Kalbim harp yeriydi, ruhumu ruhundan kaçan soğukluklar sarmıştı. Zamansız vedaların yorgun adımları kulağımı çınlatmıştı. Duvarlarını yıkmıştı bir anlığına, zırhını indirmişti ve hüzünlü gözlerini ilerisini düşünmeden dikmişti gözlerime. Acı dolu bir ruhu vardı ve bu acı sadece onu beter hale getirmiyordu. Benimde canım yanıyordu. Ruhum ruhuna öyle müptelaydı ki, kalbinin içinden geçen küçücük bir acı zerresi ruhumu eze eze beni perişan hale getiriyordu.
Jungkook korkuyordu. Çok korkuyordu, bu bir travmamıydı onun içinde? Herkesin gideceğini öngörüyor, bitecek diye başlamaktan korkuyordu. Ölecek diye nefes almayı redddediyor, beni elinin tersiyle itiyordu. Bir cümle çok şey anlatırdı ama o çok şeyi herkes anlar mıydı?
Gözlerime anla dercesine bakıyordu.
Çok şey vardı sorulacak, çok şeyden anlam çıkarılacak ve çokça şey sadece tek bir kapıya varacaktı. Kaderin çıkmaz sonu... Hayatımıza yön verecekti deli bir rüzgar. Süreklenecek, sürüklenecektik... Sonra da kaybolacaktık sonsuza dek.
Korkusu kaybolmak değildi. O zaten kayıp bir çocuktu. Suyun yüzeyinde kayıp giden kağıttan gemisinin bir durağı yoktu. Kaybolmuş ruhuna alışıktı, ve işte o en çokta bundan korkuyordu. Bulanmak istiyordu ama onu bulmamdan korkuyordu. Olur da onu bulursam kendini bulurdu.
O bulunmaktan korkuyordu.
Hüznünün durağı kalbimdi, onu bilmek, geçmişinin izlerini biraz takip etmek yemin ederim beni de çok korkuyordu. İyi şeyler çıkmayacaktı, iyi şeyler olmayacaktı. Kıyametin ayak sesleri geliyordu, belki kaçmamız gerekiyordu ama biz kaderimize mıhlanmıştık. Benim kaderim onunla yazılmıştı, kader onu o gün karşıma çıkardığında her şey belliydi. Kaçmanın bir anlamı yoktu ki, benim yollarımın sonu hep ona çıkardı.
