Secretly Married

EPILOGUE

Every story don't have a happy ending. Sometimes when you're concluding that it's over, that everything will end. But in reality? It will be just a new chapter in your life story that you needed to pursue, needed to filled in and so on

Inilabas ko ang aking mga bagahe na nasa compartment ng car. Hinawakan ko ng mahigpit at nagsimulang maglakad papasok sa airport. Wala akong ibang narinig kundi ang tunog ng takong ng aking black Alexander McQueen heels.

“Eunyka!”

Hindi ko sya nilingon at nagpatuloy lang sa paglalakad. One hour na lang flight ko na, pero nauna na ako dito dahil ayuko silang lahat makita. Ayukong makita ang face nilang lahat!

“Eunyka,” he grabbed me by my left arm. “Please let me explain. Please, wag ka ng umalis.”

I can see the emotions in his eyes. He's begging for me to stay, but I can't. Tiningnan ko sya sa kanyang mga mata. Umiwas agad ako dahil ayukong magbago ang disesyon ko na umalis.

Napatingin ako sa likod nya. Agad kumawala ang mga luha na kanina ko pa pinipigilan sa aking mga mata.

Calia standing there. With so much emotions in her eyes. Humahagulgol sya habang nakatayo doon at nakatingin sakin.

Sabi ko dati... Ayukong makita syang nasasaktan at lumuluha. Pero bakit ngayon? Bakit ako ngayon ang lumuluha at nasasaktan?

“Eunyka,” nilapitan nya ako at lumuhod sa aking harapan. Pinagtitinginan na kami ng mga tao na nandito sa airport, pero wala akong pakialam. Pake nila!?

Hinayaan ko syang lumuhod. Ayukong makita syang lumuluhod at nagmamakaawa sa harapan ko. Pero anong magagawa ko? Nasaktan din ako! Sinaktan nila akong lahat!

“E-Eunyka w-wag mo n-naman kaming i-iwanan ng g-ganito oh...” humagulgol sya ng iyak. “na h-hindi tayo nagkakaayos. P-Please kausapin mo kami.”

Umiyak sya ng malakas ng hindi ko sya sinagot. Kapag magsasalita ako baka lalo akong umiyak dito, ayukong pumangit sa harap ng maraming tao. Sayang yong korean cosmetics ko, mahal 'to!

Yumuko ako at inabot ang kanyang mga kamay na nasa sahig at pilit syang pinatayo.

“You don't have to beg that much,” ngumiti ako. “Baka sabihin nila kinakawawa kita dito.”

Tumayo sya at ngumiti. “Hindi na ba talaga magbabago ang disesyon mo? Hindi mo man lang ba kami papakinggan?”

I shook my head. “Hindi.”

Umuwang ang mga labi nila dahil sa sinabi ko. Tumawa ako dahil sa reaction nila.

“Your reactions are priceless hahaha” I laughed so hard.

Hindi sila nagsalita. Nakatulala lang na nakatingin sakin. I cleared my throat at umayos ng tayo.

“No, my decision is final. Sinaktan nyo ako, ayukong maulit yung mga nangyari. Pero wag kayong mag-aalala,” I smiled. “Mapapatawad ko kayo, pero sa ngayon, hindi pa.”

Tinalikuran ko na sila at nagpatuloy sa aking paglalakad. So, I guess this is the last goodbye for the three of us. Mas maganda ng ganito, mas okay ng umalis ako dito. Ikakasal na sila next month. Ayukong masaksihan ang kasal ng dalawang taong minahal ko, pero pinagtaksilan lang ako!

Nasaktan ako!

Pumasok ako sa loob ng airplane at pumwesto sa tabi ng bintana. Kitang kita ko pa mula dito ang yakapan nilang dalawa. Tsk, aalis na ngalang ako makikita ko pa ang landian nila. I rolled my eyes at umayos na ng upo.