War Of Hearts

Rozdział 19

Jakiś czas później

Czkawka

Największy cios, to patrzenie na cierpienie bliskich, na których ci zależy. Patrzenie na Astrid, która ledwo co się przebudziła było straszne. Oczy błyszczały od łez i co chwila się uwalniały. Z trudem się trochę uspokoiła. Przywarła do mnie, a prośba o to bym nie odchodził i został przy niej, sprawiła, że serce do teraz chce mi się wyrwać z piersi.

Drzwi do sypialni Brietty się otwierają, a jej właścicielka staje w progu. Zagląda do pokoju patrząc na mnie w ciszy. W jej oczach dostrzegam pytanie. Spuszczam wzrok na blondynkę, która przytula głowę do poduszki. Śpi.

– Od ponad godziny mamrocze – odpowiadam cicho.

Brietta podchodzi do łóżka ze skrzyżowanymi ramionami na piersiach. Patrzy na Astrid, a ja poprawiam jasną grzywkę, by nie drażniła powiek śpiącej.

– Mówi coś konkretnego?

– Zostawcie mnie, przestańcie, to boli... W kółko to samo. – Astrid znów szarpie poduszkę. Wierci się wypowiadając prośby błagalnym głosem.

– Proszę, dość... dość... zostawcie...

– Widzisz? – Brietta kręci głową zakrywając usta ręką. – Astrid, ćśśś... – Dotykam jej ramienia. Wyrywa się. Wymieniam z piwnooką spojrzenia. Martwimy się. – Co oni jej zrobili, na wszystkich świętych?

– Nie wiem. – kręci głową. Dotyka czoła Astrid. – Nie ma gorączki. Śnią jej się po prostu koszmary, czemu się nie dziwię.

– Jak jej pomóc?

– Nijak. – odzywa się głos przy drzwiach. Spoglądam na bruneta. – Po takim koszmarze jaki zafundowali jej słudzy Drago można jedynie czekać, aż zapomni, co jest niemożliwe.

– Nie pomagasz. – syczę przez zęby. Jestem nieźle wkurzony i zmartwiony.

– Przykro mi. Próbowałem jakoś jej pomóc, ale nie udało się. Nim zdążyłem ją wyprowadzić i władować na smoka, łowcy mnie złapali i wyrzucili.

– Minie sporo czasu, nim dojdzie do siebie. – radzi Brietta, po czym kieruje się do wyjścia. – Niech odpocznie. To jedyny sposób, by odzyskała siły.

Oboje wyszli zostawiając mnie samego z blondynką.

Znów zaciska powieki. Znów mamrocze cicho. Najbardziej na świecie chciałbym jej jakoś pomóc, wyciągnąć z koszmaru, ale nie potrafię wejść jej do głowy i odgonić demony. Nie jestem taki zdolny.

Obejmuję ją w pasie, ale od razu zaczyna się szarpać. Przytulam ją do siebie. Jęczy prosząc bym ją zostawił. Czuję rozpacz, potworny ból. Spoglądam na jej zamknięte oczy i w jednej chwili wszystko we mnie pęka. Łza spływa jej po policzku. Przyciskam usta do jej skroni, by zebrać kolejną kropelkę.

– Jestem przy tobie, mała. Nie bój się. – szepczę w jej skórę pozostawiając na niej najdelikatniejszy pocałunek. – Nikt nie zrobi ci krzywdy. Kocham cię.

Jęki walki i błagania ustają. Nie pozwalam jej się odsunąć. Nie puszczę jej, nie w tej chwili, nigdy.

Astrid

Koszmarny sen

Wymierzyli kolejny cios. Podkuliłam nogi, ale było jeszcze gorzej.

– Krzycz, krzycz – zaśmiał się pierwszy. – I tak nikt cię nie usłyszy, a tym bardziej nie pomoże.

Śmiali się. Potwornie się śmiali ciesząc z tego, że sprawiali mi ból.