Chasing my worth from the Star (Completed)

Chapter 24

Almost there!

--------------------------------

Ashtain POV

"Tanya wag ka ngang mangulo"

"Tanyang pusa!"

"Walang hiya!"

"Tanya"

"Shut up pusa!"

I remembered El's famous line kapag naiinis sakin.

Hindi ko na ulit mariring ang boses niya, yung tawa niya.

Hindi ko na makikita ang mukha niya kapag naiinis, kapag masaya lalo na kapag natatakot.

Miss na miss na miss ko na si Capella. Pinunasan ko ang aking mga luha na walang tigil sa pagtulo. Huling araw na ngayon ng burol ni Capella.

My star, our star.

Bukas na siya ililibing kaya maraming tao dito. Maraming ding nagulat dahil sa biglaan niyang pagkawala.

Kahit hindi man ako sinisisi ng mga magulang ni El, alam ko sa sarili ko na dahil ito sakin. Dahil nagsinungaling ako sa kanya, naunahan kasi ako ng takot dahil alam ko nandoon siya nakita niya.

Walang nangyari samin nun ni Rigel. Hindi ko siya hinalikan may binulong lang ako sa kanya.

Nakita kong papalabas si Katana sa gate ng hideout kaya sinundan ko siya.

Nakita ko sa labas si Rigel hindi ata niya ako nakita dahil nasa likod ako ni Katana.

"Excuse" malamig na sabi ni Katana kay Rigel pero hindi nakinig si Rigel. Ganyan talaga si Katana walang kinikilala.

Bago pa mag init ang tensyon nilang dalawa ay lumabas ako at humarap kay Rigel. Narinig kong may gumalaw sa likod ng halaman and I saw El, hiding. Hindi siguro yun napansin ni Rigel. Kaya lumapit ako kay Rigel at may binulong.

"She's hiding likod sa mga halaman" I know na gets agad yun ni Rigel kaya he just giggled and act like walang alam.

"Where are you going, Silent?" Rigel asked Katana.

"Let's go?" inunahan ko na si Katana at Rigel dahil baka mag rambol sila. I know Katana laging mainit ang ulo.

Hinila ko si Katana papasok mabuti nalang nagpahila siya, sumunod naman samin si Rigel.

Yun ang totoong nangyari at wala ng iba pa. I know Cap Zeus sent Rigel sa univ para bantayan si Kat.

That day na pumunta si Capella sa condo ko sasabihin ko na sana sa kanya ang lahat pero naunahan ako. Umiiyak siya at akmang sasampalin ako pero hindi niya tinuloy.

Nung lalapitan ko siya ay sasabihin ko sana pero ayaw niya. Puno na ng sakit at galit ang puso niya kaya hindi niya na kayang makinig sakin, samin ni Rigel.

And I understand her. Pero isa lang ang hindi ko maintindihan. Bakit siya pa ang namatay? Bakit sa kanya nangyari yun! Ako nalang sana! Ako nalang! She was so so so good.

Ang sakit makita siyang nasasaktan. Wala talaga akong kwentang kaibigan. She was all with me against all odds. She never left me hanging in my weakness.

I'm really sorry Capella.

Lumabas ako sa pinagburolan niya. I ran outside at umupo sa kalsada. I looked at the brightest star.

My Capella, the brightest star sent to us.

"El, I know you can hear me now. I'm really really really sorry for everything, for not telling you the truth, for not being the good bestfriend that you deserve. I'm sorry" I said while crying.

Naalala ko mga sinabi niya sa condo ko habang walang tigil sa iyak.

"Ang sakit! Mahal ko naman kayo ha kaya ayaw kong nakikita kayong nasasaktan pero bakit ako? gusto nyong makita na masaktan"

"Don't call me with my name! Nakakasuka ka! itinuturing pa naman kitang kaibigan, mas worst kapatid! pero ano ginawa mo! ha!"

"I trust you! both of you!"

Mas lalong bumuhos ang aking mga luha. I'm sorry, it's all my fault.

"Alam ko hindi na ako makakabawi sa yo, El kahit ipakulong o patayin ko pa ang sumagasa sayo. And I know that It's too late to say sorry. I love you, my bestfriend" I said at niyakap ang aking sarili dahil nararamdaman ko ang malamig na hangin.

"Tanya!" I heard someone calling out my name. Inangat ko ang aking tingin sa babae na tumawag sakin. I thought it was Capella pero hindi, si Mommy.

"Tanya, magpahinga ka muna. Hindi ka pa kumakain at natutulog ng maayos simula nung unang burol ni Capella" Mommy said while hinahaplos ang buhok ko.

"Dito muna ako Mommy babantayan ko si El" I said at pinunasan ang mga luha ko.

"Do you think gusto ni El ito? Alam ko na ayaw niyang makitang nahihirapan at nasasaktan ka" sabi niya. Pinipigilan ko na wag tumulo ulit ang aking mga luha pero hindi ko talaga kaya.

"I don't know what to do" I said at niyakap ni Mommy.

"All you need to do is to be strong, face everything. It's okay to cry but always remember there's an end. Capella loves you and she wants the best for you kaya lumaban ka. Don't make yourself suffer because she doesn't want it" I hugged her tight at umiyak sa sa shoulder ni Mommy.

"Halika ka na umuwi muna tayo para makapagpahinga" she said. Tumayo kami at pinunasan niya ang luha ko.

Simula nung burol ni Capella hindi ako umuwi sa bahay o sa condo ko. I just take a nap sa kotse at minsan lang din ako kumakain because I want myself to suffer, to feel pain.

"Mommy, pwede dumaan muna tayo sa condo ni El?" sabi ko kay Mommy at tumango lang siya.

Mabuti nalang nasa akin pa ang duplicate key sa condo ni Capella. Nagpaiwan si Mommy sa kotse at ako lang ang pumasok sa condo ni El.

Pagpasok ko sa condo niya nakita ko ang dalawang babae na nanonood ng horror movie habang may yakap na mga unan.

Biglang sumigaw ang isang babae kaya napatalon yung isa. Humagalpak sa tawa yung sumigaw kaya hinampas siya ng unan nung isa.

I smiled habang pinunasan ang takas kung luha.

It was me and Capella.

El was shouting and scaring me kaya hinampas ko siya ng unan. Nawala bigla ang dalawang babae na nanonood.

Tumingin ako sa kitchen I saw us baking a cake pero hindi natuloy at nauwi nalang sa laro.

They fade again.

Pumasok ako sa kwarto niya I smelled his favorite perfume because it was all over her bedroom.

I miss her.

Nakita kong may note na nakadikit sa post note niya. I read it.

'Perfect combination'

At sa ibaba nun may picture naming dalawa nung bata kami.

I sat in her bed at niyakap ang unan niya.

"El, please magpakita ka sa kin. I really miss you.

I wiped my tears at stood up. Lumabas ako sa kwarto nya at pumunta sa guest room kung saan ako natutulog noon.

Nakita ko kung paano matakot yung babae na nagtago sa likod ng isang babae.

I remembered Capella nung sabihin ko sa kanya na nandito ang ghost crush ko. She was so scared kaya tumakbo siya palabas.

Shit! ang sakit!

Alam mo kung anong mas masakit? Yung mawalan ng kaibigan kesa sa iwan ng jowa.

Lumabas ako sa guest room at binuksan ang pinto para umalis na sa condo niya pero bago ako umalis tinignan ko muna ang kabuuhan.

Then I closed the door.