My bad boy

Chapter One

Melina's pov

-"Δεσποινις Μελίνα, η μαμά σας σας ζητάει στο σαλόνι" μου λέει ευγενικά η κυρία Μαρία, η οικιακή βοηθός μας και εγώ της γνεφω θετικά.

Πολλοί θα αναρωτιέστε ποια είμαι και άλλα διάφορα για τη ζωή μου τα οποία δεν έχω προλάβει να αναφέρω.

Το όνομα μου είναι Μελίνα Κωνσταντίνου και είμαι δεκαεπτά χρονών. Σε λίγες μέρες ξεκινάω την Τρίτη Λυκείου, που σημαίνει τελική ευθεία για τις πανελλήνιες.

Με τους γονείς μου ζούσαμε για χρόνια στην Νέα Υόρκη και φέτος το καλοκαίρι αποφασίσαμε - βασικά αποφάσισαν - να γυρίσουμε πίσω στην Ελλάδα. Έχω έναν μικρότερο κατά δέκα χρόνια αδερφό, τον Νικόλα και είμαστε αρκετά αγαπημένοι. Ίσως γιατί είναι ο μόνος που μπορώ να συνεννοηθώ σε αυτή την οικογένεια.

Με τους γονείς μου δεν έχουμε καλή σχέση θα έλεγα. Είμαι απόμακρη από αυτούς, το ίδιο και εκείνοι. Δεν δίνουν ιδιαίτερη σημασία, ούτε σε εμένα, αλλά ούτε και στον Νικόλα που χρειάζεται περισσότερη προσοχή, μια που είναι μόνο επτά χρονών.

Μπορεί να είμαι έναν χρόνο πριν την ενηλικίωση, όμως οι γονείς μου νομίζουν πως ακόμα είμαι πέντε χρονών. Μπορεί να φταίει το ότι δεν έχουμε περάσει και πολλές στιγμές από όταν ήμουνα μικρή. Λόγω της οικονομικής μας άνεσης οι γονείς μου μας πρόσφεραν τα πάντα, νομίζοντας πως έτσι είναι καλοί γονείς. Η κυρία Μαρία μας μεγάλωσε με τον καλύτερο τρόπο και πλέον εκείνη θεωρώ μητέρα μου. Όσες αναμνήσεις έχω από τα παιδικά μου χρόνια μέσα τους βρίσκεται η κυρία Μαρία.

Όσο αφορά την προσωπική μου ζωή...
Δεν έχω προσωπική ζωή. Μπορεί να είναι περίεργο που πλησιάζω τα δεκαοκτώ και δεν είχα αγόρι ή δεν έχω δώσει ακόμα το πρώτο μου φιλί, όμως η ζωή μου δεν είναι όπως κάθε άλλου κοριτσιού, γιατί πολύ απλά κανένα άλλο κορίτσι δεν έχει τους γονείς που έχω εγώ.

Στη Νεα Υόρκη δεν είχα παρέες, διότι τα μαθήματα τα έκανα στο σπίτι. Ευτυχώς όμως, έπεισα τους γονείς μου να πάω σε ένα δημόσιο σχολείο εδώ στην Ελλάδα, - άλλο που εκείνοι ήθελα να πάω σε ιδιωτικό - μήπως και γίνει η ζωή μου όπως κάθε άλλης έφηβης.

Κατεβαίνω τα σκαλιά του πολυτελές σπιτιού μου και πηγαίνω στο σαλόνι. Βρίσκω τη μαμά μου καθισμένη στον μεγάλο μας καναπέ και κάθομαι απέναντι της σε μια πολυθρόνα.

-"Η κυρία Μαρία μου είπε πως με φώναξες"

-"Ναι Μελίνα μου σε φώναξα. Ήθελα να σου πω δυο πράγματα. Αρχικά, θέλω να μιλήσουμε για το καινούργιο σου σχολείο" μου λέει και αφήνει το ποτήρι με το τσάι της στο τραπέζι. Αυτή η συζήτηση δεν θα εξελιχθεί καλά.