Ang Kwento ni Lolo Ben

Kwento

Magkatabi kami ni Jam sa isang side ng animang mesa sa loob ng restaurant. Sa gulo ng mga pangyayari sa nagdaang mga araw, hindi ko alam na may igugulo pa pala. Hindi ako interesado sa kung anong katotohanan o kasinungalingan ang sasabihin nya tungkol kay Red, pero interesado akong malaman anong meron sa Bohol.

"What do you mean?", lito kong tanong sa kanya.

Yun lang ang nasabi ko. Mahirap humabi ng salita pag gulo ang isip mo. Mahirap pagtagpi-tagpiin ang lahat ng tumatakbo sa isip ko.

"It was my fault.", mahinang tugon ni Jam.

Nagsimula na ang pagtulo ng luha mula sa mga mata nya, ngunit pinunasan nya ito agad ng isa nyang kamay. Hinawi nya ang kanyang buhok na naging dahilan para makita ko ang kabuuan ng kanyang mukha. Alam kong hindi naging buo ang tiwala ko kay Jam, sa lahat ng mga nangyari, tao lang naman ako para makaramdam ng pagdududa. Pero iba ngayon, alam kong malalim ang pinaghuhugutan ng kanyang emosyon at kahit hindi pa sya nagsasalita ay alam kong totoo ang mga susunod nyang sasabihin.

Bumaling ang tingin nya sa akin, hinanap ng kanyang paningin ang aking mga mata. Hindi sya nagsalita ngunit bakas sa kanyang mga mata ang mga luhang pinipigilang pumatak, halata ang lungkot, pag-aalala, at agam-agam. Pinutol nya ang pagtitig sa akin, at lumingon sa malayo.

"Kung hindi ako nakipag-inuman nun kay Kevin, kung hindi ako nalasing, hindi sana mangyayari yon."

"Nangyari ang alin?", tanong kong muli.

"Ate and Kevin would still be together. They broke up because of me.", wika ni Jam.

Unti-unti akong kinakabahan sa bawat salitang naririnig ko.

"Ano bang nangyari?", inulit ko ang mga tanong sa isip ko.

"It was supposed to be my birthday celebration in Bohol. Five days sana kami don, Monday to Friday. Mama, ate and I were scheduled to fly on Monday morning, Tita Alice, was set to fly on Wednesday afternoon because she needed to attend a live-in seminar in Batangas that week.", nagsimula magpaliwanag si Jam.

Kumuha sya ng panyo para ipunas sa basa nyang mga mata, at ang mga pisging dinaluyan ng luhang patuloy na pumapatak.

"Since puro kami babae, naisip ni ate na isama si Kevin. Four months pa lang ata sila non. Di ko alam pano nya napapayag si mama na isama yung boyfriend nya. Nakulitan siguro kaya pumayag na din.", patuloy nya.

Yumuko sya para tingnan ang panyong nabasa ng mga luha.

"We booked two months ahead of my birthday. Kaso, nabago schedule ko sa school. Napaaga yung outreach activity namin sa Quezon, natapat sa Sunday, the day before our flight, up to Tuesday early afternoon. Paparebook ko sana yung flight ko, I wanted to fly Tuesday, kahit gabi na. But, Tita Alice insisted na sabay na lang kami since delikado bumyahe mula sa airport sa Bohol papunta sa resort."

Umiling si Jam habang nakayuko at nagpatuloy. Tahimik lang akong nakikinig habang may mga imaheng dahan-dahang naipipinta sa isipan ko

"OK lang naman na Wednesday afternoon ako umalis ng Manila, Thursday pa naman birthday ko. So there, pagbalik ko ng Tuesday galing Quezon, nalaman ko na naiwan si Kevin ng flight nila. Hindi daw nagising ng maaga, di nakaabot sa airport.", patuloy syang nagpaliwanag habang may ilang patak ng luha ang sinusubukan nyang pigilan.

Tumingin sya sa akin. Nabasa ko sa mukha nya ang lungkot. May panginginig ang kanyang mga labi, baka natatakot o kinakabahan sa pwedeng epekto ng mga sasabihin nya.

"I thought it will just be me and tita on that flight, but Kevin showed up in the airport. Nalaman pala ni Tita Alice na naiwan sya, she thought ate would be dissappointed, because I tell you, ate was so excited for that trip. So Tita Alice paid for the rebooking of Kevin's ticket."

"Can we just get to the point please, Jam?", putol ko sa kanya dahil hindi ko na matiis na ako ang pumupuno sa kwento ni Jam.

"Gabi na kami nakarating sa Bohol. Tulog na si ate kasi napagod daw sa pamamasyal, sabi ni mama na nadatnan naming nanonood ng TV sa sala. Dalawa ang kwarto ng suite namin, ang usapan, tabi kami ni ate, tabi si mama saka si Tita Alice. Si Kevin, sa sofa sa sala matutulog."

