Kabanata 23

865 26 16
                                    


Don't forget to play the music while reading this chapter.
—————————————————————




Kabanata 23

Cries



It was like my world turned upside down in just a snap.



Naging kaswal kami ni papa. He talk to me when it comes to important things like my school and where am i going. I know he's still mad at me. Humingi na ako ng tawad and he said it's okay but I know it's not. Alam kong malaking kahihiyan iyon kaya ayos lang sa akin kung nag tatampo siya ng kaunti.



Binigay ko rin ang hininging space ni Dylan. I gave him time to heal and to think but I didn't expect it to be this long. I didn't prepare myself nor expect that this will happen, that I won't be able to talk to him for three weeks. I don't know what he wants. I don't know what are his plans. I'm just like a stupid puppy who's waiting for everything to be in in place without any clue.



Gusto ko siyang kausapin at lapitan tuwing nagkakasalubong kami sa school. I'm not used to ignore him everytime i see him walking under the Acacia Tree. Para akong sinasampal at napapahiya sa tuwing iniignora nya ako kahit pa nakikita naman namin ang isa't isa. I look stupid.


"Dylan," He stopped walking when he saw me waiting outside their building.


Mag dadalawang linggo na kaming hindi nag kikita. Hindi ko na ata kaya ng araw na iyon kaya ako na mismo ang nag intay na matapos siya sa klase para mag sabay kami.


I smiled. "Sabay tayo?"


His reaction didn't change even a bit. Seryoso at walang ekspresyon. "Hindi ako pwede. Umuwi ka na."


My smile faded. Bakit hindi? Dati naman ay laging pwede. Bakit iba na ngayon?


"H-Huh?" I blinked twice. "Bakit? May pupuntahan ka ba?"


"Umuwi ka na. Iniintay ka ni kuya Mar sa labas. May gagawin pa ako. Don't wait for me,"


"Dylan..." My eyes turned softer, it moistened a bit because of the pain I suddenly felt.


Nag iwas siya ng tingin. "Umuwi ka na."


I swallowed hard. "H-Hindi ako marunong tumawid. Alam mo namang ikaw lang ang kasabay kong umuwi,"


I tried to reason out. Baka sakali lang makalusot pero hindi...


"I'll text your driver so he can wait outside the gate."


Bigo ako. Bigong bigo. I was so down that time but i look for the brighter side. Inisip ko nalang na baka nga may gagawin siya? Na baka hindi kami pwedeng mag sabay dahil susunduin naman ako ni kuya Mar. I tried my best to convince myself just so I could lessen the pain...



But, there was a time when kuya Mar didn't fetched me outside the campus. Pinauna ko pa non ang mga kaibigan ko sa pag aakalang may mag iintay sa akin sa labasan ngunit wala pala. I don't know how to crossed the streets alone and I've been standing there for about twenty minutes nang makita ko ulit si Dylan! Akala ko ayos na. Akala ko pwede na kaming mag sabay kapag nakita nya akong mag isa but he didn't.



Hindi nya ako nakita.



That night, I cried myself to sleep. How could you not notice your girl in a crowded place when you used to look at her before like she's the only person you see? I mean, how?



Playing with Fire (Paseo de Luna Series) #2Tahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon