Gece saat 5'i gösterirken uyandım. Sebebi neydi kabus mu? Ya da uyur gezerlik? Ah... hayır o pislik adam yüzündendi. Geceleri beni uyandırır ve içki almaya yollardı. Tabii ki de babamdan bahsetmiyorum. Annem ve babam ben çok küçükken öldü. Daha doğrusu ölmüşler. Ben evde onların gelmesini beklerken. Annemin mezarı var ama babamın yok çünkü onun cesedini bulamamışlar. Bana yaşıyor olabilir dediler. Ama ben o aşağlık adamın yaşamasını istemiyorum, beni bu yaşıma kadar merak edip bulmayan adamı görmek dahi istemiyorum. Beni uyandıran pisliğe gelirsek o benim manevi babam. Küçükken kimsem olmadığı için beni evlatlık almış. Ama beni bir hiç gibi ordan oraya sürüklüyor. Daha 18 yaşındayım ve neredeyse 5 tane okul değiştirdim. Çektiğim eziyetleri sadece ben anlayabilirim. Belki sen de anlayabilirsin. Beni,bu kitabı,karakterleri.Aslında hepsi senin içinde ki kişiler. Yarattığın karakterler.
Adım Luhan. Lise sona gidiyorum. Derler ya 18 yaşındaysan evleneceğin kişiyle tanışmış olman gerekir. Ama ben aşkı da nefreti de tatmadım. Tek bir gerçeğim var Çin'e gitmek. Bir şirkette çevirmenlik yapmak. Dünya 'yı umursamamak. Bir sürü dil öğrenmek. Tüm duyguları tatmak.Umursamamak. Duymamak. Fazla mı? Hayallerimi gerçekleştirmek istemek. Ama yolumda bir sürü taş var.Onları atlatmak biraz zor. Büyümekte. Yarın yeni okulumda ilk günüm. İçimde kötü hisler var altıncı okulum ama hala rahatlamış değilim. Bu okul içimde kötü hisler uyandırıyor. Sanki aradığım kişi burdaymış gibi. Koridorları karanlık. Tıpkı hayalimde ki okul gibi. Karanlık ve soğuk. Okula yazılmaya gittiğimde, sınıfların içine girdim. Her sınıfta 2 tane pencere vardı. Sıralar kırıktı. Koskocaman sınıfın içinde sadece on tane sıra vardı. Betimlemem iyi mi bilmiyorum. Ama tek bir kelimeyle açıklayabilirim bu sınıfları ve okulu 'Siyah'.
İlk günü okula adımımı attığımda vücudumda gezinen elektiriği bir kenara bırakıp sınıfımı bulmak için koridorda geziniyordum. Beni süzen ve aklından hiçte iyi şeyler geçmediğini düşündüğüm o gözler arasında. Ama ben lanet okulda, bir odanın içine 30 kişiyi sıkıştırdıkları saçma odayı bulamıyordum.Gezindim. Neredeyse ilk dersin zili çalacaktı ama ben daha sınıfımı bulamamıştım. Bakmadığım son bir yer kalmıştı. Bodrum katı. Hah...herhalde oraya sınıf yapmamışlardır değil mi?
Hiç vakit kaybetmeden okuldan daha da karanlık olan bodruma indim. Bir tane oda vardı sessizce oraya yöneldim belki bir umutla sınıfım burasıdır diye. Aslında bodrumun havasını sevmiştim.Karanlıktı insanın içini ürperten bir karanlık.
Kapısını açtığımda bana doğru yönelen 11 göz vardı. Niye hepsi bu kadar yakışıklıydı. Normal olmama rağmen benim kalbimi niye hızlandırmıştı arka sırada ki o çocuk. Hocanın göz işaretiyle sınıfa girip arka sıradan bir yere oturdum. Sınıfta hiç pencere yoktu. Sessizliği damlayan su tanecikleri ve havalandırma bozuyordu. Beyaz ışıkla aydınlatılmıştı sınıf.
Sonra beni korkutan olay başıma geldi. O'nunla göz göze gelmek.