Kinuha nya ang tubig na naghihintay sa ibabaw ng mesa. Uminom ng kaunti, para bang kumukuha ng bwelo para sabihin ang susunod na pangyayari.

"Nagkaayaan na maginuman kasi ilang oras na lang birthday ko na. Si mama, tinabihan na si ate sa pagtulog matapos nya kaming sabihan na wag maglasing. Sinabayan kami ni Tita Alice, baka daw kasi mapalakas ang inom ko, salo daw kami. Pero naunang bumagsak si Tita sa sofa. Di ko na din alam kung ano yung mga nangyari dahil nalasing ako agad."

Huminto sya, at naghabol ng mga hikbi. Tumingin sya sa akin na parang nagmamakaawa. Agad din namang bumaling sa malayo ang kanyang tingin.

"Napadilat ako dahil parang may sumigaw. Naramdaman ko ang matapang na amoy ng alkohol na galing sa hininga ng isang taong katapat ko ang mukha sa pagkakahiga. Nakadantay ang braso at binti nya sa akin. Ako naman, nakatagilid sa kanya."

Uminom syang muli ng tubig. Kita ko ang pinaghalong lungkot at takot sa mata ni Jam habang inaalala at ikinikwento ang lahat.

"Nagising ang diwa ko sa lakas ng sigaw ni ate, kasinglakas ng paghampas nya kay Kevin na bumangon na din. Bigla kong narealized ang mga nangyayari. Si mama ang umawat kay ate, si Tita Alice, hinila si Kevin palabas ng kwarto. Galit na galit si ate kay Kevin."

Ipinatong nya ang baso sa mesa at tumingin muli sa akin.

"I felt so guilty Robin. Inakap ako ni ate non, tinanong nya kung OK lang ako, kung nasaktan daw ba ako. Hindi nya inisip si Kevin. Ako agad yung inintindi nya."

"Why are you guilty?", yun na lang ang naisip kong itanong, sa kabila ng mas maraming tanong sa isip ko.

"I don't know how things went there. Sobrang lasing ko non. But what I felt guilty about is because I know how much ate loves him, and I knew at that very moment, their relationship will end.", paliwanag nya.

Nagpunas uli sya ng luha.

"And I was right, di na sila nagkita ni Kevin from that day on."

"Bakit mo sinabi sa akin to?", muli kong tanong.

Bumalik ang tingin nya sa akin. Ako naman ang umiwas ng tingin. Hindi ko alam kung kaya kong tanggapin ang mga susunod nyang sasabihin. Sa isip ko ay may mga larawang nabubuo, mga eksenang nagbibigay sa akin ng mas maraming tanong.

"Because I want to be honest with you. I realized that, in order to do that, you should know everything about me, even this dark little secret I wish I never had! Remember when ate freaked out, nung nasa bahay tayo minsan?"

Oo, naalala ko na, nung sumablay akong ibahin yung topic para mapakalma sila.

"I never wanted her to tell you that story, kasi di ko alam kung anong pwede mong isipin sa akin. Pero ngayon, wala na akong pakialam kung anong magiging tingin mo sa akin, I just want to be completely honest with you that even the darkest secret that I have, eto, sinasabi ko na sayo. ", patuloy sa pagpapaliwanag si Jam.

Naramdaman kong inaabot nya ang kamay ko, ngunit umiwas ako at ipinatong ang kamay ko sa mesa.

"No secrets, I just want us to be back together. I am sorry for all the lies, about my Naga trip, and Red, tao lang ako Robin, nagkakamali."

Inamin sa akin ni Jam na intensyon nyang wag sabihin sa akin na kasama si Red sa Naga. Ang mas mabigat pa, sinabi nyang may nangyari sa kanila habang kami pa at hindi naputol ang communication nila kahit kami na. May mga gabi daw na magkatext sila, pero flirt lang naman daw.

"Pero tapos na yon, napatunayan ko kung gano mo ko kamahal.", wika nya.

Hindi yon yung tanong dito.

"At napatunayan ko na mahal kita at di ko kaya na mawala ka sa akin. So, please, Rob? Here I am, weak, vulnerable, exposed, and I am in desperate need of your love and forgiveness.", patuloy ni Jam.

Bumilis ang pagtulo ng luha mula sa mga mata nya, na kahit punasan nya gamit ang kanyang mga kamay ay halata pa din. Mahina at garalgal na ang boses nya, halatang pinipigilan ang isang malakas na hagulgol. Ibinalik ko sa malayo ang tingin ko, at naramdaman kong inihilig nya ang ulo nya sa balikat ko.

"I just want us back Robin. I am so sorry. Kung gusto mo hindi na ako tutuloy sa Singapore."

Mabilis nyang hinawakan ng dalawang kamay ang braso ko. Hinila nya ito ng bahagya para tingnan ko sya sa mata.

"I love you, please give me another chance.", wika nya. Bakas sa kanyang mukha ang matinding lungkot.

