Uyku artık eskisi kadar kolay gelmiyordu. Bokuto bunun farkındaydı, şimdi Akaashi de öyle...
Bokuto Koutarou + Akaashi Keiji (Haikyuu!!)
✧ THIS IS A TRANSLATION! The original story is by LittleLuxRay on Archive of Our Own.
Bu bir çeviri kitabı, ori...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Yeni mesajınız var! Gönderen: Bokuto (29 Temmuz, 23.56)
[hey! umarım kötü bir zamanda yazmıyorumdur!]
Akaashi kafasını gömülü olduğu yastıktan güçlükle kaldırıp ekranı aydınlanan telefonuna uzandı. Işığın etkisine tepki olarak kısık gözlerle bildirimi okumuş, mesaja cevap vermeli mi, düşünmeye başlamıştı. Uzanırken uyuşmuş elleriyle kavradığı telefon neredeyse kayıp düşecekti yere, itaatsizlik edemediği yorgunluğunun göstergesiydi bu. Işığa alıştığında rahatlattı gözlerini ve kararana kadar ekranla bakıştı. Sanki bu "yat uyu" diyen bir işaretmiş gibi mesaja cevap vermemekte karar kılıp başucuna geri yerleştirmişti telefonu.
Uykusu olmasına rağmen o mesajı aldıktan sonra yaklaşık bir saat daha uyanık kaldı Akaashi.
Bokuto, o bir saat içerisinde başka bir mesaj atmadı.
🦉
Ertesi gün boyunca Akaashi evde kalıp odasında zaman geçirmişti çoğunlukla. Uyandığından beri altı saat geçmişti bugün telefonuna bir kere bile göz gezdirmediğini fark ettiğinde.
Bokuto'nun gece attığı mesaj çarptı gözüne. Parmakları bir süre ne yazacağını bilmeden klavyede başıboş gezindi.
Akaashi: [Aynen, öyle olsa gerek.] [Hep "hey" diyorsun, Bokuto.]
Bokuto: [biliyorum!! benim lafım gibi bi şey işte!]
Akaashi onun coşkusunu mesajlaşırken bile hissedebiliyordu. Sanırdınız yıllardır ilk defa biriyle yazışıyordu Bokuto.
Bokuto: [nasılsın bugün?]
Akaashi: [İyiyim, sağ ol. Voleybol gündemine yetişmeye çalışıyorum şu sıralar...]
Bokuto: [VOLEYBOL MU??] [sen de mi oynuyorsun?] [ACİLEN BİRLİKTE OYNAMAMIZ LAZIM.]
Akaashi karşısında hızlıca akan mesajlardan bir miktar ürktü. Ekranın öteki tarafındayken bile ne kadar da enerjikti Bokuto! Hevesine ayak uydurmak zordu ve Akaashi bunun uzun zaman boyunca böyle gideceğini hissetmişti nedensizce...
Akaashi: [Uh, olur.] [Hastaneden çıkmana izin verecekler mi?]
Bokuto: [verirler herhalde. istediğim her yere gidebiliyorum hala, tek sorun uyuyamamam!]
Akaashi ters ters baktı telefona. Bokuto'nun mesajlarından umursamazlık duygusu taşıyordu resmen, hastanede olmasının tek sebebinin uykusuzluk olmadığının farkında değil miydi? Hastalığın adını biliyordu, mutlaka araştırmıştı: o zaman niçin bu kadar neşeliydi hâlâ? Durumun ciddiyetini hiç mi önemsemiyordu yani?...
...ya da önemsiyordu ama aptalı oynamayı seçiyordu belki de.
Değil mi?
Akaashi hafifçe sıktı telefonu.
Öyledir kesinlikle, başka bir ihtimâli yok.
Akaashi: [O zaman bir-iki haftaya hastanede görüşürüz. Gidebileceğimiz bir spor salonu biliyorum.]
Bokuto: [BİR-İKİ HAFTA MI??]
Akaashi: [Çok mu uzun olur? Planlarımda değişiklik yapabilirim istersen...]
Bokuto: [yok be sorun değil. beklerim sanırım, zamanım var.]
"Zamanım var."
Sesli söylenmişçesine Akaashi'nin beyninde yankılandı bu iki kelime. Çatık kaşlı ifadesiyle bakakaldı mesaja, sadece birkaç aylık ömrü olduğunu biliyor muydu? Sahiden aptalı mı oynuyordu? Ne biçim biriydi Bokuto?...
İlgisizliği meraka dönüşmüştü, o merak da Akaashi'yi yeni arkadaşına gittikçe yakınlaştıracaktı.
Akaashi: [Tamamdır. O zaman görüşürüz.]
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
