catching odds ¦ ryujun

099

saturday; 18:54 [azeal]

andito kami ngayon sa cafe nila ni ash at sadya niya talagang isinara para saamin. kompleto kaming sampu at andito rin si ate real with amber and si chan rin andito.

masaya ako na nagkaayos na sila. si amber naman ay tanggap na niyang si chan ang ama niya pero daddy pa rin ang tawag niya kay iver at okay lang naman iyon kay chan at iver.

"naku! hindi talaga ako naniniwala na friends lang kayo, damion at heressy." giit ni edri.

"we're really just friends. she's still adjusting to have me around because you know, i have not just a physical appearance of seint but also his heart." sagot naman ni damion.

"pero may chance ba heressy kung sakali?" tanong naman ni vannette.

heressy just shrugged. but i can see that she's happy. and that what it matters.

"kayo edri at uther? friends nalang ba talaga?" tanong naman ni psychord.

"yes, we are. absurdly, we are just bound to be friends not a lifetime partner." sagot ni edri, she's smiling but it's vivid that she's sad.

"i'm sorry guys, but this is our reality." ani ni uther and tried to smile too.

"napaka-uncertain talaga ng reality no? reality is so cruel." komento ni asherha.

"it's actually up to you on how you take up with your reality. you know, no matter how cruel your reality is, reality can be beautiful too despite of the odds. it is just that you have to know how to embrace onto it." wika ni damion at napangiti kami.

"wow, iba ka talaga damion." ani ni kris sabay palakpak pa.

"bakit hindi nagmana sa'yo si seint?" natatawang komento ni iver.

"gagu talaga yong si seint." naiiling na natatawang wika naman ni heressy.

"bakit kanina ka pa atang tahimik dyan, azeal?" tanong ni vannette kaya napatingin tuloy ang lahat saakin.

"ha? wala lang, this just feels good." i answered.

tumango naman sila at nagpatuloy na sa pag-uusap habang kumakain. buti at hindi na ako kinulit pa o kaya pinaglalandakan kami ni iver kasi usually ganoon ang scenario namin.

"baby amber, zephy. dito muna kayo, behave kayo." tawag ni ate real sa dalawa na takbo lang takbo at naghahabulan.

"why mommy?" tanong ni amber sabay nagpakandong kay chan.

hindi naman sumagot si ate at ngumiti lang na tiningnan ang iba.

"mommy, i want water please." yugyog ni zephy sa braso ko.

"come here baby zephy, tito will give you water." wika ni uther na nasa tabi ko nakaupo at kinarga si zephy paupo sa lap niya. ang cute nila haha.

bigla naman akong napapitlag ng biglang namatay ang ilaw. brownout ba?

"tangina?! hindi ba kayo nagbayad ng kuryente ash?!" rinig kong tanong ni vannette.

"sorry, kinakapos e." sagot ni kris at natawa silang lahat.

agad kong kinuha ang cellphone ko para sana i-on ang flashlight pero nagulat naman ako ng biglang umilaw ang mga kandila sa paligid. tangina, saan galing ang mga yan?! nagmumulto ba si seint?

pero di naman yan totoong kandila e, parang in a form of candle lang na may light bulb sa loob.

napatikhim naman si iver sabay tayo at lumapit saakin. nakasunod lang akong nakatingin sa kanya.

he smiled at me and held my hand saka hinila patayo.

napatingin naman ako sa mga kasamahan ko na ang lalaki ng mga ngiti.

okay, what's going on?

dinala naman ako ni iver sa gitna kung saan nakakalat ang petals ng bulaklak at may kandilang nakaform into heart. putangina, saan galing ang mga 'to?! wala naman to kanina ah, nagtatakbo pa nga si zephy at amber.

and it hit me, kaya pala nawala ang ilaw kanina. pero putangina, ano 'to?!

"madam..." tawag ni iver na nasa harap ko sabay hawak sa kabila ko pang kamay.

"remember when i said before na malakas ang tama ko sa'yo madam? nasukat yun noong nagkahiwalay tayo. sobrang lakas nga ng tama ko sa'yo na for 5 long years ay ikaw pa rin talaga. hindi ko kayang maghanap pa ng iba kasi ikaw lang talaga. it's always you, madam." he said.

nakatingin lang ako sa kanya. sobrang lakas ng tibok ng puso. bakit niya ba sinasabi ang lahat ng ito?

"madam kahit walang kasiguraduhan ay araw-araw akong naghintay magbalik ka lang. umaasang babalik ka at babalikan mo ako." he paused as tears escaped from his eyes.

seeing him cry in front of me made me shed a tear too.

"sobrang saya ko noong nalaman kong nagbalik ka. noong una kitang nakita sa bar gustong-gusto kitang yakapin madam. gusto kong sabihin na masaya akong nagbalik ka. ngayong nagbalik ka na umasa ako na baka pwede pa tayong dalawa.... pero tila nadurog yun ng malaman kong may anak ka na, madam. doon ko naisip kung gaano pala kasakit ang naramdaman mo noong nalaman mong ako ang may anak. pero madam hindi ako susuko. hindi na kita isusuko. tinanong ko sa'yo kung mahal mo pa ba ako at doon ako kumakapit na baka may chance pa nga tayo. kaya naman...."

i was stunned when he kneeled in front of me.

"i-iver?"

mas lalo pa akong nagulat nang may inilabas syang pula na maliit na box. he opened it i was shocked of what i saw.

kasabay non ay ang pagbagsak ng kurtina sa likod niya na may decorations at nakasulat na...

"will you marry me, azealia robbie rubio?"

mas lalong nagbagsakan ang mga luha ko ng marinig ko iyon mula kay iver na nakaluhod sa harap ko holding the box of the ring.

napatingin naman ako sa mga kaibigan ko at nakangiti sila saakin. umiiyak pa na tumango ang mga girls.

"nangako ako na ikaw at ikaw lang ang aasawahin ko ano man ang mangyari. kaya i'm risking everything. mahal mo pa naman ako diba, azeal?" iver asked.

tiningnan ko siya sa mata niya at dahan-dahan na tumango habang nagbabagsakan pa rin ang mga luha ko.

"then please, marry me." he pleaded.

"iver.... si zephy..."

"azeal tanggap ko si zephy kahit hindi ko pa sya anak. mamahalin ko rin siya na parang sarili kong anak. hindi ko rin ipagkakait sa kanya na makilala ang tunay na ama niya."

i shook my head. "no, i'm sorry..."

.