Ayla

Bölüm 20-Ayla'ya Dönüş

Ayla'nın Ağzından:

Sabahın ilk ışıkları pencereden içeriye vuruyordu. Gözlerimi yine tavana diktim. Sanki ,yapacak hiç bir şeyim yok gibi . Fark ettim ki ,son zamanlarda tamamen aile üyelerim ile konuşmayı kesmiştim. Önüme yemek getirildi , masayı geriye itekledim.

Annem içeriye girdi. Yanıma soluksuz bir şekilde oturdu. Masayı tekrar önüme çekti ve kaşığı aldı.

Konuşması , yarıda ve sesi kesik çıkarak tek bir soru sordu.

"İyi misin?"

Sorduğu soru üzerine, bana doğru uzattığı kaşığı elinden aldım ve havada kalan elini tutup, aşağıya indirdim.

"Neler oluyor ?"

"Her şeyi biliyorum ."

"Neyi ?"

"Başına gelenleri... "

Eline tekrar çatalı aldı, elleri titriyordu.

"Neden anlatmadın?"

Kollarının morartısı çoğalmıştı. Yüzü bembeyaz olmuş ,eski canlılığını yitirmişti. Gözleri çökmüş ve kızarmıştı.

Hala tepki vermeden sustuğumu görünce , ayağa kalktı. Kapı önünde durdu..

Kapıyı işaret ederek,
"Neden bu kadar ketumsun? Sana bir şey olabilirdi! Ayrıca bunlar kim ..."

Doğuş ,açık olan kapıdan içeriye girdi.
Ellerini birleştirerek, benim cevap vermemi bekledi.

"İkinizde neden bana bakıp duruyorsunuz! Açıklamayı bana bırakma, buraya gelen sendin."

Serumu kolumdan kopararak, arkama bakmadan odadan çıktım.
Benim koşarak çıkmam ile, ardımdan gelen iki korumanın beni yakalaması bir oldu.

"Bırakın beni , hepinizden nefret ediyorum. Bir daha bana dokunmayın."

Ellerimi sinir ile, onlardan uzaklaştırdım. Bedenimi onlardan kurtardım.

Ardımdan gelen Doğuş ve Meriç'e aldırmadan, sağ düz patikadan, sola saptım ve ara merdivene çıktım.

Genelde burası boş olur,molada sigara içmeye gelirlerdi. Soğuk ve cansız merdivenlere bedenimi bıraktım. Gözyaşlarım,yine kendiliğinden akmaya başladı.

"Hayatıma girmeseydiniz, sizi tanımasaydım her şey daha güzel olabilirdi. Özellikle Sen Doğuş ve görmek istemediğim son insan; Mehmet Karayel ..."

Elimin tersi ile , durduramadığım gözyaşlarımı sildim. Telefonumu cebimden çıkardım. Uçak moduna almış, herkesin aramasına engel olmuştum. Uçak modundan alıp, Mine'nin numarasını çevirdim.

Uzun bir çalış sonucunda telefon açıldı.

Sesi çok kısık geliyordu. Sanki istemediği bir ortamda gibiydi.

"Efendim ."

"Arkadaşım ..."

"Evet Ayla ?"

"Nasılsın?"

"Pek iyi değil. Hastaneye yattığından beri senden haber alamıyorum. En son bir kere gelmiştim. Ailem ayrılma kararı aldı ,şuan ayrı eve çıkıyorlar. Ben,annemdeyim. Ayla,seni görmeyi o kadar çok istiyorum ki..."

Sesi ağlamaklı bir edaya dönünce,

"Mine."
Diyerek,sözünü kestim.

Ani çıkışmam,onun bir anda susmasına yetmişti.