"သမီးဖို႔?"
ရိေပၚရဲ႕ ေမးခြန္းဆန္ဆန္သံေယာင္လိုက္သံကိုၾကားေတာ့ ပန္းခ်ီဆရာက အျမန္ေျဖရွင္းတယ္။
"အာ ကြၽန္ေတာ္ေမြးထားတဲ့ ေၾကာင္မေလးကိုေျပာတာပါ။ က်န္းေကာ္တဲ့။ ကြၽန္ေတာ့္သမီးေလးဆိုေတာ့ ေရွာင္းက်န္းေကာ္ေပါ့။ ဟားဟား"
ဝမ္ရိေပၚ ေနာက္ခန္းကို မသိမသာေစာင္းငဲ့ၾကည့္ေတာ့မွ စုံပလုံေနတဲ့ ေၾကာင္စာေတြ အ႐ုပ္ကြစိကြစိေတြခ်ည္း။ ေစာေစာက သတိမထားမိလိုက္တာပဲ။ ဒီလူက ေၾကာင္Crazyထင္ပါ့။ ရိေပၚလည္းသိပ္ ေတာ့မကြာပါဘူး။ သူေမြးထားတဲ့ ယုန္ေလးကိုလည္း ဒီလိုပဲအလိုလိုက္ၿပီး ေလွ်ာက္ဝယ္ေပးေနက်။
"ကြၽန္ေတာ့္အိမ္မွာလည္း အေကာင္ေလးေမြးထားတယ္။"
"ယုန္ေလးလား?"
ပန္းခ်ီဆရာက ကားေမာင္းေနရင္းက ျပန္ေမးလာေတာ့ ရိေပၚအံ့ဩသြားရတယ္။
"ဟုတ္တယ္။ ပန္းခ်ီဆရာေရွာင္းက ဘယ္လိုသိတာလဲ?"
"ဝမ္ရိေပၚက ယုန္ေလးအၿမဲေမြးခ်င္ခဲ့တာေလ။"
"ဟုတ္ေတာ့ဟုတ္တယ္... ဒါေပမယ့္.." သူဘယ္လိုဆက္ေမးရမယ္မသိဘူး။ (ခင္မ်ားက ကြၽန္ေတာ့္အေၾကာင္းေတြ ဘယ္လိုသိလဲ? လိုက္စုံစမ္းထားတာလား?) လို႔ေျပာလိုက္ရင္လည္း တစ္မ်ိဳးျဖစ္မွာစိုးတာနဲ႔ တဝက္တျပက္နဲ႔ ရပ္လိုက္ရတယ္။
ဒါကိုရိပ္မိပုံရတဲ့ပန္းခ်ီဆရာက
"ေအာ ကြၽန္ေတာ္က ဒီလိုပဲခန္႔မွန္းလိုက္တာပါ။ ေခြးျဖင့္လည္း ေခြး၊ ေၾကာင္ျဖင့္ေၾကာင္ အဲ့လိုမေျပာဘဲ အေကာင္ေလးေမြးထားတယ္ဆိုလို႔ ခန္႔မွန္းၾကည့္လိုက္တာ။ ဒါနဲ႔ေလ ကြၽန္ေတာ့္ကို ပန္းခ်ီဆရာေရွာင္းလို႔ မေခၚပါနဲ႔လားဗ်ာ။ ေရွာင္းက်န္႔လို႔ပဲေခၚလို႔ရပါတယ္။"
သူ႔မ်က္ႏွာကို တၾကည့္ၾကည့္လုပ္ၿပီး စကားေျပာရင္းကားေမာင္းေနတာမို႔ ဝမ္ရိေပၚ စကားျဖတ္ေျပာရေတာ့တယ္။
"ခင္မ်ားက ကြၽန္ေတာ့္ထက္ အသက္ႀကီးတာသိတယ္။ ေရွာင္းက်န္႔ဆိုတာေတာ့ မေကာင္းဘူးထင္တယ္။ ဟို.. ေရွာင္း.. ေရွာင္းက်န္႔ေကာ လို႔ေခၚၾကည့္မယ္။"
YOU ARE READING
Where the Sidewalk Ends (Completed, Yizhan/Zhanyi)
Fanfiction(Both in Unicode and Zawgyi) Don't be afraid, just hold my hand I will walk with you Until the very end....
