Faded (Published Under TDP Publishing House)

Chapter Two

That night had bring a bad whiff in me. I rolled over on the bed and tested all the positions. Pasado alas-kwatro na ako nakatulog. Kaya kinaumagahan sumuray-suray ako kung makalakad. Buti nalang talaga at hindi ako tinubuan ng tigyawat. If my alarm clock didn't incite me for sure drowsiness still hauling my body. Sobrang nangangalumata ang mukha ko ng tumingin ako sa salamin kaya kinailangan ko pang maglagay ng konting make-up to cover it up.

Dumagdag pa when I arrived at the area, someone brought us back something that we needed to research, we badly need to target the particular markets, creating separate appealing tourism products for different
market segments, and positioning those products to draw consumers. Dahil may bago kaming ilalabas na products we need to decide about the selling cost of product as well as discount rates.

Sa panglimang beses humikab muli ako dahil sa antok. It is still 10 o' clock in the morning pero pakiramdam ko 6 na ng hapon. Ni minsan rin ay hindi ko narinig na nagsalita ang mga kasamahan ko. Abala rin silang lahat.

Nakatagilid ang ulo ko at nakahilig sa 'king kaliwang kamay. Nangangawit na ang batok ko.

I was busy creating tourism products to satisfy the customers and typing to promote the product package when I heard them flustering and fretting. Marami ng mga idea ang pumasok sa isipan ko kaya hindi na ako nag-abalang lingunin pa sila dahil kung gagawin ko man iyon tiyak na mawawala lang ang mga ito. Malaking problema na naman.

But in my peripheral vision I saw them become prim and the surrounding suddenly came placid. I was confused kung ano ang nangyari kaya binilisan ko ang pag-ta-type. I moved my head sideways while typing so fast.

I yawn ng nasa kalagitnaan na ako ng last sentence. Nanatili parin silang tahimik, tanging tunog na lamang ng keyboard ang naririnig ko. I turned my swivel chair enthusiastic. Finally, I gets it done. I entwine my hands and straighten it. I can hear the cracking of my knuckles. Nanghihina na't inaantok na ako.

I turned to them vivaciously kaso pinaningkitan ako ng tingin ni Basic. Her eyes was pointing in the door so I slowly turned my head, My toungue automatically regress. Agad kong natikom ang bibig ko ng makita kung sino ito.  I quivered when I saw his dark eyes laid on me.

Hindi ko kaya ang makikipag-titigan sa kanya so I wag my chair back habang nangangatal ang tuhod at umayos ng upo. I secretly gave them my visious look. Kaya pala tumahimik. Tsk. I also heard Rufilyn's frizzle.

"Ang sama niyo." I pout while mouthing it to them. Rinig ko pa ang mahinang ngisngis nila.

Mabigat ang kamay ko habang nagtitipa.

Sinulyapan ko muli si Eric. Nakapamulsa siya habang nakahilig sa hamba ng pintuan ng area. He look so effortless in his dark suit pinstriped color,
with a white dress shirt, a conservative tie, and leather dress shoes. My heart leap when he caught me off-guard staring at him. Mabilis pa kay Flash akong yumuko. Hindi ko na kaya ang pagkapahiya ko. I deleted the last sentence at i-ti-nype ulit ito para masabing may tinatrabaho ako.

Bakit ba sa tuwing nandan siya, hindi ako nakakagawa ng mga maaayos. Palagi nalang akong napapahiya. Whenever he's around I always fluster. Ang sigla ko pa naman sana ng matapos ang ginagawa ko.

I bit my lower lip ng hindi ko napigilang mapahikab. Napakamot tuloy ako sa aking batok. Pati narin itong antok ko, pinapahiya rin ako.

"Excuse me, Miss Wood pinapabigay po ni Pio." A rangy man rap the side of my table and handed me the cup of Mocha Frappuccino coffee.

Pio is from the Operations Department. I met him noong nagtipon-tipon kaming lahat sa meeting ng buong department. Siya yung naging katabi ko. Siya yung friendly guy. And the man infront of me today was his chum. Best Buddy niya ang isang 'to. Pero hindi ko nga lang alam ang pangalan niya.