Yanımda kal

9.BÖLÜM "YILBAŞI"

Kaç saattir burda böyle oturup ağlıyorum bilmiyorum. Artık gözlerim aglamaktan öyle bir acıyor ki katlanılmayacak şekildeydi. Hayatımı, yaşadıklarımı, özledigim sevdigim insanları en çokta annemin beni sevmemesini düşünüp agladım. Saatlerce... Bi insan kızını nasıl sevmez ya? Nasıl onun zarar görmesine göz yumar? Hangi anne yapar bunu.. Acaba kaç haftadır benim nerede oldugumu biliyor mu? Beni merak etti mi? En çok merak ettigim konu bu. Beni babama karşı hiç korumadı. Ne yaparsa yapsın göz yumdu yaşadıgım acılara göz yumdu. Benim canım ölesiye yanarken sadece bizi izledi oturdugu yerden. Annem beni sevmedi... Hiç sevmedi.

Bu odadan çıkmam lazım. Acaba ayaz nerededir? Çıksam odadan karşılaşmayız heralde koca ev sonuçta. Aklım bu düşüncelerle dolarken kendimi ayakta buldum.

Yavaşça ses yapmamaya çalışarak kapının kilidini açtım. Kapıyı aralayıp baktıgımda kimse gözükmüyordu. Bu güvenceyle kapıyı sonuna kadar açıp odadan çıktım. Tam banyoya dogru ilerleyecekken gördügüm manzarayla oldugum yerde kaldım. Duvara yaslanmış, ayaklarını kendine çekip bedenine yaslamış ve öylece uyuyan ayazı gördüm. Yere oturmuş birde hasta olucak. Onu uyandırmakla uyandırmamak arasında kaldım. Daha birkaç saat önce kavga ettik şimdi gidip onu düşünür hallerimi sergileyemem ama orada uyuyakalmış benim yüzümden, benim çıkmamı beklerken orada uyuyakalmış. Eger hasta olursa o da benim yüzümden. Biraz daha ayazın uyurken olan masum yüzünü izledim. Sonra ne kadar yapmak istemesem de banyoya yürümeye başladım. Ben onu orada bırakamam kii!

Hayır yani onu düşündügümden degil, çocuk hasta olursa bakacak kimsesi yok benim başıma kalacak. Elimi yüzümü yıkayıp kuruladıktan sonra banyodan çıktım ve ayaza dogru ilerledim. Yere dogru egilip iki bacagımın üstüne oturdum. Ayazın omzunu dürterek "ayaz" diye mırıldandım. Ama tabikide beni duymadı. Biraz daha ona yaklaştım ve omzunu daha çok sarsarak "ayaz uyan" dedim. Sonunda amacıma ulaştıgım için içten içten sevindim. Ayaz hafifçe gözlerini araladı. Beni görünce derin bir nefes aldı. Gözlerini tekrar kapattı ve hızlıca beni kendine çekip ona yapışmamı sagladı. Elini de belime koyup bana sarıldı. Benimse kasılan vucudum onun kollarının arasına girince gevşedi. Ne oldugunu daha yeni idrak ediyordum. Halimizi farkederek geri çekilmek istedim ama izin vermedi. Beni daha sıkı sararak

"ne olur izin ver sana ihtiyacım var. Bir gece sadece bir gece sana sarılabiliyim"  dediginde tek kelime bile edemedim. Agızım açık bir şekilde onun yüzüne bakıyordum ama onun gözleri kapalı oldugu için beni görmüyordu.

"Agzını kapatıp bana bakmayı kesicek misin ve kıpırdanma" beni nasıl görüyor ya bu çocuk gözleri kapalıyken. Alnında üçüncü gözü felan mı var acaba.
"ayaz gözlerin kapalı beni nasıl görüyorsun ya?" sesim yeterince isyankar çıkmıştı. Ayazda sesimin tonlamasıyla isyankar sözlerime güldü. 
" Benim seni görmem için gözlerimin açık olmasına gerek yok " ayaz ne kadar garip bir insan ya. Ne diyor şimdi hayır yani ben mi çok safım? Yoksa ayaz mı bilmeceden farksız birisi? Bence ayaz öyle çünkü ben saf olamam. Allah aşkına ayazın ne dedigini anlamak yerine neler düşünüyorum ben. Ondan biraz uzaklaşarak
"Ne demek istiyorsun ayaz?" diye atıldım. Söylediklerinin üstünden bir kaç dakika geçtigi için cevap vermemi beklemiyordu sanırım. Gözlerini açtı ve gözlerini gözlerime dikti.
"Nehir lütfen.. Lütfen soru sorma artık. Bak sadece bu gece sarılmak istiyorum sana sonra istersen benimle konuşma. İstersen..." sözünü yarıda kesti işte kesmesin.. Kesmemesi lazım. Devam etmesini istiyorum ne diyecegini çok merak ediyorum çünkü. İstersem onunla konuşmaz mışım yok ya! Onunla konuşmadan bu evde kalıcam, ne kadar zor bunun farkında mı acaba. Gözlerimi kaçırmadan ona bakmaya devam ettim.

"İstersem..." beni tekrar kendine yakınlaştırdı ve tekrar sarıldı sanki bıraksa gidecegimden korkar gibi.. Sımsıkı belimi kavradı sonra çok sıktıgını anladı ve ellerini gevşetti. Bende başımı omzuna koymak zorunda kaldım. İstesem başımı kaldırabilirdim ama hiç içimden gelmiyordu hemde boynum agrımıştı.