Magic.

Hoofdstuk 6... geheimen

Jules kijkt hoopvol om zich heen, zoekend naar Yuna, terwijl hij stiekem wel wist dat ze hier niet zou zijn. De waarheid is hard en gemeen. Toch besluit Jules te blijven aangezien hij toch niks te doen heeft, en zijn vrienden die toch alleen maar met zichzelf bezig zijn... Jules loopt tot het punt van de rivier waar hij Yuna ontmoette. Deze plek voelde vertrouwd ookal was hij hier maar één keer geweest. Als Jules zijn schoenen en sokken uit trekt, steekt hij zijn voeten in het warme water. Als hij zijn lijf ontspant door het frisse water, merkt hij dat er iets mist. Een stem, en het hoeft niet eens die van Yuna te zijn. Jules haat stilte en dat zal hij altijd blijven doen. Jules is niet gewent aan de kleuren van dit bos en om eerlijk te zijn in hij nooit écht in Yuna's wereld geweest, alleen in haar bos maar hij heeft nooit echt de dorpen stedeen of staten gezien. Dat zou hij graag wel willen maar hij denkt nog een keer na en snapt dat dat onmogelijk zou zijn... Jules schrikt op van een geritsel in de bosjes. Als hij opstaat en denkt dat het Yuna is, blijkt het een drie koppige mini slang te zijn. Als Jules de slang terug ziet glibberen de bosjes in, is hij teleurgesteld dat het Yuna niet is. Op het moment dat hij weg wil lopen hoort hij achter zich gehaaste vlapperende vleugels. Hij loopt door omdat hij weet dat het Yuna toch niet is. Zeker omdat hij zo teleurgesteld en eigenlijk héél moe is door alles wat er aan de hand is de laatste tijd in zijn leven aan de hand is. Alle ondekkingen, ruzies, ontmoettingen en vooral alle geheimen... Soms word het teveel en moet hij er tussen uit... Zeker zoals de dingen er nu aan toe gaan.

''Jules, wacht even!'' zegt Yuna. Als Jules de liefe zachte stem van Yuna hoort kijkt hij verschrikt van blijdschap op en draait zich om.  

Yuna daalt tot de grond en wil hem eigenlijk knuffelen, maar dat voelt ongemakkelijk dus ze doet haar armen weer omlaag. Maar als ze dat dpet voelt ze twee sterke mannen handen om haar rug en schouders. Waarom weet Yuna niet maar het voelt niet eeens zo slecht en ze dpt hetzelfe bij hem. ''Ik weet bij god niet waarom, maar ik ben zo blij jou weer te zien.'' geeft hij toe. ''Haha, ik vind het ook wel fijn om jou weer te zien eerlijk gezegd...'' zegt ze. Ze gaan zitten bij het riviertje en stareen een paar minuten voor zich uit. ''Is dit zwemwater?'' vraagt Jules. ''Ja, maar je zegt toch niet dat je gaat zwemmen?'' vraagt ze en ze fronst. ''Ik zeg het niet, maar doe het wel.''zegt hij met een grijns. ''Jules...'' begint ze. ''Dan worden je kleren zo,nouja, nat...'' zegt ze. ''Alleen me broek.'' zegt hij en haalt zijn schouders op. ''Oh, je gaat zonder shirt...'' zegt ze ongemakkelijk. ''Als je dat niet fijn vind da...'' zegt hij maar hij kan zijn zin niet af maken of Yuna praat door hem heen. ''Nee nee nee, zo bedoel ik het niet... Het is alleen, uuh, anders...'' zegt ze en ze glimlacht. ''Oh nouja... Bij ons is dat heel normaal dus ja...'' zegt hij en hij trekt zijn shirt over zijn hoofd. Als hij dat doet kijkt Yuna hem met grote ogen aan. Ze went haar blik direct van hem af als hij het water in duikt. ''Kom er ook in! Het is echt lekker!'' zegt hij en hij duikt onder water. ''Uhh... ik heb niet echt iets om in te zwemmen snap je...'' zegt ze. ''Oh ja, jij hebet natuurlijk die vleugels...''zegt hij en hij duikt weer naar beneden. ''Het is niet dat ik ze eraf kan halen ofzo... Ik bedoel ze zitten aan mij vast maar ik bedoel ik heb niet echt een bikini of badpak ofzo...'' zgt ze en ze lacht. ''Je mag mijn shirt wel aan over alles heen.'' zegt hij en hij hangt met zijn ellebogen op de kant. ''Ja tuurlijk, dat werkt ook echt...'' zegt ze sarcastish. ''Ik heb XL weet je... Het zou moeten lukken...'' zegt hij en hij wijst naar zijn shirt dat achter zijn rugzak ligt.''Ik weet het niet hoor...'' zegt ze tijfelend. 

