Το δαχτυλίδι

Κεφάλαιο 32

Επιβιβαστήκαμε νωρίς το πρωί στο ιδιωτικό αεροπλάνο. Ο Στέργιος ήρθε και έκατσε δίπλα μου. μου έπιασε το αριστερό χέρι και μου αφαίρεσε απαλά το δαχτυλίδι μου. εγώ απλά τον κοίταζα περιμένοντας την επόμενη κίνησή του. έβγαλε από την τσέπη του ένα μικρό κουτάκι και όταν το άνοιξε αντίκρισα ένα χρυσό δαχτυλίδι με λεπτή βάση και έναν κυκλικό κατά πράσινο τουρμαλίνη. Μου το φόρεσε και μου έδωσε το δικό μου δαχτυλίδι.

- Στην Αθήνα πάμε ως αρραβωνιασμένοι. Οπότε έπρεπε να φοράς μια βέρα με το σήμα κατά τεθέν μας και επίσης κανείς δεν πρέπει να δει το δικό σου δαχτυλίδι γιατί ρισκάρουμε να αναγνωριστείς!!

- Κατάλαβα!

- Θα περιμένουμε λίγες ημέρες μέχρι ο θείος σου να μας στείλει πρόσκληση να πάμε στην Καλαμάτα. Εκεί θα ξεκινήσει το σχέδιο μας!!

- Δηλαδή το σχέδιο είναι να του προσφέρουμε βοήθεια, ενώ ταυτόχρονα μπαίνουμε και γνωρίζουμε τα αδύνατα και δυνατά σημεία του??

- Ακριβώς!!!

Για το υπόλοιπο της πτήσης εγώ κοιτούσα έξω από το παράθυρο οργανώνοντας τις σκέψεις μου.

Όταν προσγειωθήκαμε ένα μεγάλο μαύρο αμάξι μας περίμενε και μας μετέφερε στο πέντε αστέρων ξενοδοχείο μας.  

Ήταν η επιτομή της χλιδής. Όλα ήταν από μάρμαρο και χρυσές λεπτομέρειες. Όλα τα υφάσματα ήταν από βελούδο. Είχε τουλάχιστον δέκα ορόφους και πάρα πολλούς υπαλλήλους. Αφού ο Στέργιος τελείωσε με την reception με πλησίασε και ανεβήκαμε στον δέκατο και τελευταίο όροφο.

Σε αυτόν τον όροφο υπήρχαν δύο σουίτες και τρία πιο απλά δωμάτια. Από όσο μπορούσα να διακρίνω δεν υπήρχε κανένας πελάτης σε αυτόν τον όροφο.

Ο Στέργιο παρατηρώντας την απορημένη μου έκφραση έσπευσε να μου εξηγήσει.

- Είναι ιδιωτικός όροφος, δεν θα μένει άλλος εκτός από τον Φίλιππο και τους άντρες της προστασίας μας.

Κατευθύνθηκε προς μια διπλή τεράστια ξύλινη πόρτα και την άνοιξε.

- Πέρασε!!

- Αυτό είναι το δωμάτιό μου??

- Ναι!!

- Και το δικό σου που είναι??

- Εδώ!!!

- Συγγνώμη??

- Μην ξεχνάς είμαστε αρραβωνιασμένοι υποτίθεται. Δεν γίνετε να κοιμάμαι εγώ αλλού!!!