Milyârderin Vekili

■Bölüm Yirmi

•𝓓𝓪𝓱𝓪 𝓸𝓷𝓬𝓮 𝓯𝓪𝓻𝓴 𝓮𝓽𝓶𝓮𝓶𝓲𝓼𝓽𝓲𝓶, 𝓱𝓪𝔂𝓪𝓽𝓲𝓶 𝓫𝓸𝔂𝓾𝓷𝓬𝓪 𝓼𝓮𝓷𝓲𝓷𝓵𝓮 𝓼𝓲𝓷𝓪𝓷𝓪𝓬𝓪𝓰𝓲𝓶;
𝓒𝓾𝓷𝓴𝓾 𝓲𝓷𝓼𝓪𝓷 𝓭𝓪𝓲𝓶𝓪 𝓮𝓷 𝓼𝓮𝓿𝓭𝓲𝓰𝓲𝔂𝓵𝓮 𝓼𝓲𝓷𝓪𝓷𝓲𝓻

üᴄ ᴀʏ sᴏɴʀᴀ

Zaman bütün yaraların ilacıdır derler zaman ya ortada kırılan bir kalp varsa bu kadar kolay mı oluyor?
Bir karar vermeliydi kadın ya kalıp her şeyiyle yaşayarak ölecekti ya da bu hayattan sonsuza kadar gidecekti. Bu kadar acı yeterdi. Buna daha fazla dayanamazdı. Yapması gereken son bir şey vardı. Oğlunu öldüren Arslan'ı yok edecek, sonra sonsuza karışacaktı. Bu acıyla yaşayamazdı.
  Kadının ruhundaki düğümler fazlaca sıkıydı artık, Uğurunu kaybetmişti. Artık o düğümleri çözecek umudu yoktu.
Arabadaki aynaya gözü takıldı, kendine baktı. Siyaha boyadığı saçları artık sarıydı,uzun saçlarını kısaltmıştı. Gözlerini sıkıca yumdu. Sesizce mırıldanıp kendine söz verdi.
"Uğur'umm, annen sana kıyanı gebertip yanına gelecek." 
Tüm hırsla gaza bastı. Trafik ışıklarını umursamadan arabalara makas atarak hızla Arslan'ın evine vardı. Direkt arabadan indi, arabanın kapısını kapatmaya gerek duymadı. Belinde ki silahı kontrol etti. Şarjörü çıkarıp silahı ateşlemek için hazırladı. Deponun önünde çatışma olmuştu, şaşırmamıştı Kubilay'ın buraya adam yığacağını biliyordu. Arslan'ın her şeyini bu hâlâ getirmişti. Kubilayla beraber evde iken  haber gelmişti Arslan'ın kendi evinde olduğu, Kubilay'dan önce davranıp yola çıkmıştı.
Merdivenlerden hıza çıkarken yerde yatan ölü adamları atlayarak devam etti. İç güdüsü Arslan'ın yukarıda olduğunu söylüyordu. 
 Gerçekten de ordaydı ,adam çatıda öylece manzarayı izliyordu. Kadının tüm vücudu öfkeyle doldu.

"Benim için geleceğini biliyordum. "

Arslan'ın sesi korktuğunu belli ediyordu.
Ceylan elindeki silahı adama çevirdi. Suratında kendinden çok emin ifade vardı.

"Artık ölü bir adamsın."

Tam tetiği çekecekti ki, kapıdan nefes nefese Kubilay girdi.
Ceylan'ın katil olmasına izin veremezdi. Kendi silahını ateşledi. Ceylan ne olduğunu idrak ettiğinde daha da olabilecek gibi sinirlendi. Vücudunda kan yerine öfke dolanıyordu.
Kubilay kadına doğru ilerledi kadının elinden tuttu. Çekiştimeye çalışıyordu Ceylan yerinden oynamıyordu.

" Hadi buradan çıkmamız lazım."

Kadın kafasını öylece salladı. Kolunu adamdan kurtardı.

"Benim çıkışım yok Kubilay."

Kadının kolundan tutup çekti.

"Hadi Ceylan.. Hâlâ umut var. "

Ceylan silahı kendi kalbine dayadı. 

"Yaklaşma Kubilay"

Kubilay'ın gözleri doldu. Bir adım geri çekildi.

"Ceylan ne yapıyorsun, yapma."

Kadın kendinde değildi sanki.

"Sen gelmeseydin öldürecektim o adamı. "

Kubilay'ın sesi yalvarırcasına çıkıyordu.

"Ne olur yapma, bana bize bunu yapma. İndir şu silahı."

Ceylân silahı daha da kendine bastırdı.

"İçimde ki bu boşlukla yaşayamam Kubilay. Ben artık ne seni iyileştirebilirim ne de kendimi."

" Mess.. yapma ne olur yalvarırım"

Sesi acı çekiyor gibiydi adamın.
Kadın konuşmadı kafasını öylece sağ sola salladı.

"Mes'imm  yapma, bana bak ne olur. Ne olur yapma. "

Kadın da acı gülümseme oluştu.

"Mesin çoktan öldü. "

Kubilay hırsla göz yaşlarını sildi.

"Ya indir silahı ya da beni de vur. "

Ceylân dayanamıyordu. Kadın gözlerini kapadı.

"Niye yapıyorsun bunu Kubilay."

Kubilay yıllar önce yapması gereken ama hiç yapmadığı bir şey yaptı.

"Çünkü seni seviyorum." Derin nefes aldı. " Seni çok seviyorum Mes sana aşığım. Bize bunu yapma ne olur."

Ceylân gülümsedi. Silahı tutuş şekli bile değişmişti.

"Ceylan, hayır.. hayır mess."

Ceylân silahı ateşledi. Vurulma etkisiyle geriye doğru savruldu. Ceylan kanlar içinde yere düşerken Kubilay içinde tarif edilmez acıyla kadını kollarının arasına aldı.

"Hayır, hayır, hayır olamaz.."  Kubilay'ın acı sesi tüm binayı inletiyordu. Acıyla bağırıyordu.

Kadın Kubilay'ın kollarında, adamın kolları sımsıkı tutuyor kadını. Kadının gidişi hiç bir zaman keyiften olmadı.
Gidişleri hep kurtulmak içindi.
Birine ait olmak ne garipti.. Kubilay'ın Mesi.
Hep derdi ya kadın beklemedik şeyler kökten değişim yaratır diye. Yine öyle bir değimdeydiler.
Adam daha önce fark etmemişti hayatı boyunca kadınla sınamamıştı,çünkü insan daima en sevdiğiyle sınanırdı.