Costiño Series 5: The Painful Battle (HANDSOMELY COMPLETED)

Kabanata 4

Kabanata 4

Hindi

Hindi ko na hinintay pa si Ruslan, hindi ko alam kung nakasunod ba siya sa akin o hindi. Tuloy-tuloy lang ang lakad ko papasok sa kwarto na pinagdalhan ko sa bata. When I open the door, I immediately saw the kid. He was in his bed and totally healed.

Nakahinga naman ako ng maluwag. Salamat naman at nailigtas ko siya. Lumapit ako sa kanya kaya nakita niya ako. He smiled weakly.

"Ano nang nararamdaman mo ngayon?" Mahinahon kong tanong.

Tinignan ko ang buong katawan niya, wala nang bakas ng rushes ang katawan niya. He look good now.

"M-maayos na po." Maikli niyang sabi.

Tumango ako at tinignan pa ang katawan niya. I observed his temperature and body. Base on it, he is healed by the antibiotic I gave earlier. Ibig sabihin, kaya pa talagang magamot ng mga antibiotic ang ganitong cases. Mild symptoms can cure but severe I am not sure. Kaya iyon ang kailangan kong pag-aralan ngayon.

If the mild symptoms can cure with the antibiotic, it means I can help people who is positive in the virus with mild symptoms. Now, I want to know if severe cases could cure with just an antibiotic.

Inayos ko ang lahat sa kanya. Kinabitan ko din siya ng dextrose para magkaroon ng lakas ang katawan niya. I made him drink an vitamins for his body. Pagkatapos lumapit ako sa intercom para i-anusyo ang nagamot ko. Napatingin ako sa gilid ko, nakatayo siya doon at nakatingin sa akin. Akala ko hindi siya sumunod sa akin. Tumango nalang ako sa kanya at nagpatuloy sa intercom. The kid is now in a better condition. I can say he is the first recover for this virus.

I cleared my throat.

"Patient PGH Ten is now in a good condition. He is the first recover in the virus." I announced.

Alam kong rinig na rinig sa buong hospital ang sinabi ko. It's like a megaphone where we used to announce if we heal a patient or not. We have also a code in a patient, and it's by number. Since this hospital is small and capacity might not take the upcoming patient, we have to announce immediately the people who recover and not in the virus.

Dr. Severo told us that the patient who didn't survive will be cremated. Kaya kailangan namin i-anusyo ang ganito para ang kwarto ay magamit ng iba. I was informed that the Lopez Group donate a money to used for building a make shift quarantine in the hospital. Napakalaking tulong iyon para sa amin lalo pat kaunti lang ang kwarto dito at kukulangin sa oras na dumagsa ang pasyente.

Lumayo ako sa intercom at tumingin muli sa bata. Maya-maya pa bumukas ang pinto at pumasok ang mga doctor. Nagkatitigan kami ni Dr. Lapidario at ngumiti siya sa akin.

"Dr. Costiño how did you heal him?" Dr. Severo ask curiously.

Huminga ako at tumingin sa kanya. Nasa tabi na siya ng pasyente at mariing tinitignan.

"I used antibiotics. Antibiotics for rushes, chill and fever can cure a mild cases. And his case, he is in mild symptoms. Kaya ang mga antibiotic na iyon ay kaya pang maagapan and sakit." Sagot ko.

Tumango siya at huminga ng malalim. Lumapit siya sa akin at nakipagtitigan.

"I assumed you'll study for the cure Dr. Costiño. Aasahan namin iyan." He said.

Hindi na ako nakasagot at isa-isa silang umalis. Naiwan si Dr. Lapidario para kausapin ako. Huminga ako ng malalim at nagkatitigan kami. Narinig ko pa ang pag buntonghininga ng isang tao sa gilid namin. Hindi iyon pinansin ni Jhon Eric at patuloy akong tinitigan.

"Are you fine?" He ask.

Tumango ako at ngumiti ng pagod. Ngayon ko lang naramdaman ang tunay na pagod. I want to rest for a while but I have to take care this kid.