ရိေပၚ ရဲ႕ ေတြေတြေဝေဝ ေမးသံေလးအဆုံးမွာ ေရွာင္းက်န္႔ ႏွလုံးသားက ဟိုးေအာက္ဆုံးအထိျပဳတ္က်သြားတယ္။ ရိေပၚမ်က္ဝန္းေတြက
လမ္းေပ်ာက္ေနတဲ့သူလိုမ်ိဳး သူ႔ဆီက အေျဖကို အားကိုးတႀကီးငံ့လင့္ေနလိုက္တာ။
ေရွာင္းက်န္႔သူ႔ကို ေမာ့ေငးေနတဲ့ ေကာင္ေလးရဲ႕
ပါးေလးႏွစ္ဖက္ကို အသာအယာအုပ္ကိုင္လိုက္
တယ္။ ဒီကေလးေလးက သူ႔ကို တကယ္
မမွတ္မိဘူးပဲ။
ေရွာင္းက်န္႔ ဆိုတဲ့ျဖစ္တည္မႈက ရိေပၚဘဝထဲ
နည္းနည္းေလးေလာက္ေတာ့ ထင္က်န္ေနေကာင္းပါရဲ႕လို႔ ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ဖူးေပမယ့္ တကယ္တမ္းေတာ့ သူက ဘာေကာင္မွမဟုတ္ခဲ့တာပဲေလ။
"ရိေပၚက ကြၽန္ေတာ့္ကို တကယ္ကို မသိေတာ့ဘူးေပါ့"
ရိေပၚကို ေမးတဲ့ေမးခြန္းဆိုေပမယ့္ တကယ္တမ္း
ထြက္က်လာတဲ့အသံက သူ႔ကိုယ္သူ ျပန္အသိေပးတဲ့ သေဘာဆန္တယ္။ ဝမ္းနည္းရိပ္စြန္းေနတဲ့ စကားသံခပ္တိုးတိုးမွာ ရိေပၚရင္ထဲပါ ႏြမ္းလ်သြားရတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဒီလူ ဒီလိုဝမ္းနည္းသြားရတာ
သူ႔ေၾကာင့္ဆိုတဲ့အသိက သူ႔စိတ္ကို ပိုၿပီး
ေလးပင္လာေစတယ္။
ေရွာင္းက်န္႔က ရိေပၚရဲ႕ ပါးေပၚက လက္ကေလးကို ျပန္ဖယ္သြားတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေခါင္းကိုငုံ႔ၿပီး
လွည့္ထြက္ဖို႔ျပင္တယ္။
(မရဘူး။ ဒီလိုေရွာင္ေျပးလို႔မရဘူး ေရွာင္းက်န္႔။ ကြၽန္ေတာ္ ခြင့္မျပဳႏိုင္ဘူး။)
ရိေပၚ ငုံ႔ခ်ထားတဲ့ ေရွာင္းက်န္႔ရဲ႕ မ်က္ႏွာေလးကို ပင့္ေမာ့ေစလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ မ်က္ဝန္းေတြကို တည့္တည့္စိုက္ၾကည့္ၿပီး
"ဒါဆို ခင္မ်ားက တာဝန္ယူေပးေပါ့။ တာဝန္ယူၿပီး ကြၽန္ေတာ္ျပန္မွတ္မိေအာင္လုပ္ေပး"
ဦးေႏွာက္က မမွတ္မိေနေပမယ့္ ရိေပၚ သူ႔ႏွလုံးသားကို သူယုံခ်င္တယ္။ အခုမွေတြ႕တဲ့သူ ဆိုေပမယ့္ ေရွာင္းက်န္႔အနားမွာရွိေနတယ္ဆိုတဲ့အသိနဲ႔တင္ သူစိတ္ေအးလက္ေအး အိပ္ေပ်ာ္ႏိုင္တာ၊ ေႏြးေထြးလုံၿခဳံမႈကိုခံစားရတာ၊ ၿပီးေတာ့ ေရွာင္းက်န္႔ရဲ႕ သူ႔ကိုအရိပ္တၾကည့္ၾကည့္ ဂ႐ုစိုက္ေပးတတ္တာေတြရယ္၊ ဒီလို ဂ႐ုစိုက္မႈေတြကလည္း သူ႔စိတ္ထဲစိမ္းသက္မေနတာ၊ ဒါေတြအားလုံးမွာ ေသခ်ာေပါက္ အေၾကာင္းရင္း ရွိရမယ္။
YOU ARE READING
Where the Sidewalk Ends (Completed, Yizhan/Zhanyi)
Fanfiction(Both in Unicode and Zawgyi) Don't be afraid, just hold my hand I will walk with you Until the very end....
