Amnesia

κεφάλαιο 25

Zayn's Pov
Ξύπνησα το βράδυ η Perrie δεν είναι εδώ. Βλέπω το φως του μπάνιου ανοιχτό. Σηκώνομαι από το κρεβάτι και πηγαίνω προς τα εκεί. Η Perrie έκανε εμετό...
Σηκώθηκε και αφού έπληνε το στόμα της πήγε προς το κρεβάτι.

"Είσαι σίγουρα καλά;" την ρώτησα ενώ ξαναξάπλωσα

"Αλήθεια με συγχωρείς;" με ρώτησε

"Για ποιο πράγμα;"

"Που σε παράτησα"

Την κοίταξα για λίγο...

"Θέλω τόσο πολύ να σου νευριάσω. Πραγματικά είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου να μην ξανασχοληθώ μαζί σου...να ξεχάσω καν πως υπάρχεις..."

"Τι έγινε και δεν τηρείς την υπόσχεσή σου;" με ρώτησε

"Απλώς δεν μπορώ...Με πληγώνεις πολύ...συνέχεια...Με έχεις κάνει να νιώσω σαν σκουπίδι αλλά επίσης με έμαθες να αγαπώ Perrie..." την κοίταξα και μικρό χαμόγελο είχε εμφανιστεί στο πρόσωπό της

"¨Μ'αγαπάς;" την ρώτησα με τη σειρά μου. Το χαμόγελό της έσβησε....

"Καλυνύχτα Zayn..." μου είπε και έκλεισε τα μάτια. Γιατί δεν απαντάει;

Μπορεί να είναι κουρασμένη, μπορεί να μην άκουσε την ερώτηση...Ποιον κοροϊδεύω; Απλώς δεν νοιάζεται...Δεν μ'αγαπάει όπως εγώ και ποτέ δεν πρόκειτε... Με πληγώνει αλλά δεν μπορώ να κάνω αλλιός. Δεν μπορώ να την κάνω να με αγαπήσει...Μου φτάνει που κράτησε το παιδί. Από αυτό θα πάρω όση αγάπη δεν είναι σε θέση να μου δώσει η Perrie....

Τέλος Zayn's Pov

Η πρώτες πρωινές ακτίνες φώτισαν το δωμάτιο με φως... Σηκώθηκα και ντύθηκα. Ο Zayn κοιμάτε ακόμα. Δεν θέλω να τον ξυπνήσω. Πήγα στο μπάνιο και έβρεξα λίγο τη μούρη μου. Αφού χτένισα τα μαλλιά μου κατέβηκα κάτω.
"Μ'αγαπάς;" θυμήθηκα τα λόγια του...

"Καλυνύχτα Zayn" ήταν η μόνη απάντηση που πήρε. Δεν είναι και τόσο ικανοποιητική αλλά τουλάχιστον με έβλαλε από τη θέση να απαντήσω. Δεν ξέρω γιατί συνεχώς αποφεύγω αυτη την ερώτηση. Ξέρω πως τον αγαπάω. Το έννιωσα όταν ήμουν στη γιατρό, το έννιωσα πως τον αγαπάω. Ο παλιος μου εαυτός τον αγαπούσε πολύ. Περισσότερο από όσο κάποιος μπορέι να φανταστεί. Όμως τώρα...δεν ξέρω αν τον αγαπάω τόσο όσο πριν. Μπορεί η αγάπη μου να μην είναι αρκετή. Μπορεί να μην είναι όση χρειάζεται... Πάντως σίγουρα δεν είναι όπως παλιά. Δεν θυμάμαι πολλά πράγματα...μόνο σκόρπιες αναμνήσεις...Στους άλλους δεν έχω πει τίποτα για αυτά που αρχίζω να θυμάμαι. Δεν θέλω να τους δώσω ψεύτικες ελπίδες. Ο γιατρός μου είχε πει πως φταίει το τραύμα στο κεφάλι, αλλά πιο πολύ με έχει επηρεάσει εκείνο το όνειρο που είδα εκείνο το βράδυ. Δεν μπορώ να το θυμηθώ πάντως όποτε προσπαθώ, νιώθω τον φόβο να ρέει στις φλέβες μου...