Magic.

Hoofdstuk 19...

Ik vlieg terug naar huis en tot mijn verbazing heb ik nog geen één keer de neiging gehad om in huilen uit te barsten. Ik vlieg hier nu en ik denk na over het leven.

Als ik niet nieuwsgierig was aangelegd zou ik nu waarschijnlijk thuis op mijn bed gelegen hebben, luisterend naar muziek. Dan zou ik waarschijnlijk ook nooit iets met Jules hebben gehad, ik zou hem dan ook niet eens kennen.

Ik kom bij de poort van mijn huis, met andere woorden; mega kasteel, aan. Ik ga dit keer niet gelijk naar mijn kamer vliegen, maar gewoon door de woonkamer.

"Rosa?" Vraag ik verbaast als ik haar zie staan met een glas lohosap.
Ze kijkt me met grote ogen aan en zegt dan: "Yuna het spijt me zo erg het was nooit mijn bedoeling, ik wist niet dat het zo uit de hand ging lopen, echt zo zo sorry," zegt ze zacht.

Oké...

What the fuck just happend?

"Ja... Waar voor?" Vraag ik terwijl mijn wenkbrauwen omhoog gaan. "I-ik ehm... Ik," stottert ze. "Jeez zeg het gewoon Rosa," comandeer ik geïrriteerd.

Ze neemt een hap adem en zegt zo snel dat ik haar bijna niet hoor: "Ik heb je vader van Jules verteld, en toen ging hij door het lint en het spijt me zo erg omg."

"Wat?" Roep ik hard naar haar, hopend dat ik het fout heb gehoort.

Ik loop naar haar toe en zij stapt langzaam naar achter. Ze komt tegen de muur aan en kan dus niet meer naar achter.

"Het spijt me Yuna, echt waar!" Piept ze, ze is bang.

"Je hebt tegen mijn fucking vader gezegd dat ik met Jules was?! Wat is er verdomme mis gegaan in jou hoofd?!" Schreeuw ik naar haar.
Ze blijft stil en ze kijkt me bang en verbaast aan.

"Weet je wat er nu gebeurt?! Nu gaar mijn vader me dus opsluiten tot ik fucking 49 ben!" Ik ben nogsteeds aan het schreeuwen.

"Yun, doe effe rustig. Je bent echt heel erg aan het overdrijven nu." zegt ze, recht in mijn gezicht.

"Wegwezen nú." zeg ik en ik loop bij haar vandaan.
"Wat? Nee tuurlijk niet. Ik blijf hier logeren ik kan nu niet ineens weg gaan!" Zegt ze geschrokken. "Ja dat kan wel, donder op!" Schreeuw ik gefrustreerd.

"Dat jij geen manieren kent Yuna, betekent niet dat ik ze ook niet ken." zegt ze met een verwaande blik.

Zonder dat ik er bij nadenk loop ik naar haar toe en pak haar haar.
"AUW, LAAT ME LOS DOMME PSYGOPAAT!" Roept ze.

Ik laat haar haar niet los. Ze blijft gillen maar ik laat niet los.
Ik denk even aan wat ik nu moet doen, met een meisje aan mijn hand.

Omg dat klinkt een beetje raar.

Ik houd haar haar nog steviger vast en loop zo snel ik kan naar de voor deur, terwijl Rosa nogsteeds aan het schelden en vloeken is.

Ik doe de deur open en gooi haar letterlijk naar buiten. Ik doe de deur gauw achter me dicht, adem een paar keer goed door mijn neus, tel tot 10.

Ik snap Jules nu eigenlijk beter, er zijn nou eenmaal stomme mensen in deze wereld en soms moet je gewoon je frustratie kwijt.
En de eerste die je ziet doe je dan pijn, maar weetje? Moeten ze maar normaal doen.

Ik lach om mijn eigen gedachte en loop beheerst naar mijn kamer.

Ik loop mijn kamer binnen en doe de deur achter me dicht. Ik zucht, en ik zie even allemaal sterretjes. Ik heb hoofdpijn en ik word er duizelig van. Ik wankel naar mijn bed en laat mezelf er op vallen.
Ik val meteen als een blok in slaap.

JULES POV*
Ik kan niet helemaal helder denken denk ik. Toen ik dat portaal net uit liep knapte er iets van binnen, ik weet niet wat het is.
Dit gevoel is compleet nieuw voor me en na 5 minuten word ik er al schijt ziek van.