Something Great (Valdemora Series #3)

Chapter 31

Tila may kung anong pumitik sa loob ko.I was ignored by the person who used to like me before.Hindi kinausap,hindi nginitian at mas lalong parang hindi nakita ang presensya ko.

He changed totally.Naninigarilyo.I know that it is not my job to interfere with his life now but I was really concerned about seing him doing that.Iyong bagay na hindi ko nakitang ginagawa niya noon,ngayon ay nagagawa na niya.

I rushed from where he entered.Siguro ay daan iyon patungo sa meet and greet nila.Sinamantala ko ang pagkakataong makapasok habang ako pa lamang ang tao na narito.Ngunit agad ring lumitaw ang isang matipunong lalaki,doble ang laki ng katawan na mukhang bouncer.

Hinarangan niya ako.Nagpumilit akong pumasok,isiniksik ang katawan,hindi inaalintana ang itsura nitong tila nagtitimpi sa akin.I tried hard just to have a glimpse of him from afar.Nakatayo at nakatalikod pa lang ito,hindi pa nakakaupo sa magiging pwesto niya.

"Enzo!"sigaw ko sa kanya.Tinabig kaagad ako ng bouncer pero hindi ako nagpatinag at nagpadala doon.

I keep on pushing myself until he turned his back,watching me trying my best for him.Saglit niyang tinignan iyong bouncer,tinanong siya kung bakit ako narito,nagpupumilit pumasok.

"Look Sir.I know who that is!I am their fan and I have some proofs here!"kinuha ko iyong mga merch na dala ko sa bag.Mabuti na lang at kahit iyong album lang nila ang dala ko na may lamang mga pictures nila. "See this?I want them to sign this album!Now,if you may let me enter—"

"Don't let her in,"dumagundong ang malamig na boses ni Enzo,seryoso ang mukha pero hindi sa akin ang kanyang tingin.Nasa bouncer na hanggang ngayon ay nakaharang ang naglalakihang kamay sa harapan ko.

Hinihingal akong natigil at mapait na tinignan siya.I can see the crowds shouting and cheering for their band.Nasa kanya pa rin iyong gitara niya.

Hindi nagtagal ay pinalabas na ako ng walang laban.Nagisisisigaw sa galit ang loob ko hindi dahil sa hindi ako nakapasok,kundi dahil hindi niya man lang ako binigyan ng pagkakataong makausap siya.

The bouncer pushed me so hard,reason why I fell to the ground.Nanakit iyong pwet ko sa lakas ng pagkakatulak niya.I stood up and then threw him the album that I am holding.

Natamaan iyong ulo niya saka ito biglang napaharap sa akin.Nagbabaga ang galit ko nang dahil sa ginawa niya.

"You!Tangina ka!Kung nakakaintindi ka lang ng tagalog,magraratratan tayo ng mga mura dito!Hayan!Lunukin mo ang walang kwentang pinaghirapan kong album!Meet and greet lang,pinakitaan kita ng pruweba bilang tagahanga nila,tapos pipigilan mo ako?"

Hinihinigal kong sumbat sa kanya.Nakakuha pa ako ng ilang segundo at napansin ang tuluyan nilang pag-upo para sa meet and greet.

Nag-init kaagad iyong sulok ng mata ko.Inis kong dinampot ang bag saka walang pakundangang inalis na ang sarili doon.

I even raised my middle finger in front of him because of frustration.

How on Earth he can manage doing that to me?Posible bang magka-amnesia ang isang tao kapag iniwanan?Posible bang hindi na niya maalala ang pangalan ko kahit ilang taong hindi kami nagkita?

If he'll continue doing that to me,then how can I have some time to talk to him?Paano ako makakakuha ng tyempo kung kahit iyong presensya ko pa lang ay hindi na niya natatagalan?

A tear escaped from me.Marahas kong pinahiran iyon habang naglalakad.

It's 1 am already.Heto ako,naglalakad sa gilid ng kalsada habang iyong mukha ay nababasa na ng luha.The yellow strret lights joined me.