Amnesia

κεφάλαιο 28

Το σώμα μου είχε ακουμπήσει στο τοίχο και πλέον τα πόδια μου δεν μπορούσαν να με στοιρίξουν. Έκλαιγα μόνη σε ένα μεγάλο, μακρύ διάδρομο. Γιατί η ζωή μου ενώ είχει έρθει ξανά στα φυσιολογικά της καταστρέφεται σαν πύργος από τραπουλόχαρτα;

Τη στιγμή που νομίζεις πως τα έχεις όλα. Τη στιγμή που τα πάντα είναι όπως τα θες κάτι γίνεται και όλα έρχονται ανάποδα. Στα μάτια μου ο Zayn έχει πεθάνει. Δεν υπάρχει πια για μένα! Νόμιζα πως τα είχα όλα ενώ στ' αλήθεια δεν είχα απολείτος τίποτα. Άφησα κάποιον που με αγαπούσε και το πλήρωσα ακριβά... Λες να με θέλει πίσω; Λες να μετάνιωσε που με αγάπησε; Λες να μην με αγάπησε ποτέ;
Ερωτήσεις περιστρέφονται στο κεφάλι μου και με κάνουν να θέλω να ουρλιάξω. Όχι να φωνάξω, αλλά να ουρλιάξω. Σαν εκείνα τα ουρλιαχτά που μέσα τους κρίβουν πόνο. Τόσο πόνο που δεν χωράει σε μια ζωή. Μακάρι να μην είχα επιζήσει. Μακάρι το αυτοκίνητο που με πάτησε τότε να με είχε στείλει στον άλλο κόσμο. Εκεί που όπως ακούγεται όλα είναι γαλήνεια και δεν υπάρχουν συμφωρές και δαίμονες που σου καταστρέφουν κάθε λεπτό της ζωής σου. Ούτε αυταπάτες, που σε κάνουν να πιστεύεις πως η ζωή σου είναι τέλεια και μετά μέσα σε μια στιγμή, σε καταστρέφουν διαλίοντας κάθε σπιθαμή της καρδιάς σου.
Ποτέ δεν διάλεξα να ζήσω μια τέτοια ζωή. Ποτέ δεν διάλεξα τη ζωή. Αν ήξερα πως θα έμοιαζε κάπως έτσι τότε θα προτειμούσα να μην ζούσα. Θα προτειμούσα να ήμουν απλώς σαν ένας ταπεινός τηλεθεατής που παρακολουθεί τηλεόραση και απλός περιμένει το τέλος. 
Θυμάμαι, κάτι που μου είχε πει η μαμά μου όταν ήμουν μικρή.
"Για να καταφέρεις να έχεις την τέλεια ζωή θα περάσεις από πολλές δυσκολίες όμως το αποτέλεσμα θα σε δικεώσει" σκέφτομαι τα λόγια της. Δεν περίμενα όμως, ποτέ, να είναι τόσο δύσκολο.
Πολλοί θα λέγανε πως απλός θα έπρεπε να ξεχάσω ότι έγινε. Πως πρέπει απλώς να ακολουθήσω τη καρδιά μου. Αν η καρδιά μου πριν χτυπούσε μόνο για αυτό το αγόρι πως γίνεται τώρα να πάψει;
Πολλοί σίγουρα θα το σκέφτονται αυτό. Αν ρωτήσω κάπιον θα μου πει πως πρέπει να ακολουθήσω τη καρδιά μου, όμως αν η καρδιά μου έχει σπάσει σε εκατομμύρια κομμάτια πιο από όλα πρέπει να ακολουθήσω; Πιο από όλα θα με κάνει να ξεχάσω. Πιο από όλα θα με κάνει να τον ξεχάσω;
Η ζωή τελικά δεν είναι σαν τις ταινίες που ξέρεις πως θα έρθουν δυσκολίες αλλά στο τέλος όλα θα είναι απλός υπέροχα, για πάντα. Στη ζωή δεν υπάρχει το ζήσαμε εμείς καλά. Στη ζωή δεν υπάρχει σενάριο ούτε πρόγραμμα, όπως αυτά των σινεμά, που σε προετιμάζει για το τι πρόκειτε να ακολουθήσει.
Η ζωή δεν μοιάζει με τίποτα από αυτά. Είναι απλός απρόσμενη και άδικη. Σε όσους έχουν έχουν τα πάντα τους βοηθάει να αποκτήσουν κι άλλα και σε άλλους που αγωνίζονται να σταθούν ξανά στα πόδια τους απλός τους ρίχνει κάτω...Απλός τους καταστρέφει....
"Perrie είσαι καλά;" άκουσα μια φωνή γνώριμη...ο Max. Με πήρε αγκαλιά...Δεν έννιωθα το ίδιο...δεν έννιωθα την ασφάλια που μου πρόσφερε η αγκαλιά του Zayn. Απλός νιώθω δύο χέρια να κρατάνε. Δύο χέρια να προσπαθούν να με κάνουν να ηρεμίσω. Τίποτα παραπάνω...

"Απλός ξέχνα τον Perrie...Δεν σε αξήζει!" μου είπε.

"Δεν καταλαβαίνω Max...Αφού με αγαπούσε. Το ένιωθα!" είπα προσπαθώντας να βρω μια δικαιολογία για όλα αυτά που έκανε. Γιατί ένα κομμάτι μου, ένα από τα χιλιάδες κομμάτια που έχει κοπεί η καρδιά ακόμα τον αγαπάει, ακόμα θέλει να είναι κοντά του. Το μόνο που πρέπει να κάνω είναι να καταστρέψω αυτό το κομμάτι. Να το εξαφανίσω. Με αυτό το τρόπο πιστεύω πως θα ξεχάσω, θα ξεχάσω όλες εκείνες τις αναμνήσεις που πάσχιζα να θυμηθώ...

"Τα αισθήματα κάνουν λάθος...πάντα. Ποτέ δεν σε αγάπησε. Αν πραγματικά σε αγαπούσε θα ερχόταν τουλάχιστον να ζητήσει συγνώμη! Τον βλέπεις ποθενά;" είπε. Έχει δίκιο... αν νιαζόταν θα είχε έρθει...

Καινουργιο κεφάλαιο....Όπως μάλλον θα καταλάβατε δεν έχω τα κέφια μου σήμερα...Απλώς έγιναν πολλά σήμερα... Τουλάχιστον όλα αυτά με βοήθησαν να γράψω το κομμάτι της Perrie....Γιατί ουδέν κακόν αμιγές καλού, όπως μάθαμε στα αρχαία. Αυτό σημαίνει πως δεν υπάρχει τίποτα κακό που να μην περιέχει κάτι καλό...
Λοιπόν...πείτε μου τη γνώμη σας<3
Σας άρεσε; (φυσικά δέχομαι και αρνητικά σχόλια...<3)