Uyku artık eskisi kadar kolay gelmiyordu. Bokuto bunun farkındaydı, şimdi Akaashi de öyle...
Bokuto Koutarou + Akaashi Keiji (Haikyuu!!)
✧ THIS IS A TRANSLATION! The original story is by LittleLuxRay on Archive of Our Own.
Bu bir çeviri kitabı, ori...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Kuroo'nun mesajının üzerinden birkaç saat geçmişti. Akaashi de Bokuto da pek bir şey yapmadan öylece oturuyorlardı.
Artık sesi olmadığından dolayı, ne kadar denerse denesin bir sohbet başlatmak Bokuto için çok zordu. Hareketleri ağır ve düzensizdi, çıkarabildiği tek ses ise çoğu zaman duyulamayacak kadar kısık sesli inlemelerden ibaretti. Bazenleri Bokuto hiçbir şey yapmadan yatakta yatar, bir zamanlar bildiği o tatlı uykuya dalmak için çabalar ama sarsılarak uyanırdı yeniden. Böyle olduğunda yüzüne hüsran dolu bir ifade geçirirdi, kaşlarını çatmaktan bile yorulup nötr bir ifadeye geri dönene kadar...
Bokuto böyleyken Akaashi genellikle gözlerini kaçırır, başka yerlere bakardı ancak nadiren de olsa Bokuto'nun bu lanet olası hastalığın ellerinde parçalanıp gittiğini izlemek zorunda kaldığı oluyordu. Akaashi bundan nefret ediyordu ve zihni, istemsizce aynı cümleyi tekrar edip duruyordu:
İşte ölen birisi tam da böyle görünüyor.
Akaashi gözlerini kendi ellerine kilitledi. Kafasındaki bu korkunç cümleden kurtulmak istedi. Ellerine iyice odaklandı ve yeni bir cümle soktu aklına. Öldüğü falan yok, dedi, iyileşecek.
...ama iki cümlenin anlamlarını karşılaştırdığında, hangisinin daha dehşet verici olduğuna karar veremiyordu.
Akaashi gözlerini yumup iç çekti, kendini her geçen saniye daha da umutsuz hissediyordu. Bu durumdan hiç çıkamayacağından korkuyordu lâkin biliyordu ki yalnız değildi.
Kolunun hafifçe dürtüldüğünü hissedip, bitkin olduğu kadar endişeli olan o sarı gözlerle karşılaşmak üzere çevirdi kafasını. Akaashi oturduğu yerde sırtını dikleştirip kendini toparladı.
"Ben iyiyim." Oturduğu yerde yaslanarak tatlı bir sesle yanıtladı Bokuto'yu. "Asıl sen nasılsın, Koutarou?"
Bokuto yavaşça kırpıştırdı gözlerini. İyi olduğunu söyleme şekli buydu artık. Harika değil, ama iyi.
Akaashi dudaklarını birbirine bastırıp başını salladı anladığını belli edercesine. Bokuto'nun söyleyeceği başka bir şey olmadığı düşündüğünden o da sessiz kalmaya karar vermişti, ama yanılıyordu.
Bir kez daha dürtüldüğünü hissettiğinde şaşıran Akaashi, Bokuto'ya pür dikkat bakıp sordu:
"Hm? Ne oldu?" Oturduğu sandalyeyi Bokuto'ya bakacak şekilde kaydırdı sonra.
Bokuto kaşlarını çatıp birkaç kelime söylemeye çalıştı fakat -doğal olarak- başarısız olmuştu. Çevresine bakındı ve havada bir telefon çizmek için parmaklarını oynattı usulca. Akaashi olayı anlamış, çabucak çıkarmıştı kendi telefonunu cebinden. Notlar uygulamasına girip telefonu Bokuto'nun önünde tuttu. Harflere basarak karman çorman da olsa söylemek istediklerini yazmaya başladı Bokuto. Birkaç dakika sonra, yazmayı bitirdiğini işaret edercesine çekti ellerini ekrandan.
