Karımın Günlüğü

Giriş

Merhaba arkadaşlar yeni bir hikaye yazıyorum ,ilk defa yazıyorum sayılır. Lütfen her türlü eleştirinizi bana bildirin. Yalnışlarım ,hatalarım olursa lütfen söyleyin :) Keyifli okumalar dilerim..

''Baba?''

İçinde olduğum durumdan biraz olsun ayılmamı sağlamıştı bu söz. Onun gözlerine baktığımda gözlerinin benimkilere ne kadar çok benzediğini bir kere daha fark ettim. Zeyneple ne kadar çok kavga etmiştik bunun için. İlk doğduğunda tıpkı annesinin gözleri gibi simsiyahtı gözleri. Ama sonra zamanla benimkiler gibi oldular. Ve şu anda da benimkilerden bir farkları yoktu. Mavi ,hüzünlü ,buğulu ,çaresiz ve derindiler...

''Baba?''

İkinci defa içinde bulunduğum durumdan sıyrıldım ve hislerimi belli etmemeye çalışarak cevap verdim.

''Efendim kızım?''

''Annem geri gelmeyecek değil mi?''

İstemesem de gözümden düşen tek damla yaşa engel olamadım. Ne yapıyorum ben? Ağlıyorum! Hem de kızımın yanında!

''Ağlamaktan utanma'' demişti Zeynep.

''Ağlamıyorum'' demiştim. Üzüldüğümü görmesini asla istemezdim.

''Ağlıyorsun işte direnme'' demişti gülerek.

''ağlamıyorum ,erkekler ağlamaz'' diye cevaplamıştım.

''Emin ol bu sözü kim söylemişse şuursuz bir anında söylemiş. İnsanlar ağlar Deniz. Ha sen erkeksin o ayrı.'' Gülümsediğimi hatırlıyorum.

O günleri hatırladıkça içimde bir şeyler oluyor. Nefes alamıyorum ,ağlamak istiyorum ağlayamıyorum ,bir şeyler söylemek istiyorum onu da yapamıyorum..

Ben ona benimle ölür müsün? dediğimde kabul etmişti oysa. Birlikte ölecektik biz. Ama sözünü tutmadı. Hoş ,yaşarken öldürdü beni ama sayılmaz bu. Hadi ,hadi lütfen kalk, her şeyi birlikte yapardık biz. Öleceksek de birlikte ölelim, birlikte ölelim...