Kalbimdeki Taht

-9. Bölüm-

"Göktuğ?"

Dona kalmış, burakla ikimize bakıyordu. Burak sessizdi.
Göktuğ Birden kolumdan kabaca tutup çekiştirmeye başladı.

"Sırma, yürü gidiyoruz."

Elimi çekmeye çalıştım.

"Bırak, kolumu! Benim seninle hiç bir yere gelmiyorum bırak dedim!"

Kolumu öyle tutmuştu ki koca bir morluk yayılmıştı. Birden yüzüne inen yumruk yüzünden yere yığıldı. Burnundan akan kanı silerken tepesinde dikilen burağa sertçe baktı. Kavga çıkmasın diye kolundan tuttum.

"Gel, gidelim."

Arkamızı döndüğümüz an o aşağılık ses tekrar konuştu.

"Gel lan buraya, orospu çocuğu!"

*
Burak kalbinden vurulmuş gibi sendeledi. Sallandı. Gözlerini sıkıca yumup bir-iki saniye kadar kısa sürede bekledi. Göktuğ ayağa kalktığı an hızlı çekimlerde olduğu gibi birbirlerine fena giriştiler. Ellerimi yüzümün önünde tuttum. Altta kalan göktuğ burağın yumruklarından kaçmaya çalışıyordu. Suratını kan içinde görünce yardım edebilecek birisini gözlerimle aradım. Caner gözlerimle buluştuğunda ona yalvarırcasına bakınca kardeşine yaklaştı. Kollarını sert bir şekilde tutup göktuğ'nun üzerinden kalkmasını sağladı.

"BIRAK!!!"

Diye haykırdı bir ses. Ama yüzü bembeyaz olmuş beni görünce sakinleşti. Oradan hızlıca ayrıldık...
Burak hâlâ göktuğ'nun söylemiş olduğu kötü sözün etkisindeydi. Bunu asla hak etmemişti. Hiç bir zaman hak etmedi.

"Sırma, ben götürürüm burağı. Sen evine git."

"Yo, yo! Abi sen git. Ben bırakırım Sırmayı."

Caner, kardeşine onay verip uzaklaştı.

"S-Sen daha iyi misin, burak?"

"İyiyim."

Gözlerime bakmıyordu. Yerdeki bir noktaya odaklanmıştı.

"O, eski sevgilindi... Sanırım."

Bende ona bakmayı kesip çekingen bir şekilde dudağımı ısırıp, kafamı onaylar şekilde salladım.

"Sorması biraz ayıp olacak ama... Niye ayrıldınız?"

Yüzümdeki çekingen ifade, iz bırakmadan öfkeli bir ifade oldu.

"Anlatmak istemiyorsan, anlatma."

"Beni en yakın arkadaşımla aldattı."

Dedim buz gibi sesimle.
Yürürken birden durunca sırtına tosladım.

"T-Tümay?"

Tümay onun kuzeniydi, ve şaşırması normaldi.

"Siz, çok iyi arkadaştınız..."

"O, benim arkadaşım falan değil!"

•••••

Yürürken, sessizliği bozan telefon sesi geldi. Benim telefonum çalıyordu.
Ekranda "Kerem" ismi çıktı. Kuzenim arıyordu.

"Alo?"

"Alo, sırma!"

"Sakin ol, kerem. Ne oldu?!"

"S-Sırma...!"

Sesi ağlamaklı ve endişeli çıkıyordu.

"Sakin ol, ve söyle. Ne Oldu?"

"Derya abla'ya araba çarptı!"

"NE?!!!"

... BÖLÜM SONU...