** Tom's P.O.V **
"Bugün o gün." Y/N gergince gülümsedi, son kez apartmana baktı. "Bunu yaptığımıza inanamıyorum." Gözlerini apartmandan çekerek bana bakarak konuştu.
"Bende inanamıyorum ama her sabah seninle uyanmak ve evimi, bizim evimiz yapmak için sabırsızlanıyorum." Gülümsedim ve yanağından öptüm.
"Fikrini değiştirmek için son şansın." Kıkırdadı.
"Fikrimi asla değiştirmeyeceğim." Gülümsedim, kollarımı belinde doladım ve sarılmak için onu kendime daha çok yaklaştırdım. "Sonsuza kadar seninle olmak istiyorum. Güven bana, fikrimi asla değiştirmeyeceğim." Kafamı hafif eğdim ve onu usulca öpmeye başladım.
"Bende seninle olmak istiyorum. Bu sadece büyük bir adım. Hepsi bu." Gülümsedi ve kollarını boynuma doladı.
"Biliyorum. Sadece biraz endişeliyim ve birazcık korkuyorum ama iki yıldır birlikteyiz. Yani yürütebileceğimizi biliyorum." Yüzümden silinmeyen gülümsememle ona baktım.
"Bende biliyorum sevgilim." Dudaklarıma uzanıp küçük bir öpücük bıraktı. "O zaman artık başlayalım." İçten bir gülümsemeyle birlikte kafasını salladı. Kollarımı belinden çekip mutfağa girdim ve birkaç kutu alıp arabaya yerleştirmek için dışarı çıktım.
Y/N'nin de elinde bir kutuyla arkamdan geldiğini hissettim.
"Mutfak eşyalarımı istediğinden emin misin? Yani sonuçta bunlardan sende de var. İstersen birilerine verebilirim."
"Kendini evinde hissetmeni istiyorum bebeğim." Elindeki kutuyu alıp devam ettim "Sen yatak odasındaki kutuları taşı onlar hafif. Diğerlerini kaslı ve yakışıklı sevgiline bırak." Göz kırptım ve arabanın bagajını kapatıp tekrar eve girdik.
Salondaki diz üstü bilgisayarını, şarj aletlerini, ilaçlarını, CD'lerini toplarken masanın altındaki bir deftere elim takıldı. Üzerinde Fan Sanatı yazıyordu. Kapağından da anladığım kadarıyla çokça uğraşılmış ve fazla müdahale edilmiş bir defterdi. Tam içine bakacağım sırada Y/N'nin bana seslendiğini duydum.
"Bebeğim şunu alabilir misin lütfen ağırr" Sızlanarak konuşmasına kahkaha attım ve defteri kutuya koyup elindeki kutuyu aldım.
"Sen buna ağır mı diyorsun?" Ukalaca gülümsedim.
"Hepimizin senin gibi muhteşem kasları yok sevgilim. Hem o kasları boşuna mı yaptın taşı işte." Söylediklerine kahkaha attım ve arabaya doğru yürümeye başladım. Eve tekrar girdiğimde Y/N telefonda konuşuyordu.
"Evet, hallettik sayılır... Gelmenize gerek yoktu çünkü çok fazla bir şey yok zaten.." Gözlerini etrafta gezdirip onaylarcasına birkaç mırıltı çıkardı. "Tamam. Akşam görüşürüz.." tebessümle telefonu kapatıp arka cebine koydu.
"Araya kimdi sevgilim?"
"Harry aradı. Merak etmişler." Etraftaki çerçeveleri alıp dikkatlice bir kutuya koydu.
"Tommy?" Yanıma geldi ve kollarını boynuma doladı.
"Evet" dudaklarına öpücük kondurarak cevap verdim.
Far From Home için çekilmiş olduğum fotoğraflardan birini gösterdi. Çerçevelenmişti. Fazla büyük değildi.
"Bunu da getirebilir miyim?" Sırıttım.
"Bana sahipken neden bunu istiyorsun ki?" nazikçe onu öptüm.
"Sana sahip olduğumu biliyorum ve bunun farkında olamana sevindim ama bunu bana büyükannem almıştı. En başından beri bize inanan tek insandı." Şefkatle gülümsedim.
