalit kaya iyon?

At the 2nd thought ay mukhang hindi, we broke up. I left him.

Ito na ang last day ko sa Japan at kailangan ko na mag tungo sa Davao para sa paparating na graduation. Pag tapos ay babalik ako sa Leon dahil doon mag kakaroon ng salo salo.

I know Mateo will be there, mag aarkila si papa ng barko at pinagdadasal ko na sana wag yung kay Mateo. He will be busy if that's the case, lalo magiging kumplikado ang kagustuhan kong makausap siya.

I scaped out a liitle, mabuti na langay humigpit ang hawak ni Rasheed sakin dahilan para bumalik ako sa wisyo.

Nag sisimula na ang ramp. Tanging palakpak lamang ang ginagawa ko and it's fucking awkward. People who knows me and the media are sercretly taking a picture of us.

Wala naman akong pakeelam sa Isyu. I got used to it lalo na nang mag simula kaming mag travel kung san san ni Rasheed. Pero iba ngayon.. pakiramdam ko ay di maaari na makitaan ako ng ibang tao kasama siya...