"ခင္ဗ်ား လူတစ္ေယာက္လံုးကို ဝင္တိုက္ရေလာက္ေအာင္ မျမင္ဘူးလား မ်က္စိကန္းေနတာလား..."
Xiao zhan အမွတ္တမဲ့ဝင္တိုက္မိတဲ့ ခႏၶာကိုယ္ေလးကို ျပန္ထိန္းယူရင္း ပ်က္သြားတဲ့မိမိဟန္ခ်က္ေလးကို ျပင္ယူေနစဥ္ၾကားလိုက္ရတဲ့ ေဒါသသံေလးေၾကာင့္ Xiao zhan ေတာင္းပန္ဖို႔ မ်က္ႏွာေလးကို ၾကည့္မိလိုက္လ်ွင္ ေခ်ာတယ္ ဆိုတာထက္ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းေသာ
လွတယ္ဆိုတာထက္ ပို၍အႏုပညာဆန္ေသာ
ေဒါသထြက္ေနတယ္ ဆိုတာထက္ စိတ္အတံုးလိုက္ အတစ္လိုက္ တိုေနေသာ အေကာင္လံုးေလးကိုေတြ႔လိုက္ရသည္။
ျမင္ျမင္ခ်င္း ခ်စ္မိသြားတယ္။ တစ္ကယ္ကေလးဆန္တယ္။ ေ႐ွ႕ကိုတစ္လန္ေလာက္ထြက္ေနတဲ့ ႏႈတ္ခမ္းေလးက သူ႔ေ႐ွ႕မွာရပ္ေနတဲ့ Xiao zhan ကို ထိုးမိေတာ့မယ္။
"Sorry ပါ ကေလးေလး အကို ေတာင္းပန္ပါတယ္.."
"ဘာကေလးေလးလဲ။ ကြၽန္ေတာ့အသက္ ၁၈ ႏွစ္ျပည့္ၿပီ လူႀကီး ျဖစ္ေနၿပီ..."
Xiao zhan သူ႔ေ႐ွ႕မွာ ရန္ျပန္ေထာင္ေနတဲ့ ေကာင္ေလးကို ၾကည့္ၿပီး ရယ္ခ်င္ေနမိသည္။ ကေလးမဟုတ္လို႔ လူႀကီးေလးမလို႔ သူ႔ကို ရန္ျပန္ေထာင္ေနတာ။
"ကေလးမဟုတ္လို႔ မင္းကလူႀကီးေလးလား။ ကိုယ့္ကိုကိုယ္လည္း ျပန္ငံု႔ၾကည့္ဦး ေခြးပစ္တဲ့တုတ္ေလာက္ပဲ႐ွိေသးတယ္.."
Xiao zhan စကားေၾကာင့္ ေၾကာင္အၿပီး ကိုယ့္ကိုကိုယ္ျပန္ငံု႔ၾကည့္ေနတဲ့ ေကာင္ေလးေၾကာင့္ Xiao zhan အူယားစြာ အေကာင္လံုးေလးပါးေလးကို ေကာက္နမ္းျပစ္လိုက္သည္။
"ဟင္ ခင္ဗ်ား ခင္ဗ်ား...."
ပါးေလးကို လက္နဲ႔အုပ္ၿပီး မယံုၾကည္ႏိုင္သလို Xiao zhan ကို လက္ညိဳးေလး တစ္ထိုးထိုးနဲ႔ ေျပာေနတဲ့ အေကာင္လံုးေလးေၾကာင့္ Xiao zhanလည္း ထိုလက္ညိဳးေလးကိုပါ လွမ္းကိုက္ျပစ္လိုက္သည္။
"အ့ ခင္ဗ်ား.."
"စိတ္တိုမေနေတာ့နဲ႔ကေလးေလး အကိုအခ်ိန္မ႐ွိေတာ့ဘူး သြားရေတာ့မယ္။ မေက်နပ္ရင္ ေနာက္ခါေတြ႔ရင္ ျပန္နမ္းေနာ္။ ပုန္းမေနနဲ႔ေနာ္ ကေလးေလး မင္းကိုအကိုျပန္လာ႐ွာမယ္"
Wang yibo သူ႔ဆံပင္ေလးေတြကို ဖြရင္း ေျပးထြက္သြားတဲ့ ေနာက္ေက်ာျပင္ကို ေငးၾကည့္ျပီးက်န္ေနခဲ့သည္။
BẠN ĐANG ĐỌC
ကြယ်ကလေးရဲ့ကိုကို ( Completed )
Fanfictionမေတာ္တဆ ကေနလည္း တစ္သက္လံုး ျမဲမယ့္ တြဲလက္ေတြ ျဖစ္သြားတက္ပါတယ္ ❤💚
