Keşifsiz Sanatçı

"Sanırım Ölüyorum Sevdiğim."

Peşinde sürüklendiği yalan canını yakıyordu ama Arnaldo'nun iyiliğini düşünürken kendi yanan canını düşünmedi kadın. Alexander'ın sözcükleri her ne kadar keskin bir bıçak olsa da sanki Victoria bunu umursamamış gibi olumlu anlamda başını salladı. Şüphesiz içi kan ağlıyordu gözleri yalan söylemeye alışmışken.

Elbisesini tutup sıkan elleri Alexander'ın yüzüne bir tokat çarpmamak için zor direniyordu. Sevmek konusunda haklıydı Victoria ama atmak istediği bu tokat konusunda değil. Alexander'ın hak ettiği bu değildi, zavallı adamın da suçu yoktu. İlk seven kadını kapar mıydı? hayır, böyle bir şey söz konusu bile olamazdı. Yine de Alexander bu savaşta bir adım önde gibi duruyordu. Yaşananlardan sonra Victoria kendisini sever miydi bu konu hakkında büyük şüpheleri vardı fakat Arnaldo'nun gitmesine yetecek yetkisi de. Peki ya Arnaldo? Arnaldo ne yaparsa yapsın Alexander'ın sahip olduğu yetkilere sahip olamayacaktı. Her şeye rağmen genç ressamın da bir artısı vardı; savaştıkları kadın kendisine deli gibi aşık, her şeyi göze alacak bir sevgiliydi.

Zihnini yönetmeyi başaran ve elini elbisesinden ayırmayan Victoria daha fazla sabrı kalmayınca öfkeli adımlarla Alexander'ın yanından ayrıldı. Bulması gereken bir adam vardı, tek umut varlığı olan adam. Martin'in karakterini ele almak gerekirse adam tam bir paragözdü. Eline sayılan mücevherlere karşılık değer bir iş yapmıyordu birçok insanın gözünde ama Victoria düşünmeden tüm servetini bu adama verebilirdi işin ucunda Arnaldo varsa.

Gözleri korkarak etrafta gezdi kadının. Her bir köşesi ürperti dolmuştu, herkesten korkuyordu. Ne yapacağını bilmediği gibi nereye adım atacağını da bilmiyordu. Sıcak havanın altında ruhu üşüyordu. Arnaldo'nun soğuklarda kalmış çaresiz bedeni Victoria'nın ruhunu dondurdu. Kadın her ne kadar sevdiği adamın güvende olduğunu bilse de nasıl bir yerde olduğunu bilmiyordu. Güvende olması bile Victoria'nın içini rahat ettirmiyordu, yanında olsun istiyordu. Martin'in bahçedeki anlamsız adımlarını gördü. Martin de en az Victoria kadar anlamsız ve nereye gittiğini bilmeyen adımlara sahipti. Bu adımlara sahip iki insan karşı karşıya durdu. Victoria, Martin ile herkesin gözü önünde konuşursa bir şeyler çevirdiğinin ortaya çıkacağını biliyordu. Bu yüzden yüzüklerin artık süslemediği elini yukarı kaldırıp işaret parmağı ile bahçenin kuytu bir köşesini işaret etti. Martin başı ile onayladı, etrafta kimse gözükmezken oraya doğru ilerlediler.

Beklemeye lüzum görmeden Alexander'ın aldığı biletler hakkında mırıldandı Martin. Victoria biliyordu ama yine de adamın sözü bitene kadar bekledi. "Arnaldo gitmek istemiyor, en azından şimdilik." sözünü işitince kadının yanan yüreğine birkaç damla su düştü, yalnızca damlalardı bunlar. Victoria biliyordu, Keşifsiz Sanatçı kendisi için gitmemişti. Izdıraplarla yanarken yüreği ve soğuk bir zindandayken bedeni hâlâ düşünüyordu sevdiği kadını. Ne güzeldi sevmek bu adamı. Şimdi Victoria'nın dudaklarına yerleşen ufak tebessüm kadar güzel.

Şimdi yapılması gereken tek şey Victoria ve Arnaldo'nun konuşup ortak bir karar almasıydı. İkisi birbirlerini göremezdi ama Martin sayesinde kâğıda değen mürekkep ile ortak bir karara varabilirdiler. Victoria karşında duran adamın parlak gözlerine baktı ve mırıldandı; "Ben Arnaldo için yeniden bir şeyler yazıp getireceğim. Lütfen buralarda kal, kaybolma."

Martin bir kez daha kadını başını olumlu anlamda sallayarak onaylamıştı. Victoria avuçları arasında sıktığı elbisesini bırakmadan hızlı adımlarla eve doğru yürüdü. Alışkanlık olmuştu, Alexander'ın elleri nasıl hep cebinde bir hiçliği arıyorsa Victoria'nın da elleri öfke ile eteklerine sarılıyordu. Doğru, içinde dinmek bilmeyen bir öfke vardı aşkın yangınları kendisini yeterince yakmıyormuş gibi.

-

Victoria'nın hızlı adımlarını karşında duran babası ve Alexander kesmişti. Bu kez kulağına azarlarcasına mırıldanılan sözler dolmayacaktı. Bay Paul Williams'ın tombul ellerini birbirine vurarak bir alkış sesi çıkarıyordu. Kadın aynı ürperti ile düşündü; "Acaba yine ne yaptım?"