my devil cat ☯ maricat

ix

"Özür dileriz efendim."

"Toplantı bitmiştir, dağılın."

bölüm dokuz: sahte isimler

Büyü, lanet ve -belki de aradan ve kelimesi aradan kaldırılmalıydı- okul dersleriyle geçen bir hafta bitmişti ve haftasonu gelmişti.

Bu haftasonu kitabı çalacak ve konseyi dağıtacaklardı. Cat bunu yapmak zorundaydı yoksa yeniden hapsedilecekti. Bunu hiç istemiyordu.

Konseyin verdiği akılsız kararların sonu gelmeliydi. Bunu bütün insanlığa ve büyücülere borçluydu.

"Cat! Hadi hazırlan, artık çıkmalıyız."

Cat yüzünü Mari'ye çevirdi ve gülümsedi. "Teşekkür ederim Mari."

Marinette gülümsedi ve başını hafifçe aşağı eğdi. "Sen olmasan hâlâ hırsızlık yaparak yaşıyor olacaktım. Asıl ben teşekkür ederim, bunu sana borçluyum."

"Ama dış görünüşü değiştirmeliyiz."

"Neden?"

"Seni tanıyor olabilirler de ondan."

"Beni nasıl tanıyor olabilirler ki?"

"Ladybug biraz garip birisi. Hem her şeyi biliyor, hem de hiçbir şeyi bilmiyor. Riske atamayız."

Atmayacaklardı ancak Ladybug, bir parçasını bağışladığı kızı her türlü tanırdı zaten.

×

"Her şey çok ani gelişiyor efendim. Cat Noir olduğundan daha güçlü. Planlarını hâlâ bilmiyoruz."

Ladybug, gayette biliyordu. Her şeyin gelişmesini takip ediyord, Marinette üzerinden. Kimse bunu bilmiyordu, çünkü Cat Noir'e hak veriyordu.

Kendi parçasının dönüp dolaşıp, yeniden Cat Noir'i bulması tesadüftü belki ya da kader, Ladybug'ı hep Cat Noir'e ulaştırmak üzere çizilmişti.

Marinette Dupain-Cheng, Ladybug'un ruhunun parçasıydı. Cat bir zamanlar kendine olduğu gibi, Marinette'e aşıktı. Marinette ise Ladybug gibi geç fark edecekti. Ne zaman olursa olsun, bu hikaye hep böyleydi.

Ancak Marinette ve Cat Noir, konseyi dağıtırsa kader bozulurdu. Kaderi çoğunlukla konsey yönlendirirken, konsey kalmazsa kader Ladybug'a kalırdı.

Tek istediği ise, kendi ruhunun bir parçası olan bu bağımsız kızın, kendi yaşayamadığı aşkı yaşamasıydı.

Öyle ya da böyle olacaktı bu. Çünkü Ladybug ruhu, buna karar vermişti ve konsey Ladybug'dan üstün değildi.

×

"Bu görüntüyü sevmedim." Mari, çekik yeşil gözler, uzun kahverengi saçları ve kendi perçemine zıt bir şekilde, yüzüne yakışan ama beğenmediği bir kahkülle aynaya bakıyordu.

Cat Noir çapkınca sırıttı. "Ben manzarayı bayağı sevdim ama."

"CAT!"

"Tamam, tamam kızma. Değiştiririz o zaman." Cat parmağını şıklattığında başka bir vücutta bulmuştu kendini. Sarı saçları, ortadan ayrılmış hoş bir perçemi ve sevdiği mavi gözleriyle, bu görüntüsünü beğenmişti.

"Bunu beğendim."

"Bu öncekinden daha iyi, çok daha iyi."

"Cat, benim olmayan benim vücuduma yürümeyi keser misin?"

Cat, Mari'yi aynanın karşısından çekti ve kendi görüntüsüne yoğunlaştı. Yeşil gözleri, yerlerini mavilere bırakmış, sarı saçları siyaha dönmüştü. Görüntüsünde bir şeyler eksik gibi geldi ve saçlarına farklı bir şekil verdi.

"Bu daha iyi ancak hâlâ eksik gibi."

"Saçlarını maviye boyamaya ne dersin Cat?"

"Belki," Cat parmağını yeniden şıklattığında saçlarının uçları maviye bulanmıştı. "Bunu sevdim."

Mari gülümsedi, planlarını uygulamaya sonunda başlayabilirlerdi. "Nereden başlıyoruz?"

"Müze kartına ve müze kartını çıkartabilmek için sahte isim ve sahte kimliklere."

Mari oturduğu puftan aynadaki yansımasına baktı. "Kendime Chloe diyeceğim. Chloe Bourgeois."

"Nereden esiyor aklına böyle şeyler?"

"Sana da, Luka diyelim. Luka Couffaine."

'mephisto, 2020