Ben Fiore Bianch nam-ı diğer Ajan: Duygusuz. Dünya'nın en ünlü aynı zamanda da en gizli ajanlarından biriyim. Herkes beni Ajan: Duygusuz olarak tanır ama şimdiye kadar çalıştığım birlik dışında kimse beni görmemiştir. Türk olmama rağmen babam yüzünd...
Fiore karşısındaki ekranı karıştırdı ve anıları arasındaki kodu buldu.
"K-1, Türkiye/İstanbul."
—
Ekranda sarı saçlı küçük bir kız çocuğu belirdi. Bu küçük kız kaldırımda oturmuş, nakliye aracına evlerindeki eşyaların koyulmasını izliyordu. Az önce buraya ağlayarak gelmişti. Çünkü İstanbul'dan İtalya'ya taşınmak istemiyordu. Burada pek arkadaşı yoktu ama yinede doğduğu yeri çok seviyordu. O sırada yanına annesi geldi.
"Fiore? Benim güzel çiçeğim, neden ağlıyorsun bitanem?"
"Buradan gitmek istemiyorum anne."
"Babanla bende gitmek istemiyoruz ama gitmek zorundayız çiçeğim. Kendini boşu boşuna üzme annecim. Hem baban ve bende senin yanında olacağız."
"Tamam üzmem."
Küçük kız her ne kadar üzmem dese de annesi gittikten sonra ağlamaya devam ediyordu. O sırada yanına onun yaşlarında bir erkek çocuk oturdu. Elinde siyah kadife kaplı bir kitap vardı. Küçük kıza yaklaştı ve konuşmaya başladı.
"Merbaha, neden üzgünsün?"
"Biz buradan taşınacakmışız o yüzden üzgünüm. Gitmek istemiyorum."
"Üzülmene gerek yok ki. Belki bir gün yine geri gelirsin."
"Ama annemler konuşurken duydum, bir daha asla buraya gelmeyeceğiz diyorlardı."
"Yine de ağlama. Anneannem hep der ki; 'Hiçbir şey gözyaşların kadar değerli değildir.' Hem belki gittiğin yeri daha çok seversin o yüzden boşuna üzülme. Hem bi de bak senin yanında annen var ama benim yok."
"Yok mu? Ama annesiz çocuk olmaz ki? Nereye gitti ki?"
"Babam uzaklara gittiğini söyledi."
"Onu çok özlüyor musun?"
"Evet. Ama her özlediğimde ya da üzüldüğümde bu kitabı açıp içindeki resimlere bakıyorum. Bunlar bana mutluluk veriyor. Annem demişti ki; 'hiçbir zaman, hiçbir şey için kendini çok üzme. Eğer kendini kötü hissedersen de güzel bir kitabı aç ve içindeki resimlere bak çünkü onlar sihirli.' Bende hep bu kitaba bakarım."
