I'm A Mess |Taekook|

BÖLÜM:20

30.12.2005

           Anıların Hatırlanması Bölüm:2

"Anne sence babam eve gelir mi?" Anneme sorduğum sorudan sonra kafamı yasladığım omzundan kaldırmış, oturduğumuz balkona ve soğuk havaya aldırış etmeden yüzümü onun yüzüne çıkarmıştım. İkimizin de burnu kızarmıştı soğuktan, yanaklarımız ise al al olmuştu. Annem gözüme böyle daha genç ve daha güzel gelmişti. Çektiği zorlukların onu ezmelerine rağmen o her seferinde düştüğü yerden daha da güçlenerek bir kez daha kalkıyor ve bana güzel gözleri ile güven vererek bakıyordu.

Annem hayatımdaki en güzel ve tek güzel şeydi.

"Gelmesini istiyor musun bebeğim?" Diye sormuştu bana, karşıya bakarak. Benim gözlerim ise hala ondaydı, annemi incelemeyi çok seviyordum.

"Hayır anne, gelmesin. Umarım ölmüştür." Dediğimde anında bana dönmüştü ve soğuk elleri ile ağzımı kapatmıştı.

"Öyle söyleme güzel çocuğum, biz ne kadar zorluk çekersek çekelim, bize yapılanlarla başkalarına karşılık vermeyeceğiz. İçimizdeki merhamet ve sabretme gücü bizi sıcacık gökyüzü ile buluşturacak bir gün."

"Anneciğim.." diyerek dudaklarım üzerindeki parmak uçlarını öptüm ve kollarımı ona sararak konuştum.

"Bugün.. benim yaş günüm, biliyor muydun?"

"Ah benim kadersiz güzel bebeğim.." diyerek soğuk dudaklarını alnıma bastırdı.

"Benimle olduğun güzel yaş günleri dileği ile bebeğim." Demişti sonra ve soğuk bedenlerimizi birbirimize dolayıp sarılmaya devam etmişti.

"Ben artık dokuz yaşına girdim, hem baksana eski küçük çocuk değilim artık."

"Ah ne kadar büyüdün böyle! Benim güzel bebeğim.."

"Bana hâlâ bebek diyorsun ama.." Diyerek ellerimi ondan çektim. Önüme dönüp kafamı yere eğdiğimde bir süre annemden yanıt bekledim. Ama annem bana cevap vermemişti.

Kafamı kaldırıp Ay'a baktığım sırada gülümsemeden edememiştim. Yine oradaydılar, beni doğum günümde yalnız bırakmamışlardı. Ay'ın yüzeyinde gördüğüm yaşıtlarıma bakarak yaş günü dileğimi dilemiştim.

"Tanrım, lütfen gördüğüm şeylerin benden hiçbir zaman ayrılmamalarını sağla. Onlar benim tek arkadaşlarım."

21.06.2007

Odamda resim yaptığım sırada büyük bir ses duymuştum ve hemen oturduğum yerden kalkıp korka korka sesin olduğu yere doğru adım atmaya başlamıştım. Yıllar geçiyordu, ben büyüyordum ve değişiyordum ama bir türlü babam ve annem değişmiyordu. Babam sürekli eve sarhoş geliyordu ve anneme baktığı anda ona vurmaya başlıyordu. Kızıyordu, bağırıyordu ve dövüyordu annemi. Annem ise her seferinde susuyordu.

"Susması mı gerekiyordu annemin Tan-ah?" Diyerek geri dönmüştüm; aynamın karşısına geçmiştim ve kendime bakmaya başlamıştım. Tannie'den ses yoktu. Aynam artık sihirli değil miydi? Diye düşünerek yüzümü ekşitmiştim. Çok küçükken aynama baktığım her an bambaşka şeyler görüyordum, bazen küçük bir kız çocuğu beliriyordu, bazen ise annemi melek kanatları takmış halini görüyordum. Bazen ise Ay, çeşitli şekiller içerisine girip bana kendini gösteriyordu. Kendi hayal dünyamı kendim yaratıyordum işte.

İçeriden gelen bağırış ile kulaklarımı kapatıp yere çökmüştüm. Annem acı ile haykırıyordu ve ben onun sesini bu şekilde her duyduğumda başıma ağrı girmesine engel olamıyordum. Sonrasında ise yatağıma yatıp ağlamaya başlıyordum. Annemin halleri beni çok üzüyordu.