One Step Away

Kabanata 15

***

Projects and performance tasks kept us very busy. I am always preoccupied to even realized that christmas break is almost coming.

Isa ito sa mga araw na magkukulong ako sa kwarto para tapusin ang project. It is an individual task. I wonder if my friends are done doing this?

Huminga ako ng malalim at humiga saglit sa kama. I feel exhausted.

Ano kayang ginagawa ni Juan ngayon?

Kinuha ko ang cellphone ko na nakapatong sa side table. Agad kong tinignan kung active now ba siya.

Hindi siya nakabukas as of the moment. Itinapon ko ang tingin ko sa bintana. And my mind start to think again.

I can still hear his explanation to me that night. He called. Siguro ay sa sobra kong pagod, my answers are very dry and cokd. And i won't deny it, masama ang loob ko. I just said, "No, it's okay. Forget it." Tapos ay hinayaan niya na akong  patayin yung tawag.

We are still good, you know? Pero parang bigla akong nawalan ng gana. Makipag usap sa kaniya, makipag kita or what. But i am civil to him. Nagrereply ako kapag nagmemessage siya, i am answering his calls too. But the excitement was gone.

My mind is confusing me, maybe after what i just said, i am still curious about him. At the end, like a magnet, i am stuck with him. Or should i say, im attracted to him.

Nagsimula ito ng hindi siya nakapunta sa birthday celebration ni Leina. Hindi ko rin alam kung bakit ganito ang reaction ko, despite the fact na alam ko naman ang dahilan. He has his reasons. But maybe i was disappointed, i was sad.

I expected him to be open to me. What if Kian wasn't able to come? What will happen to me? Mag iisip ng mag iisip kung anong nangyari sa kaniya?

Natawa ako sa naiisip, akala mo naman ay mag ex boyfriend at girlfriend kami. Pero you can't blame me. Para sa akin, we have a thing. Nakalimutan ko na pero may sinabi sa akin si Oliver. Mutual Understanding? I am not sure.

My overthinking lead me to sleeping. Hindi ko pa natapos ang ginagawa ko. Buti na lang ay hindi pa naman kinabukasan ang due date nito, i still have time to finish it.

Sumabog ang buhok ko sa malakas na pag ihip ng hangin. It's already December 14, 2018. Nasa Pampanga kami ngayon, hinatid kami ni mommy at daddy dito sa bahay ng kapatid ni mommy, which is si Tito Louie.

My uncle suggested that Kez and I should spend the xmas break here. So here we are.

"Girls, be good ha. Help your tita with the household chores." My mom reminded us. Isang oras pa lang simula nung dumating kami dito, kumain lang sila mommy tapos ay tutulak na raw sila. Nagsisimula na ang pagdilim ng langit, they can't afford to come home late. It's dangerous.

Kez gave her a smile and a nod. I waved at my father. "Take care of your wife, Attorney." I joked.

Dad only smiled and gave me a salute. Pumasok na sila sa kotse at tumuloy na.

Pinanood naming magkapatid ang pag alis nila. Lumabas si Tito Louie at agad kaming inaya sa loob.

"Eto yung kwarto niyo mga hija."wika nito at kinatok pa ang pintuan nung kwarto.

Binitbit ko nalang sa kamay ang bag na dala ko. Hindi naman kami aabot ng isang buwan dito, kaya hindi masiyadong marami ang dinala naming damit ng kapatid ko. Speaking of Kez, halos matawa ako habang pinagmamasdan syang tahimik sa tabi ko habang nililibot ang paningin sa kabuuan ng bahay.

Ipinihit ko na ang doorknob. Pumasok na kami  habang bitbit ang mga gamit. Inilapag ko muna ang bag ko sa sahig. Nilibot ko ang paningin ko. May wooden cabinet akong nakita, sakto na siguro ang laki nito sa mga damit namin.