Wala na sa isip ko yung pagttrabaho nya sa Singapore. Yung pagtataksil na ginawa nya sa akin para kay Red, hindi ko na halos ikinagulat, matagal na akong may kutob tungkol don. Saka marami naman nagkkwento sa akin sa school na madalas silang makitang magkasama sa library pag may klase ako at vacant si Jam.

Isa lang ang laman ng isip ko, yung nangyari sa Bohol. Posible kayang ginawa lang ang lahat ni Rose para makaganti kay Jam? Is there a chance, no matter how small, that what she showed me were all fabricated feelings and emotions so she can lure me into her trap? Posible kayang hindi lang si Jam ang nanloko sa akin, baka pati din si Rose?

Biglang umayos ng upo si Jam at mabilis na nagpunas ng mga luha ngunit halata sa mata nya ang pag-iyak. Napansin din pala nya na parating na ang mama nya.

"Oh, you broke up na? Its earlier than I thought...", wika ng mama ni Jam.

Hindi ko alam kung pabiro o sadya ang pang-aasar nya.

"Ate, please.", pinigil agad sya ni Tita Alice.

"Mauuna na po ako tita. Salamat po sa inyo. Hindi ko na po kayo maihahatid sa bahay may aasikasuhin pa po ako.", nagpaalam na ako at tumayo sa upuan.

Sabi ko lang yon, pero inis lang ako sa mga nangyayari.

"No need, we can manage.", sumagot sya.

Mabilis akong naglakad para lumabas ng restaurant. Palabas na sana ako ng pinto nang may humawak sa kamay ko. Lumingon ako para alamin kung sino ang pumigil sa akin. Si Tita Alice.

Mas bata sya kesa sa mama ni Jam. Mas mataba at mas maliit. Maikli ang kanyang buhok na halos pantay lang sa kanyang tenga. Di hamak na mas mabait siyang tingan kesa sa mama ni Jam. Mas kaaya-ayang tingnan ang mukha nya, kesa sa napaka-strict na aura ng kapatid nya.

"Naku Robin, pasensya ka na sa ate ko. Ganun lang talaga yon, mula nung nawala yung husband nya.", wika nya nang nakangiti.

"Wala po yon.", sagot ko.

"I hope hindi ka naoffend sa pagtatanong nya kanina ha, I think she only wants what is best for Jam. But, you know, I see that drive in you anak. I know, you can give Jam a better future."

"Maraming salamat po tita.", tugon ko.

Nilabas nya ang kanyang wallet, at dumukot ng pera.

"I know student ka palang, at baka naubos ang allowance mo kakabantay kay Jam. Eto, pamasahe mo pauwi, magtaxi ka na, puyat ka din siguro, baka mapano ka pa.", alok nya sa akin.

"Ay, hindi na po, ayos lang po may pera pa po ako. Salamat po tita.", pagtanggi ko.

"I insist. Sige na. Salamat sa pagbabantay mo sa pamangkin ko. Thank you, and regards sa parents mo. Life is tough, but just hang in there.", ngumiti sya sa akin at tinapik ako sa balikat.

Napilitan akong kunin ang iniabot nya. Sa totoo lang, saktong-sakto lang ang laman ng wallet ko pauwi, kaya OK na din to. Nagpaalam ako sa kanya at tuluyang lumabas ng restaurant.

Balot ang isip ko ng maraming tanong, hindi tungkol kay Jam, tungkol sa amin ni Rose. Hindi imposible na planado nya ang lahat ng to. Hindi kaya sinadya nya na akitin ako, tapos papaniwalaing mahal nya ako? Hindi kaya sinadya nyang mapamahal ako sa kanya, para sa dulo, mas masaktan si Jam, dahil hindi lang kami naghiwalay, minahal ko ang kapatid nya, sapat, para hindi kami magkabalikan. Ang hirap, nakakabaliw ang mga tanong, masalimuot ang pwedeng kalabasan.

Palabas na ko ng ospital nang masalubong ko si Rose. Madami syang dala, mga gamot siguro ni Jam. Hindi ko alam ang mararamdaman ko. Hindi ko nga alam kung may mararamdaman pa ba ako. Hindi ko alam kung pagibig ba ang natagpuan ko, o naging biktima ako ng isang trahedyang marahan nyang pinagplanuhan.

"Nanjan pa ba sila?", tanong niya.

Tumango lang ako.

"Make sure you don't tell Jam about us, promise me."

I stared at her eyes. Coldblooded. Hindi ko makuhang magalit dahil hindi ko makuhang mag-isip kung ano ang nararamdaman ko.

"I just want some time to think.", wika ko.

Alam kong nagisip sya ng isasagot nya, pero hindi ko yon kelangang madinig.

"We all need a break from this mess.", patuloy ko.

Nakita ko ang reaksyon ng mukha ni ate, nagulat sya at hindi alam kung ano ang gagawin.

Hindi ko na hinintay ang susunod nyang sasabihin. Umalis ako at sinimulan ang isang mahabang byahe pauwi sa amin.

***