Milyârderin Vekili

■Bölüm On Beş

•𝓚𝓪𝓵𝓫𝓲𝓷𝓲𝓷 𝓱𝓪𝔂𝓪𝓽 𝓫𝓾𝓵𝓭𝓾𝓰𝓾 𝔂𝓮𝓻𝓭𝓮 𝔂𝓪𝓼𝓪.

Kubilay'ın ağzından

Duygularım ne acımasız, beni bu çıkmaza sokan keşke ben olsaydım ama değilim. Bu kişiliğe sahip olmayı ben seçmedim. Beni bu kişiliğe sürüklediler.
Geriye bana kalan bu acı serüveni yaşamaktı. Fazlasıyla yoruldum. Ceylan beni bırakması bile kendime getirmemişti. Çok yol almıştım ama yine de eski bene kavuşamamıştım. Bugün ise kendimi kaybettiren son şey olmuştu, Ceylan'ı kaybediyordum. Kelimeler anlamını kaybetmişti. Cümleler anlamsızlaştı.
Boğazım düğümlendi, tüm hayatım manasızlaştı.

Ceylan yanımdan uzaklaşırken, psikologum Ayşe'nin yanına doğru yürüdüm. Bunca yıl psikoloğumdan çok dostum oldu. Kimsenin haberi yoktu bu seanslardan.
Bugün ilk defa dışarıda seans yapıcaktık. Zorda olsa gülümseyerek oturdum karşısına.

"Ceylan, değil mi? "

Kafamı yukarı aşağı salladım. Nasıl tanımıştı anlayamadım. Sanki sorumu duymuş gibi cevapladı.

"Bana o kadar çok anlattın ki tanımamak imkansız. "

"Umudumu kaybettim Ayşe. elimden kayıp gitti, kalbim atmıyor artık."

"Senin kalbin hala atıyor Kubilay."

"Hayır.. " sanki nefesim yetmiyordu.

"Göğsüme kalbini koyarsan hiç bir ses duymadığını göreceksin."

Son kelimelerimi zar zor söylemiştim.
Oksijen yetmiyordu, kafam zonkluyordu. Bunu bana yapan kadına bir kere daha lanet ettim. Bu halimi Ceylan görmemeliydi. Hızlıca masadan kalktım, kalkarken masanın örtüsünü aşağıya çektim. Ayşe kriz geçireğimi anlamış olacak ki hızlıca yanıma gelerek koluma girdi. Daha fazla bacaklarım beni taşımadı. Yere yığıldım, baş ucuma ne ara geldiğini bilmedigim endişeli gözlerle bana bakan Mes'imi gördüm. Benim hayatımı mahveten kadından sonra beni iyileştiren tek varlık onu kendi ellerimle mahvetmiştim.
Sevdiğin kadının yanışını izlemek,onun nefes alamadığını görmek en kötüsü de bunu kendi ellerinle yapmak...Bana yapılana karşı benim ona yaptıklarım..

Ben hep böyle bencil paronayak eşine dahi güvenemeyen bir insan değildim. Beni bu hale getiren ilk aşkım  baş düşmanımın kız kardeşi Çiğdem Aydın. Nereden başlasam nasıl anlatsam hangi birini anlatsam bilemiyorum. Gerçi ne kadarı hatıramda onu da bilmiyorum. Beni haklı bulmanızı da beklemiyorum. Sadece yaptıklarımın nedenleri olduğunu görün istiyorum.

ᴏɴ ʙɪʀ ʏɪʟ ᴏɴᴄᴇ

Yağmurlu geçen gecede, penceremden sokağı izlerken kendimi zor tutardım sokakta ıslanmamak, yağmur altında durmamak için. Dışarı çıkmayı iple çekerdim. Pencereyi açtığımda toprak kokusu dolardı odama ve o koku beni benden ederdi.
Her gün çalışırdım, ağzımda altın kaşıkla doğmadım ama vazgeçmedimde ne kendimden ödün verdim ne hayatımdan. Hayata hep umutla baktım. Her zaman kalbimin hayat bulduğu yerde yaşamaya çalıştım.
Hayatta başarılı olmak için hep çalışmak gerekli aynı zamanda biraz da nasip. Bu ikisi de sanırım bende fazlaca vardı. Genç yaşıma rağmen çok iyi bir girişimciydim. Çoğu insan beni yanında istiyor, hepsi biliyordu portekiz caddesini yönettiğimi beni rakip almamaları gerektiğini görüyorlardı. Tek bir şirket hariç "Aydın Şirket"
Normalde beraber iş yaparken Ahmet Beyin ölümünden sonra oğlu Arslan şirketin başına geçince tüm dengeler değişti. Beni çoktan rakip olarak görmeye başlamış. Bir çok şirketi bana karşı kışkırtmıştı.
  Kendince hileler yapmaya şirketime köstebek sokmayı çalışıyordu.  Bilmiyordu ki ben yanıma alacağım herkesi dikkatlice seçerdim. Güvenmediğim kimse yanımda olmaz. Yanımda olan kişiler de ailem olur.
Kapımın alacaklı gibi hızla çalınmasıyla yağmuru izlemeyi bırakıp kapıya ilerledim.
Evim çok büyük değildi. Atölye tarzı ;mutfağım ve salonum birleşikken küçük merdiven ile yatağım yukarıdaydı. İstesem daha fazlasını alabilirdim ancak gerek duymuyordum. Kendi halindeliği ve sadeliği seviyorum. Birilerinin hayatına dokunurken kimseyi rahatsız etmemeyi seviyordum.
Kapı sesi daha da artınca kapıya hızlıca yaklaşıp açtım. Karşımda sırılsıklam olmuş, yüzü gözü kan içinde melekler gibi masum bir kadın duruyordu. Burası çok ıssız bir yerdi, o yüzden yerleşmiştim ya zaten buraya.. Kapkara gözleriyle yardım istercesine bakıyordu. Elimi uzattığımda irkilip geri çekilmişti, benden korkmasını  istemiyordum. Onu görünce içimde anlamlandırmadığım koruma duygusu ortaya çıktı.