A Walking Dilemma [COMPLETED]

Chapter Thirty Three [33]

Pagkatapos kong kunin ang mga dokumento ko sa ekwelahan na pinasukan ko ay agad din akong umalis para makauwi agad. I still need to revise my resume, dahil ipapasa ko na 'to bukas. I glanced at the surrounding for the last time, I'd leave a lot of memories here.

I prepared all my things pagkauwi ko and decided to practice for my interview. I bit my lip when I remembered my promise to my parents, sabi ko sa kanila magiistay muna ako sa bahay namin kasama sila pagkagraduate ko. But look at me now, I didn't comply to my promise.

Kinabukasan, agad akong nag-ayos ng sarili dahil maaga ang oras ng pagpunta ko. Tinignan ko muli ang itsura ko sa salamin bago umalis ng dorm namin ni Aly. Umuwi muna si Aly sa bahay nila, but she'll go back after a few days. Papunta ako sa Reym news company para ipasa ang resume ko. I'm wearing something formal and sophisticated, I really need Reym to accept me as one of their employee.

Agad kong inayos ang suot ko nang ako na ang tawagin para sa interview. I confidently answered all of their questions, the girl in suit is seriously looking at me while she's asking me more questions. Sobrang hirap daw makapasok sa kumpanya na 'to. Hindi sila basta basta tumatanggap, kahit nakapagtapos ka pa sa magandang paaralan they won't care. They will look at your morals, your value and character and if you didn't pass to their qualification, they will not accept you. Hindi ko pinahalata na kinakabahan ako hanggang sa huling tanong.

Tumango si Ms. Regina habang unti unting sumisilay ang ngiti sa kaniyang mukha.

"You're hired," she told me. I almost gasped when I heard her. I composed myself before speaking. God, this is my dream.

"Thank you, Ms. Regina," ani ko habang nakangiti dahil sa saya.

"You can start tomorrow... in case you are wondering, I'm Regina Lara, I'm one of the founder of this company," ani nito.

I smiled at her, I already know that. Hindi nagtagal ay lumabas na rin ako para makaalis. Hindi mawala wala ang ngiti ko sa labi. I can already work tomorrow!

Habang naglalakad sa kalye at naghahanap ng masasakyan agad akong may narinig na busina. Nakakunot ang noo kong tumingin sa kotse na bumisina nang malakas. Ibinaba niya ang bintana, then I saw Krixtoff smiling as he waved his hand to me.

"Karlette! Let's go, let's eat," sabi niya

"How was it?" seryoso niyang tanong sa akin pagkapasok ko sa sasakyan niya.

Ngumisi ako sa kaniya

"They accepted me!" nakangiti kong sabi

"I knew it! c'mon I'll treat you. Where do you want to eat?" tanong niya

"I don't know. Ikaw na lang mamili, I'll treat you," sabi ko sa kaniya. Ang dami ko na tinanggap na tulong kay Krixtoff para pagkaitan ko pa siya ng libre.

"Nah. Ilibre mo na lang ako sa unang sahod mo, I'll pay today," sabi niya habang nakatingin siyang diretso sa daanan.

"Okay"

"Anyway, bakit mo pala ako sinusundo?" I curiously asked. I'm sure he knew that I'd be applying for a job today. But he didn't tell me that he'd go here to pick me up.

"Well... actually," he said as he licked his lips. "I promised your parents that I'd be by your side habang hindi pa sila nakakauwi... so here I am"

"You don't need to do this, I'll be fine"

"Alam ko namang kaya mo sarili mo, but a promise is a promise. So you don't have a choice," ani nito habang nakangisi.

Umiling lang ako at ngumiti.

Dinala niya ako sa Japanese restaurant at nagsimula na kaming umorder at kumain. Tuwang tuwa ako habang kumakain because I never tried this kind of food before. Nakatingin lang si Krixtoff habang kumakain ako. Maya maya ay nagsimula na rin siya kumain.

"Text me your whereabouts, okay? I'll pick you up everyday"

"Wala ka bang ginagawa ngayong bakasyon?" I asked after rolling my eyes.

"None. So tell me, okay? Also, I need to make sure you're safe" seryoso niyang sabi.

Tumango ako at hindi na muling nagsalita. Umikot muna kami sa ibang lugar bago naming napagdesisyunang umuwi na, maaga rin ako bukas para sa unang araw ng trabaho ko. I need to do better. I need to do it.

"Krixtoff"

Tumingin siya agad sa akin pero agad ding binalik ang tingin sa daanan.

"Anong pinag-usapan niyo nina mama't papa?" I asked nang maalala ko na bumukod sila sa akin para kumbinsihin sila ni Krixtoff na umalis.

"I told them the basics. Like how safe it is to live there, specially right now... also, I ensure them that I'd protect you here. Kaya ikaw, huwag na matigas ang ulo mo,"  he seriously told me.

"They also asked me about Apollo," he told me as he parked his car.

Tumingin ako sa kaniya "Anong sabi mo?"

"Nothing... because I know nothing"

Napahinga ako nang malalim sa sinabi niya.

"Nanghingi ako ng space kay Apollo."

"Isn't it the same as breaking up?" he asked

Umiling ako. "Hindi, space lang naman. Oras lang na mapag-isa" ani ko habang nakatingin na sa langit.

"Relationships are complicated, I think it's the same as breaking up"

I don't really know

****

Ms. Regina seems to like me a lot and it favors me. Nilagay niya ako sa department niya na kung saan siya ang head. Nagpakilala agad ako sa mga ibang kasamahan namin at nagsimula na magtrabaho. Ms. Regina isn't exactly friendly, she sometimes smiles but most of the time she's using her serious boss face. Sobrang professional niya sa paghahandle sa amin at sa mga gawa namin.

Sa mga unang araw ko pinapatulong muna ako sa ibang kasamahan namin sa paggawa ng article, tinatanong nila ako sa iba't ibang opinyon ko sa mga ibang bagay. Because the thing in this company? Hindi lang sila nagpupublish ng news, nagpupublish din sila ng mga article kung saan nakalagay ang opinyon nila. They do that to help some people to open their eyes to some circumstances.

Una palang sinabihan na nila at pinaalalahanan na nila ako na bawal ang paggawa ng pekeng balita. They would proofread it... like a lot, before publishing. Sisiguraduhin nilang totoo lahat ng balita na sinasabi mo. That's how strict they are.

"Karlette, uuwi na kami. Ikaw ba?" someone from the office asked me. Dalawang linggo na nang magsimula akong magtrabaho rito and I became very busy.

Umiling lang ako sa kanila at ngumiti. Kinawayan ko sila habang nakikita na unti unti na silang paalis. Binalik ko ang tingin sa papel na binabasa ko.

Napapikit ako nang mariin. Okay. I need to do this. I need to work hard.