Το δαχτυλίδι

Κεφάλαιο 37

Το κλαμπ ήταν όπως και τα υπόλοιπα. Ίδιο στυλ με παρόμοια αρχιτεκτονική, φώτα και μουσική! Αλλά για έναν περίεργο λόγο ήταν πιο φιλικό, πιο ζεστό.

Καθίσαμε στην βεράντα όπου είχαμε όλο το κλαμπ στα πόδια μας. Η βραδιά είχε ξεκινήσει με πολλές γνωριμίες και συγχαρητήρια.

Κρατώντας την σαμπάνια μου κοίταζα κάτω τον ανέμελο κόσμο που διασκέδαζε. Δεν μπόρεσα να μην σκεφτώ και να μην νοσταλγήσω τις ημέρες που και εμένα το μόνο που με απασχολούσε ήταν τα μαθήματα και το ότι δεν διασκέδαζα αρκετά.

- Είσαι καλά??

Το χέρι του Φίλιππου άγγιξε απαλά τον ώμο μου. με ένα χαμόγελο γύρισα και τον κοίταξα.

- Ναι, ναι όλα καλά. Εσείς??

- Προς το παρόν όλα καλά. Έχουμε....

Ξαφνικά άρχισαν να ακούγονται πυροβολισμοί από μακριά. Όλοι στο κλαμπ πανικοβλήθηκαν. Ο κόσμος έτρεχε να βγει έξω μην μπορώντας να καταλάβει τι γίνετε!!

- Φίλιππε τι γίνετε??

- Δεν ξέρω αλλά δεν μου αρέσει!! Πάμε!!!

- Ο Στέργιος???

- Έχω καθήκον να σε βγάλω έξω και να σε πάω σε ασφαλές μέρος!!! Σε παρακαλώ έλα! Θα είναι μια χαρά στο υπόσχομαι!!

Αρχίσαμε να τρέχουμε προς την έξοδο. Ο Φίλιππος είχε ρίξει από πάνω μου το σακάκι μου προσπαθώντας να με καλύψει όσο το δυνατόν περισσότερο. Φτάσαμε στο αμάξι και ξεκίνησε να οδηγάει με ιλιγγιώδη ταχύτητα!!

Περπατούσα πάνω κάτω στο σαλόνι περιμένοντας τον Στέργιο να φανεί. Ο Φίλιππος αφού με είχε αφήσει μαζί με έναν σωματοφύλακα στο δωμάτιο είχε γυρίσει πίσω στο κλαμπ.

Κόντευα να τρελαθώ από την αγωνία μου όταν άνοιξε η πόρτα και μπήκαν μέσα ένας Φίλιππος και ένας χτυπημένος Στέργιος!