ატლანტიდა

15.

ჰოსოკი ხვდება რომ ნელ - ნელა უახლოვდება მიზანს, გულში დიდი ოვაციებით ხვდება საკუთარ თავს. კიბეებზე არბის, სოკჯინს ხელს ჰკრავს და თავად იკავეს საჭესთან ადგილს.

- მტკივნეულია,- კრუსუნებს კიმი და ნატკენ მხარზე ისვამს ხელს. ჰოსოკი კი მას ყურადღებას არ აქცევს. - რას აკეთებ?

კითხულობს, როდესაც ხედავს როგორ უვლის გვერდს უზარმაზარ ყინულებს.

- ვცდილობ გემი გადავარჩინო და არ ჩავძირო, ვერ ხედავ? თუ სათვალე გჭირდება?- ატრიალებს თვალებს, შემდეგ კი მთასთან ახლოს იწყებს ცურვას, აუცილებლად დაღამებამდე უნდა მოასწროს გორაკამდე მისვლა.

- სათვალე რათ მინდა,- ბუზღუნებს ჯინი და ნამჯუნის გვერდით დგება, რომელიც მოაჯირს მიჰყრდნობია და ტანზე სქელი პლედი შემოუხვევია.

- შენი აზრით, იცის რას ვაკეთებთ?- კითხულობს ნამჯუნი, ისე რომ ჯინს არც უყურებს.

- რა თქმა უნდა,- დარწმუნებით პასუხობს ჯინი. - ჰოსოკს ვენდობი. ასე რომ პრობლემა არ გვექნება.

იღიმის ბედნიერი და თეჰიონისკენ აპარებს თვალს, რომელიც მშვიდი სახით ზის, პლედში გახვეული, გემბანზე, იუნგისთან ერთად.

- ცოტა ხნის წინ ლამის თეჰიონი მოკალი, შემდეგ კი ისე მშვიდად საუბრობდით, ყველას აინტერესებს, რა მოხდა, - სრულიად მოულოდნელად იწყებს ნამჯუნი. - რა ხდება თქვენ ორს შორის?

- არაფერი, უბრალოდ არის რაღაცები, რაც მხოლოდ ჩვენ შორის უნდა იყოს, ამიტომაც უფლება არ მაქვს გავამხილო.- ოდნავ იღიმის ჯინი, გემი ზანზარებს, ჰოსოკი კი მთელი ძალებით ცდილობს საჭის მობრუნებას.

- რა ხდება,- ყვირის ქვემოდან ჯონგუკი.

- დამეხმარეთ,- საპასუხოდ ყვირის ჰოსოკი და საჭეს ექაჩება რომ მარცხენა მხარეს გადაწიოს. ჯონგუკი, ჯინი და ნამჯუნი მასთან მირბიან, მთელი ძალით ცდილობენ რომ გემი მოაბრუნონ.