Costiño Series 5: The Painful Battle (HANDSOMELY COMPLETED)

Kabanata 13

Kabanata 13

Risk

After what happened to our relationship, I remain cold in my family. Tinanggap ko ang katotohanan na may sakit ako sa puso kaya naging mahigpit sa akin si papa at Alli. Ayokong paniwalaan nung una kasi hindi naman halata sa akin na may sakit ako pero tinanggap ko nalang, alang-alang sa pamilya ko.

Hindi na ako masigla. Isa yan sa mga naramdaman ko simula ng malaman kong sinugal ni Ruslan ang kabirhenan ko. Nawalan ako ng lakas para magkaroon ng saya sa puso. As long as possible, I won't mind it. Mahirap man tanggapin, kailangan e. Ayokong lumala itong sakit ko kung iisipin ko lang ang pang-gagago ni Ruslan sa akin. I want a peace mind.

Hindi na rin ako nakapasok sa school dahil umalis kami ng probinsya para sa heart transplant ko. After our talk, my father decided to have a flight to go to Manila. Kaya ngayon, nakahiga ako sa hospital bed at kasalukuyang dinadala sa operation room. Kinakabahan man ako, pinipigilan ko dahil maaaring makasama sa puso ko. I heaved a sighed.

Naramdaman ko ang kamay ni mama sa akin. Nakasuot na ako ng hospital gown at namumutla ang labi. I smiled sadly.

"Anak tatagan mo ah! Kilala ko ang mag-oopera sayo kaya pagkatiwalaan mo siya. Nandito lang kami ng pamilya mo, maghihintay sayo." Nakangiting sabi ni mama.

I smiled.

"Ate, please make it survive." My brother said.

I smiled again. Walang ingay si papa sa tabi ni mama kaya tumingin ako sa kanya at ngumiti. Now, I understand why his protective to me. He just want the best for me. Ayaw niyang masasaktan ako kaya nilalayo niya ako sa kasakitan.

"Pa." Tawag ko.

Huminga siya at tumingin sa akin. Lumapit na din siya at hinalikan ako sa noo. I closed my eyes.

"I love you. Please, don't leave me." He said softly.

I smiled and nod. Hindi na ako nagsalita at ipinasok na sa operating room. I am so positive for this, and I know I can survive. For my family, for myself.

Pumikit ang mata ko at hinayaan ang doctor na operahan ako. Nagising lang ako dahil sa sinag ng araw. Hindi ko maigalaw ang katawan ngunit naaarawan naman ako. Parang nabuhay ang katawan ko dahil sa araw. Lumunok ako at pinakiramdam ang paligid. Inikot ko ang mata at nakita ko ang ulo ni papa nakayuko at mahimbing na natutulog. Ngumiti ako at pinagmasdan si papa, pagod siguro siya dahil sa pagbabantay sa akin.

Sunod kong nakita si Alli na nasa sofa at mahimbing na natutulog din. Hindi ko naman mahagilap si mama, siguro nasa bahay namin dito sa Manila. Huminga ako ng malalim sanhi ng pagkagising ni papa. Agad siyang tumingin sa akin at sinuri ako. He look exhausted.

"M-maayos ba ang pakiramdam mo anak? What do you feel?" Natataranta niyang tanong.

I remain smiling. He continue checking me, he checked my body temperature, the pump of my heart.

"I-i'm fine po p-pa!" Nanghihina kong sabi.

Huminga siya ng malalim at tumigil sa pagsusuri sa akin. Nagkatitigan kami ng matagal, kitang-kita ko na ang katandaan ni papa. He look aged now.

"I'm so scared sweetheart. Dalawang araw kang tulog at sobra akong nanghihina habang pinagmamasdan kang natutulog. Are you really fine now?" He ask tiredly.

I nod slowly. Inabot ko ang kamay ni papa at hinawakan ng mahigpit. Napatingin siya doon at huminga ng malalim.

"M-maayos na po ako papa. Pahinga nalang ito at magiging okay na din po." Sagot ko.

He heaved a sighed.

"That's good to hear. Nagugutom ka na ba? Would you like to eat something?" He ask.