Grievous: Braylon (GS1)

Kabanata XIV

Kabanata XIV: Departure

"Is this what you want, Serena? I hope you're happy now." aniya bago sila umalis ni Aria.

Napaupo ako sa sahig at humagulgol. I can feel my heart shattered as my tears fall down. Ang mga paru-paro sa aking bulaklak ay unti-unting nanghihina. Seeing him walking away breaks my heart.

Naramdaman kong binuhat ako ni Abel. Umiyak ako sa kanyang balikat. Agad na tinawagan nina Carmilla si Mang Kiko.

"Shh... Stop crying it wasn't your fault. This is me and Zadkiel's fault, Serena. Sana maaga palang ay pinilit namin tumigil si Braylon. Hindi yung hinayaan namin na umabot sa ganto. We're sorry, Serena. Please stop crying." sambit ni Abel habang hinihimas ang aking buhok.

"From now on, I won't let anyone go after Serena. If I need to punch faces, gagawin ko. Wag lang nila saktan si Serena." dagdag ni Zadkiel na nakaupo sa harapan.

"Dapat pala sumunod ako. I didn't know na ganun yung gagawin ni Aria. Tinawagan ko sina Zadkiel since I have a bad feeling about her." dagdag ni Carmilla. Nakita ko namang inakbayan ni Zadkiel si Carmilla.

"It's not your fault, Carmilla. You've done what you can do." sambit naman ni Zadkiel.

Natulog ako sa balikat ni Abel habang nasa biyahe kami papauwi. I don't have the guts to see Braylon again. Pakiramdam ko ay hindi ko kakayanin na makita siya ulit. I'll talk to Daddy about my flight to Canada. I want to book my flight as soon as possible.

Nagising ako nang makita kong papasok na ang sasakyan sa amin bahay. Si Manang Belinda ay nag aabang na sa may hamba ng pintuan. Narinig ko ang pagsinghap ni Manang Belinda nang makita ang mga pasa sa mukha ni Zadkiel.

"Susmaryosep! Anong nangyari sayo, Zadkiel? Bakit namamaga ang mata ni Serena? Pumasok kayo sa loob at kukuha ako ng gamot!"

Nakita kong napapababa si Mommy nang hagdan dahil sinabi ata ni Manang ang nangyari.

"Manang Belinda, pakibilisan ang pagkuha ng med kit. Magluto ka din ng rice porridge!" utos ni Mommy.

"What happened? Bakit nagkaganito si Zadkiel?" tanong ni Mommy.

Ikinuwento naman ito ni Abel nang nakaupo kaming lahat sa sala. Ginagamot ni mommy ang mga pasa ni Zadkiel habang kumakain naman kami ng lugaw na linuto ni Manang.

"Braylon Garcia? Serena, you didn't tell me that you are going out with him! What will your dad think once na nalaman niya ito. You even put Zadkiel in trouble!" sambit ni Mommy nang malaman ang nangyari.

"Tita Annie, it wasn't Serena's fault. I trusted Braylon since I know that he wouldn't do anything to Serena, but I didn't know that Aria will be involved." giit naman ni Zadkiel.

"Mommy, I want to immigrate to Canada as soon as possible." wala sa sariling kong saad.

Napatingin silang lahat sa akin. "Are you sure, Serena?"

"You're going where, Serena?" tanong ni Abel.

"She's going to Canada, Abel. Gusto ni Tito Sevrino na doon nalang siya mag aral ng Engineering."

"How about her current studies, Tita Annie?"  dagdag ni Carmilla.

"She might continue there in Canada. Since her dad wants her to finish her studies with Tito Joaquin's guidance." sagot naman ni Mommy.

Napatango naman sina Zadkiel. "We'll visit Serena once na magbakasyon. So you won't miss us too much." dagdag ni Zadkiel, napangiti naman ako. I hope everything will turned out well.

"If Braylon asks anything about me, ignore him. I don't want to have any connections with him again." sambit ko at sumangayon naman sila.

So this is it, I'm finally leaving. Pag uwi ni Daddy I'll talk to him about my departure.

Mabilis na lumipas ang gabi. Nakausap ko na si Daddy tungkol sa pag alis ko and he agreed na I can leave tomorrow with Damien. Nagpaalam na din ako kayla Zadkiel dahil hindi nila ako mahahatid bukas. Nagising ako ng alas tres ng madaling araw nang marinig ko ang pagring ng aking cellphone.

Tiningnan ko ito at nakitang tumatawag si Braylon. I ignored it and block his number. Enough is enough. I can't back out now.

Hindi na ako natulog pagkatapos ng tawag at naligo na ako dahil alas singko ang biyahe namin papuntang Airport.

After kong maligo at magbihis. Pinabuhat ko na kay Mang Kiko ang maleta ko. Nakita ko si Damien na nag aantay sa salas kausap si Daddy.

"Goodmorning," bati niya.

"Goodmorning din." sambit ko.

"Kumain na kayo, I already prepared the car para ihatid kayo sa Airport. Please be sad and call me pag nakarating na kayo sa Canada." sambit ni Daddy.

Nakita kong naiiyak pa si Mommy habang hinahanda ang mesa. Yinakap ko siya "Mommy, don't cry I'll be home soon." Sambit ko kaya napangiti siya at tumango.

Nang matapos kami mag almusal ay linabas ko na ang gamit ko at isinakay sa sasakyan.

"Serena!" nagulat ako nang makita si Braylon na nakatayo sa may gate. Naramdaman ko ang mabilis na pagtibok ng puso ko. His eyes are full of confusion and anger.

"Who's that?" narinig kong tanong ni Damien nang lumabas din siya.

"Where are you going, Serena?" hindi ito pinansin ni Braylon at nakatingin pa din siya sa akin mula sa gate.

Naramdaman ko ang pagbabadya ng aking mga luha. He looks so mad and confused. Inalalayan ako ni Damien sa pagpasok sa sasakyan. Pumasok ako sa loob at iniwasan kong tumingin sa kanya.

Nakita kong lumabas din sina Mommy at Daddy at agad na pinuntahan si Braylon. Nakita kong kinakausap nila ito. Kitang kita ko ang galit habang tumutulo ang luha sa mata ni Braylon. Pinaandar na ni Damien ang sasakyan nang binuksan ni Manong Kiko ang gate. Braylon tried to breakthrough sa pagpipigil nina Mommy sa kanya.

Nakita kong hinahabol niya ang sasakyan namin. Ang bilis ng takbo niya sa aming sasakyan habang hinahabol siya nina Mang Kiko.

"Serena!"

"Serena! Don't leave me! Serena, please!"

Humagulgol ako nang marinig ang pagtawag niya. He is still chasing our car, gusto kong pahintuin ang sasakyan ngunit may parte sa akin na nagsasabing tama ang naging desisyon ko. I can't face him right now.

Patuloy lang ang pag iyak ko habang nakatingin sa side mirrors. Tinitignan ko siyang unti-unting bumabagal sa pagtakbo at napaluhod na lamang habang umiiyak.

Please don't chase me anymore, Braylon. I'm sorry but I can't love you anymore. Goodbye, Braylon.