Too much of the good ||HES fanfic

hoofstuk 2

Ik maak het cadeau voorzichtig open. Oh. My. God. Het is de aller nieuwste camera. In het roze!

"Mam, pap, dankjullie wel!!!" Zeg ik enthausiast.

"Mag ik de camera mee naar de bahama's?" Vraag ik.

"Tuurlijk, maar wel voorzichtig doen." Antwoordt mijn moeder.

Het is zaterdag ochtend, dus geen school, wat ik erg fijn vind. Snel ren ik de trap weer op en trek mijn kleren aan. Op naar Danielle, ze zei dat ze een verrassing voor me had.

*

Het is 5 uur in de ochtend, we gaan over een half uur vliegen al. De andere helft van mijn familie is er al. Ik snap dat niet. Ik heb de prijs gewonnen, maar zij gaan eerst? Ik hoop echt dat ik een knappe neef heb. Gisteren heb ik een geweldige verjaardag gehad. Danielle had een feest voorbereid. All mijn vrienden en vriendinnen kwamen! Het was echt geweldig! Ze had een hele grote taart gekocht, het was een huwlijks taart met mij en Harry als bruidspaar. Het was echt grappig.

Ik kijk om me heen. Ik zie is een veel mensen, dat is ook logisch, want het is een populair vliegveld. Oja ik moest Danielle een bericht sturen.

Ik: over half uur klaar voor vertrek, zucht.

Meteen krijg ik een appje terug. Dat is raar want Danielle is nooit vroeg op.

Danielle: nu al? Veel plezier! Ik mis je nu al!!

Ik: mis jou ook!

Ik zit nu in het vliegtuig. Dit is echt eng! Ik heb nog nooit gevlogen. Ik denk aan One Direction om mijn stresserige gedachten te vermijden. Mijn gezicht wordt direct wat blijer. Ik doe mn oordopjes in. Stockholm Syndrome. Wat een fantastisch lied.

"Who's that shadow holding me hostage
I've been here for days
Who's this wisper telling me that I'm never gonna get away."

Het is helemaal donker. Ik kijk om me heen , de meeste mensen slapen , of zijn naar het schermpje aan het kijken voor zich. Ik kijk ook naar mijn schermpje. Er staat: time to arrival, 0.30 min. Dat betekend dus dat we er over een half uur zijn. Ik heb honger, hoelaat zou het zijn? Ik kijk naar buiten.

Wauw. Het is prachtig. Ik zie mooi gevormde wolken met een oranje gloed. Ik zou er wel over heen willen lopen. Ik smelt bij die gedachten. Ik ga een te gekke tijd hebben op de Bahama's.

We zijn geland. Kijk mijn ouders vragend aan.

"Volgens de e-mail moeten we naar de kust met een taxi, vervolgens moeten we 1 km lopen naar ons huis." Zegt mn vader chagrijnig. Vanaf dat moment roept mijn moeder: "kijk een taxi!". We stappen in.

Ik ben echt heel heeel zenuwachtig. De andere helf van mijn familie ontmoeten. Tante Bettie en oom Kees zijn er en zelfs opa en oma zijn er al!

"Mam , zijn we er bijna?"

"Ja." Antwoord me moeder

In de verte zie ik een groot wit huis. Volgens mij is dat het huis. Het ziet er echt ongelovelijk uit. Ik zie Bettie, Kees, opa en oma naar ons toe lopen. Ze begroeten ons. Ik negeer ze een beetje. Ik loop naar het huis. Vreemd. De deur gaat niet open. Ik trek zo hard als ik kan. Boem. De deur slaat open en ik val binnen tegen een jongen aan. Wow wat genant. We liggen beide op de grond.

"Sorry gaat het?" Vraagt de jongen met een fantastisch Australisch accent. Ik bloos meteen.

"Ehm ja, het gaat." zeg ik.

Hij veegt zijn bruine krullen uit zijn gezicht en staat op. Als hij weer opstaat bied hij zijn hand aan. Wie is hij?

"Jij moet Nina Irwin zijn." Zegt hij concluderend.