Amnesia

κεφάλαιο 23

Την κοιτούσα. Πήγα να μιλήσω αλλά εκείνη τη στιγμή χτύπησε το τηλέφωνο του ιατρίου.
"Με συγχωρείς για ένα λεπτό" μου λέει χαμογελόντας και το σηκώνει

Δεν καταλάβαινα τι έλεγε. Μιλούσε Ιταλικά αλλά από το τόνο της φονής της φαινόταν συγχισμένη. Δεν είμαι περίεργη αλλά θέλω πολύ να μάθω τι έγινε.
Κλείνει και σηκώνεται.

"Λυπάμαι που σας το λέω αλλά πρέπει να φύγω. Θα πρέπει να κανονίσουμε το ραντεβού μας για αύριο.." λέει

"Τι έγινε;" την ρώτησα και σηκώνωμε

"Οικογενειακά ζητήματα" μου απαντάει και φεύγει τρέχοντας. Παίρνω μια βαθιά ανάσα και πηγαίνω προς τις σκάλες. Βγαίνω από το κτίριο και κρύος αέρας με χτυπάει στο πρόσωπο. Ο θεός με έσωσε. Παραλίγο να κάνω τι μεγαλύτερη βλακεία της ζωής μου. Ή μπορεί να ήταν και σωστό...δεν ξέρω πάντως εκείνη τη στιγμή, τη στιγμή που έπρεπε να πω στη γιατρό για την έκτρωση δήλιασα. Κάτι με κρατούσε πίσω. Δύο καφέ μάτια που με κοιτάζουν. Τα δικά του μάτια. Μπορεί να ήταν το άγχος της στιγμής...δεν ξέρω. Πάντως ότι και να είναι με έχει κατακλείσει.

"Σάγαπώ!" μια φωνή στο κεφάλι μου έλεγε. Η φωνή του...

Ένα αγόρι. Εκείνος. Περπατάει μαζί μου, με κρατάει από το χέρι. "Σάγαπώ!" μου σιγοψηθιρίζει και εγώ τον φιλάω.

Γωνατίζει μπροστά μου "You are the little to my mix, will you marry me?" μου λέει και εγώ δακρίζω.
"Ναι!" του απαντάω και με πέρνει στην αγκαλιά του.

Φολές εικόνες σαν αυτές τριγυρίζουν μέσα στο κεφάλι μου. Τα μάτια μου έχουν δακρίσει.
Πήγα σε μια πλατεία. Είχε πολύ κόσμο και όλοι με κοιτούσαν. Λογικό αμα σκεφτείς πως είμαι διάσημη. Δεν με νοιάζει που με κοιτάνε. Κάθησα σε ένα παγκάκι. Δεν θέλω να πάω σπίτι. Όχι τωρα! Δεν έχω την δύναμη να αντικρίσω κανένα. Θέλω να είμαι μόνο εγώ και οι θολές μου αναμνήσεις. Τίποτα άλλο.

Zayn's Pov
Η ώρα είχε περάσει. Η Perrie ακόμα να έρθει και εγώ πρέπει να φύγω μαζί με τα αγόρια για τη συναυλία. Η τελευταία μας στην Ρώμη, μετά θα το παίξουμε τουρίστες....

Κατέβηκα κάτω.

"Zayn μπες στο αυτοκίνητο. Πρέπει να φύγουμε!" μου φώναξε ο Paul

"Δεν θα περιμένουμε την Perrie πρώτα;"

"Αν οι Perrie έρθει σε 2 χρόνια θα κάτσεις εδώ μέχρι να επιστρέψει;"

"Μπορεί..."

"Άσε τις εξυπνάδες Zayn! Μπες σε παρακαλώ στο αυτοκίνητο, έχουμε αργίσει" μου φωνάζει