Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
~
Bensizlik seni de yoruyor mu sevgilim, sensizliğin beni yorduğu gibi?
''Bursları bu ay yapılması gereken dağıtımı eksiksiz yapıldı değil mi? Dağıtılan kişilerden, kimlere aldığından daha yüksek miktarda para vereceğini biliyorsun Joohun. Bunu esirgemememiz gerekiyor. Benim için hassas bir konu biliyorsun." demişti babam. "Merak etme dostum, muhasebeyle konuştum hastaneden çıkmadan önce." demiş ve bu konuyu yüzlerce kez konuşmalarından sıkılmış gibi devam etmişti. "Burs konusunu kafana çok takıyorsun ama en kolayı o, sen tüm işi bana bırak." demişti rahat bir tavırla Joohun amca.
Dış kapının yanındaydım, ayakkabılarımı çıkarmaya çalışırken kulak misafiri olduğum konuşmayı bölmemek için onlara varlığımı hissettirmemiştim. İki ayakkabımı rahatlıkla çıkarıp ayakkabılığa koyduğumda köşede kalan terlikleri es geçmiştim. Çoraplarımı ayağımdan hızla çıkartıp girişin yan tarafından kalan çamaşır odasında bulunan çamaşır sepetine gelişi güzel fırlatmıştım.
Yaptığım seslerden dolayı geldiğimi farkeden çiften sesler kesilmişti. Çıplak ayaklarımla soğuk parkede yürürken adımlarım gideceği yeri biliyordu. Uzun koridorda fazla yürümeden yarısına geldiğimde karşımda kalan ilk kapıdan içeri girmiş yemek hazırlamaya çalışan babamı ve bar taburelerinin üstünde elimin altında bulunan belgeler oturan Joohun amca görüş alanıma girdiğinde her şeye rağmen gülümsemiş ellerimi iki yana açarak "Evinizin neşesi geldi!" diye bağırmıştım.
Babam yemekle uğraşmayı bırakmış kollarını bana doğru açmıştı. "Evimizin neşe,evimize neşe getirdi." demiş, kollarının arasına giren bedenime sıkı sıkı sarılmıştı. Kollarımı onun kadar sıkıca bedenine dolarken saçlarıma küçük küçük öpücükler bırakmıştı, bıraktığı her öpücük beni güldürürken Joohun amca oturduğu yerde sızlanmaya başlamıştı. "Bana yok mu Min Yun?" demiş ve devam etmişti. "Babandan çok ben hakediyorum neşemize sarılmayı, babanı zorla eve gönderiyorum resmen bırakmıyor nöbeti." demişti işi şakaya vurmaya çalışırken.
Bedenim kollarında olduğu bedenden ayrılırken söylenme başlamıştı. "Abartma Joohun, kızıma böyle şeyler söyleyerek beni kötülemen hiç etik değil." demişti. Ben ise babamın sözlerini es geçerek kollarının arasına girdiğim adamın omzuna çenemi yaslamış "Sen olmasan babamın yüzünü göremeyeceğim Joohun amca. Bu adamın kızını özleme duygusu yok galiba." demiştim yalandan sızlanırken. "Bak işte." demişti babam kollarını iki yanına bırakırken "Olmayan şeyi olmuş gibi gösterip kızımı üzüyorsun Joohun. Evden kapı dışarı edilmek istemiyorsun Min Yun'a hakkımda iyi şeyler söyle." demişti kaşlarını çatarken.
