ရိေပၚ ဖုန္း Screen ကိုၾကည့္မိတယ္။ အမည္းေရာင္ Screen ေလး က ေခၚဆိုသူမဲ့ေၾကာင္းျပေနတယ္။
အခုဆို တစ္ပတ္ေတာင္ျပည့္ေတာ့မွာ။
ေရွာင္းက်န္႔ရဲ႕ ကားထဲကအထြက္ ရိေပၚ
သတိလစ္ၿပီး လဲက်သြားခဲ့တာပဲ ေနာက္ဆုံးမွတ္မိေတာ့တယ္။ သူေဆး႐ုံဘယ္လိုေရာက္လာ
ခဲ့တယ္ဆိုတာေရာ၊ ဟိုင္ခြမ္းေကာက သူ႔ကို ရွန္ဟိုင္းၿမိဳ႕ေပၚကေဆး႐ုံကို ေျပာင္းေပးခဲ့တာေရာ ဘာမွ သိပ္မမွတ္မိ။ အကုန္လုံးက ေဝေဝဝါးဝါးပဲ။
Psychiatrist ကေတာ့ သူ႔မွာျဖစ္တာကို PTSD လို႔ သိၾကတဲ့ Post Traumatic Stress Disorder လို႔ သတ္မွတ္တယ္။ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာထိခိုက္မႈတစ္ခုခုအၿပီးမွာ က်န္ခဲ့တဲ့ အေၾကာက္လြန္စိတ္ေရာဂါ
ေၾကာင့္ Shock ရတယ္လို႔ေတာ့ အက်ဥ္းခ်ဳံးရွင္းျပတယ္။ တကယ္ေတာ့ အက်ဥ္းမခ်ဳံးပါဘူး။ အေတာ္ရွည္ရွည္ေဝးေဝး ရွင္းျပရွာပါတယ္။
သူကသာ နားမေထာင္ခ်င္လို႔ ေခါင္းကိုက္တယ္ အေၾကာင္းျပ၊ ဟိုင္ခြမ္းေကာကို ဆက္နားေထာင္ ခိုင္းၿပီး ထြက္လာခဲ့တာ။
တကယ္ေတာ့ ရိေပၚမွတ္မိသေလာက္ဆို
ငယ္ငယ္ကလည္း အဲ့လိုေတာ့ တခါတေလျဖစ္ဖူးသလိုပါပဲ။ ဘာေၾကာင့္ဆိုတာ မသိေတာ့ေပမယ့္ေပါ့။ ေနာက္ပိုင္း အသက္ႀကီးလာေတာ့ Attack ရတဲ့ Episode က အရမ္းနည္းသြားတာမို႔ ထပ္မျဖစ္ေတာ့ဘူးထင္ခဲ့တာ။
ေလာေလာဆယ္ေတာ့ သူဒါေတြ မသိခ်င္ေသးဘူး။ ရိေပၚသိခ်င္တာက တစ္ခုထဲ။ သူျမင္ခ်င္ေနတဲ့ မ်က္ဝန္းၾကည္ၾကည္ေလးေတြနဲ႔ လူတစ္ေယာက္ကို ဘာလို႔ ခုထိမျမင္ရေသးတာလဲ ဆိုတာပဲ။ ရိေပၚ သတိရရခ်င္း အေတြ႕ခ်င္ခဲ့ဆုံးလူက အခု ေဆး႐ုံမွာတစ္ပတ္ ျပည့္တဲ့အထိ အရိပ္အေယာင္ေတာင္မေပၚလာေသးဘူး။
ဟိုင္ခြမ္းေကာေျပာေတာ့ ရိေပၚက ႏွစ္ရက္လုံး သတိလစ္ေနခဲ့တာတဲ့။ ႏွစ္ရက္ဆိုတာ နာရီနဲ႔တြက္ မယ္ဆို ၄၈ နာရီ၊ မိနစ္နဲ႔ဆို ၂၈၈၀ မိနစ္။ မတရားကို ရွည္ၾကာတဲ့အခ်ိန္ႀကီးေလ။ အသည္းအသန္ ေသေရးရွင္ေရးအေျခအေနတစ္ခုလို႔ သတ္မွတ္လို႔ရေနၿပီမဟုတ္ဘူးလား? ဒါေတာင္မွ ဖုန္းေလး
တစ္ခ်က္၊ Message ေလး တစ္ေစာင္မပို႔၊ သူဆက္ ေတာ့လည္း မကိုင္ဘဲ ေနႏိုင္ရက္တယ္။ လူက
ေနေကာင္းလာၿပီဆိုေပမယ့္ ေဆး႐ုံခန္းက်ဥ္းေလးမွာ လူမမာလိုပဲ သြားလာေနထိုင္ရတဲ့အခါ မသိမသာ အားငယ္စိတ္ေတာ့ဝင္မိတာပဲ။
ဒီအခ်ိန္မ်ိဳးမွာ ရခဲ့ဖူးတဲ့ ရင္ေငြ႕ေႏြးေႏြးကို ေသေအာင္လြမ္းပါတယ္။
ESTÁS LEYENDO
Where the Sidewalk Ends (Completed, Yizhan/Zhanyi)
Fanfic(Both in Unicode and Zawgyi) Don't be afraid, just hold my hand I will walk with you Until the very end....
