One Step Away

Kabanata 16

***

I immediately turned off my phone. I smiled at the little boy in front of me. Lumapit ako sa kaniya at iginiya na lamang siya papalabas ng kwarto. I was disappointed though that im unable to watch the ending of the movie, maganda pa naman ang plot nito.

I just shrugged my thoughts because atleast i have a good time talking to Juan.

The day ended peacefully. Inayos ko ang kumot ng katabi kong si Kez na napaka himbing ng tulog. She didn't change at all, a terrible roommate.

The next morning, i woke up late. I wipe my forehead, why the hell am i sweating? Sinipat ko ang aircon at naka on pa rin naman ito. I almost burst out laughing, but i stop myself to focus on something.

Im trying to remember what my dream is about. I unconsciously nod to myself as i recall my dream.

I was at the beach with my family and friends. The sun is very high, the harsh wind touch my skin as i peacefully sat in the sand.

The door creaked. It revealed my sister.

"Oh, gising ka na pala. Umalis sila, hinatid ni tito si tita sa work. Tara na, nasa sala si Ced at Andrew." Wika nito.

Ngumiti ako at tumango. Isinara niya na ang pinto at nauna na. Huminga ako ng malalim, naudlot tuloy ang pag alala ko sa panaginip ko.

Tuluyan ko nang nakalimutan ang inaalala ko, nagsisimula pa lang eh. I laughed all by myself when i realized that maybe i sweat because the setting of my dream is a hot afternoon in the beach.

Napakamot ako sa ulo at sumunod na lang kay Kez sa labas. Ganun naman madalas, pagkatapos ng ilang minuto pagkagising mo ay makakalimutan mo na ang panaginip mo.

Mabilis akong kumain at sinamahan manood ng cartoons si Andrew sa sala. Habang si Kez naman ay nilalaro laro si baby Ced. If my memory serves me right, Ceddie is only 11 months old.

My phone rang. Napabalikwas ako sa pagkakaupo. Halos sampalin ko ang sarili. Bakit ganito ang reaksyon ko?

Mas lalo pa akong nainis nang maramdaman ang biglaang pagkalungkot habang binabasa ang pangalan ng tumawag.

"Good morning mommy." I said.

"Anak! Kamusta? Asan ang kapatid mo? Kumain na ba kayo?" Sunod sunod na tanong nito.

Tinignan ko si Kez na nakatingin na rin sa akin. "Si mommy?" She mouthed. Tumango ako at tumayo sa pagkakaupo.

Sumakit ang pwet ko doon ah? Halos isang oras din pala akong nakaupo don habang nakikinood kay Andrew.

"Okay naman po. We're doing good." I answered. Wala pa nga kaming dalawang araw na wala sa bahay ay nag aalala na agad si mommy.

I spend almost 15 minutes talking with my mom. Ika nito, she's alone in our house. I felt sad for her. "Do you miss us? Pwede naman tayong tumanggi kay tito noon ah."

I heard her loud sighed. "No, it's okay anak. Don't mind your old mother. It's just that your dad isn't here, i just suddenly feel lonely." She explained. "Asan ba si Louie? Can i talk to him?"

Lumapit ako sa pinto at tinanaw ang labas. Nakita ko ang maliit na bike ni Andrew na naka sandal sa gilid ng gate.

"Umalis po. Hinatid sa work si Tita. Kasama namin yung mga bata." Tinanaw ko silang tatlo sa sala na abala sa kaniya kaniyang ginagawa.

"Oh, okay. Update niyo na lang kami ha? Don't make us worry. I love you anak." I smiled. Being far from my mother is kinda hard.

I need to do some things that i didn't bother to do at our home. But in the other hand, i think it's fine. Hindi habang buhay ay mapagsisilbihan kami ng mga magulang namin.