Restraining Dawn

XVII

Chapter 17

- Her Agony -

Nanigas sya sa tanong nito.

"Hey it's okay, sorry. I shouldn't have asked. I'm really sorry" she can hear a panic in his voice.

Huminga sya ng malalim at tumikhim bago nagsalita.

"I-It's okay. I think I need to do this" she's assuring the man.

He nodded his head and patiently waited for her to speak.

"There was a heated argument involving my parents and my brother. I don't know what it's all about but I just heard a loud bang of the door. Pagkatapos ay kinuha ni Kuya yung susi ng kotse nya. Natatakot ako na baka... Baka mapano sya lalo na ay di sya kalmadong magmamaneho. Bumabagyo rin."

"I-uhm... I insisted to go with him. Nakailang pilitan pa ako nang pumayag siya. I kept telling him about this new restaurant to distract him. Noong una gumana hanggang sa hindi na. Hindi ko alam kung bakit galit na galit sya pero uminit din ang ulo ko kasi sumisigaw na sya"

Napahinga sya nang sobrang lalim, pakiramdam nya ay bumabalik ang araw na iyon. Tila nangyari ang lahat kahapon lang, at bago pa lang ang mga sugat na natamo niya mula dito.

Ang marahas at maingay na patak ng ulan sa bubong ng kotse. Ang madilim na kapaligiran at daan.

"We're shouting, we didn't see a big truck nearing us. Nasa isang intersection na pala kami."

She can still remember how the road was empty.

Walang ibang sasakyan maliban sa kanila. Kumikidlat din. Hindi nila namalayang may paparating na malaking truck. Napansin na lang nila noong may malakas na ilaw sa gilid ng kanyang kapatid. Nakakabinging ingay mula dito at ang tunog ng pagsalpok nila.

"It happened so fast. Hindi na kami nakaiwas. Nagising akong nakabaliktad na ang kotse" napapikit sya.

Tumutulo ang dugo nya mula sa mukha, namanhid ang buong katawan nya. Hindi niya halos makita ng malinaw ang kapaligiran ngunit pinilit niya. Hindi niya magalaw kahit ang isang daliri, napalarisa siya. Napatulala na lang siya sa kinahinatnan ng kapatid.

Hindi ito nakasuot ng seatbelt, at nakabulagta sa bubong ng kotse. Punong puno ng bubog at sugat ang buong katawan maski ang mukha. Tanging pag-iyak na lang ang nagawa niya hanggang sa panawan siya ng malay.

"After that... I just woke up inside a hospital. I've been comatose for 2 years, they didn't expect me to wake up. Then I... I... I learned that my brother's dead" ang huling lintanya nya bago nanahimik.

Niyakap naman siya ng binata, na agad niyang ginantihan.

Hindi niya alam kung matutuwa siya na ni isang luha ay walang pumatak o hindi siya nanginig habang nagkukwento. Madalas tuwing naaalala niya ang nangyari... She'll break down and shake terribly. Which will last for a week to a whole month. That's why she took ALS but she failed from graduating 10th grade, that made her take it again. She's been 2 years late than she's supposed to be.

Her only friend knew about it, even the girl didn't know she'll wake up. Mabilis kumalat ang balita na nakabalik na siya at gumaling. Natamo nya ang ilang peklat na agad nasolusyonan ng magulang niya. Hindi nya alam kung magpapasalamat ba siya o ano dahil pinagkakagastusan pa rin siya ng mga ito. Tanging ang peklat sa may hita niya ang natira. Kitang kita pa rin doon ang may kalakihan na tahi dulot ng isang parte ng kotseng tumarak roon.

She spent a whole year recovering physically, and even spent her weekends with a therapist. It never healed her mind, only sleeping pills and antidepressants became her buddy undergoing all of it.