''Kom op het is echt super lekker. En als je het niet lkker vind ga je er gwoon uit...'' zegt hij. Yuna staat op en pakt zijn shirt. ''Draai je om.'' zegt Yuna en hij lacht. ''Oke.'' en hij draait zichzelf om naar de kant van de bomen. ''Ik ben klaar.'' zegt Yuna na een tijdje. ''Mooi dan kan je eindelijk het water in komen...'' zegt hij en hij zucht. 

YUNA POV*

Ik rol mijn ogen en spring het water in. Ik weet nog nit wat de gevolgen zijn voor zijn vleugels, maar het maakt me niet uit. Ik was eerst wat terughoudend maar ik merk dat ik nu wat losser aan het worden ben. Ik vind het super leuk om met Jules te gaan zwemmen. Maar het gaat wel snel. Wacht. Wat? What the fuck gaat dan zo snel...? Onze vriendschap toch? Dit is best raar en awkward... Ik wordt uit mijn gedachten wakker gemaakt door een harde maar leuke stem. ''Yuna, ik vroeg wat...'' zegt hij en hij trekt zijn wenkbrouw op. ''Oh wat dan?'' zeg ik. ''Of het toch lekker is?'' vraagt hij. ''Ja eigenlijk best wel.'' zeg ik en ik wil dat dit gesprek ophoudt want het begint ongemakkelijk te worden. ''Dus, wat doe je zo nu en dan?'' vraag ik in een poging om van onderwerp te vranderen. ''Oh, ik ga naar school, of ht skatepark en dan ja... Gaat al snel de dag voorbij zo'n beetje.'' zegt hij. ''Dus wat doe jij?'' vraagt hij en hij zwemt verder van mij af. ''Oh, vroeger zat ik wel op school maar nu ik binnekort 16 word moet ik alle manieren en verplichtingen van een prinses/ toekomstig koningin gaan lren dus ik heb meestal lessen thuis en nou ja die dureen niet lang en zijn ook niet iedere dag...'' zeg ik en ik duik onder water. Als ik boven kom zie ik Jules uit het water klimmen en ik vraag me af wat hij doet. ''Wat ga je doen?'' vraag ik. ''Naar huis... Helaas.'' zegt hij en hij trekt een niet overdreven maar juist seerieus gezicht. ''Oh, jammer ik vond best gezellig...'' zeg ik. ''Ja ik ook maar ja, aan alles komt een eind.'' zgt hij en ik klim het water uit. 

''Oh maar, je shirt?'' zeg ik en ik maak een gebaar naar zijn shirt. ''Hou maar, het is toch nat.'' zegt hij met een lieve glimlach. ''Oh... Oke...''ook dit esprk begint vaag te worden dus als hi mij eeen knuffel geeft en gedag zegt, gaat hij door het portaal en verdwijnt hij. Vandaag was allees raar en vaag met hem en ik vond het niet eens zo leuk als dat ik had gehoopt maar toch vond ik het fijn om in zijn buurt te zijn. Alsof even alle druk die op mij staat ophoud en het voelt altijd veilig met hem. Ik vlieg terug naar huis en ik hoop dat ze niets gemerkt hebben van mijn plotse verdwijning en dat ik gewoon door kan blijven gaan met waar ik mee bezig was. 

Als ik het kasteel al zi zie ik gelijk ook mijn vader voor de poorten staat. I wil hem vermijden en via mijn raam weer naar binnen gaan, wat ik dus ook doe. Ik vieg zo snel als ik kan het raam in en ik vergeet bijna dat ik Jules's shirt nog aan heb en mijn spullen daar nog liggen. Ik gooi de nate lap stof in een hoek en schuif mijn nachtkast ervoor.Ik ren daarna naar mijn kast om een pyama te pakken. Ik hoor iemand de grote lange wenteltrap op lopen en ik sring in mijn bed. Onder de deken en ik doe of ik slaap. ''Yuna?'' hoor ik mijn moeder vragen. ''Ze slaapt al hoor!'' gilt ze nu. Ik ben benieuwd wat Jules aan het doen is nu. Zou hij nu ook onder zijn deken liggen om zich te verstoppen voor zijn ouders? Ik denk het persoonlijk namelijk niet.